Wat is de juiste balans tussen werk en gezin?
Love2BeMama
Toen ik zwanger was van Marley dacht ik dat ik met gemak 32 uur per week kon werken. Maar toen ze eenmaal geboren was, kwam ik erachter dat dit veel te veel voor mij was. Ik wilde bij mijn kleine baby zijn. Ze was nog zo klein. Ze had mij nodig en ik haar. En dus heb ik met mijn toenmalige werkgever gesproken of ik een dag minder kon werken. Dit was niet mogelijk. En dus moest ik een keuze maken, een andere baan zoeken voor 24 uur per week of 32 uur per week blijven werken en iedere dag huilend naar mijn werk gaan. En me een slechte moeder voelen. Ik besloot om voor een andere baan te gaan.
Een baan in de verzekeringen
En binnen een paar weken had ik die nieuwe baan. Een baan bij een verzekeraar. Ik wist niks van verzekeren. Oké, ik wist welke verzekeringen ik had en wat het in grote lijnen allemaal inhield. Maar daar was alles mee gezegd. Ik had dus ook nooit gedacht dat ik aangenomen zou worden. Een hele nieuwe afdeling, met nieuwe mensen en nieuwe uitdagingen. Ik had iedere dag nog maar 15 minuten reistijd naar mijn werk (en dat was heen en terug). Het salaris viel ,in verhouding met mijn vorige werk, best tegen. Maar dat had ik er voor over. Ik had er zin in!
Minder werken
En wat was het heerlijk om ‘maar’ 24 uur per week te werken. Ik was 4 dagen met mijn prinses en 3 dagen was ik ‘gewoon’ Irene en hoefde ik niet aan poepluiers, slaapjes en flesjes te denken. Voor mij de juiste balans. Ik had thuis alle tijd voor Marley en m’n huishouden liep ook op rolletjes. Ik genoot van het moeder-zijn en van mijn baan waarin ik me steeds meer ging ontwikkelen.
Begrijp me niet verkeerd, het is met momenten echt wel pittig geweest. Ik moest allerlei diploma’s halen om mijn baan te mogen uitoefenen. Dit zijn regels opgelegd vanuit de Wet op het financieel toezicht (Wft) en betekent dat ik vakbekwaam moet zijn. Ben ik dat niet dan ben ik in feite mijn baan kwijt. En dus moest ik leren, heel veel leren. En dat is pittig met een klein kind en een vriend die wisselende diensten heeft. Maar door mijn leermomenten goed in te plannen en een goede en strakke agenda bij te houden, is het me gelukt.
Wéér zwanger
Gelukkig mocht ik nog een keer zwanger raken en kregen we nog een prachtig mooi klein meisje. En na een eerste kindje staat je leven aardig op zijn kop. Maar na een tweede kindje heb je het nog iets drukker. Je hebt twee kindjes die je aandacht wil geven en die aandacht nodig hebben. Maar ook twee keer zoveel was en strijk en ga zo maar door. En omdat ik bijna 9 maanden lang borstvoeding heb gegeven, ging ook veel van mijn energie daar naartoe. Maar ik deed het met alle liefde en ze had van mij nog wel een paar maanden borstvoeding mogen krijgen. Helaas dacht ze daar zelf anders over.
Net bevallen én promotie
Tijdens mijn verlof werd ik door mijn afdelingshoofd gebeld met de vraag of ik interesse had in een seniorfunctie binnen de afdeling. Als ik aangenomen werd voor de functie, zou ik mensen gaan coachen. Iets wat ik altijd al wilde doen. Ik heb meteen een motivatiebrief geschreven en werd meteen uitgenodigd op gesprek. Na het eerste gesprek werd ik gebeld met de mededeling dat ik was aangenomen. Ik moest nog wel een assessment doen, maar de afdelingshoofden hadden er alle vertrouwen in dat het goed zou komen.
En daar was de… burn-out!
Thuis deed ik mijn best om alle ballen omhoog te houden. Maar ook nu ik met de borstvoeding was gestopt, bleef ik moe. Ik lag iedere dag voor acht uur op bed. Ik kon het nog net opbrengen om een leuke mama te zijn, maar ik had totaal geen energie voor vriendlief. Laat staan voor het huishouden. Het was zwaar, zo zwaar dat ik in mei 2014 in elkaar stortte. Ik had een burn-out en daar bovenop een ernstig vitamine D-tekort. En dus mocht ik voorlopig niet werken. Vreselijk want juist uit mijn werk haal ik heel veel energie. Ik ben direct naar een psycholoog gegaan en heb van hem geleerd om dingen los te laten. Dat het niet erg is als er een berg strijk ligt, of de keuken opgeruimd moet worden. Tja, probeer dat als perfectionist maar los te laten. Maar het lukt me steeds beter.
Ik ben weer de oude
Na 5 maanden thuis zitten was ik er weer (zo goed als) bovenop en ging ik weer aan het werk. We zijn nu 7 maanden verder en ik heb mijn energie weer helemaal terug. Thuis heb ik alle tijd voor mijn meiden en vriendlief, mijn huis is aan kant, de wasmand is zo goed als leeg en er ligt niks wat gestreken moet worden. Ik doe leuke dingen met mijn gezin, ik spreek regelmatig met vriendinnen af, ik lees weer boeken en geniet vooral van de zondag die we zo leeg mogelijk houden en dan een pyjamadag houden. Knutselen, kleien, filmpje kijken en spelen. Gewoon lekker niks voordat de drukke week weer begint.
Hoe gaat het nu?
Op mijn werk coach ik iedere dag mijn collega’s. Het is geweldig om te zien hoe je, door mensen kritisch naar zichzelf te laten kijken en met wat handvatten, ziet groeien. Ze worden beter in hun werk en krijgen hierdoor meer energie. Ik haal hier zoveel energie uit. En ik hoop dat ik dit nog heel lang mag doen. Ik wil mijn coachskills uitbreiden en beter worden in wat ik doe.
Ik geniet nog iedere dag van mijn twee kleine meiden, maar heel soms, heel stiekem merk ik dat ik steeds ambitieuzer in mijn werk word. Ik denk dan dat ik meer zou moeten werken om nog beter in mijn werk te worden. Maar dan kijk ik naar mijn meiden en de mooie tekeningen die ik in mijn handen geduwd krijg en denk dan: ”Ik heb nog genoeg tijd om te werken, maar deze tijd met mijn meiden komt nooit meer terug!” En dat is helemaal waar!