Geen opvoeding is goed genoeg
Denise Meijer
Jan Derksen, docent klinische psychologie aan de Radboud Universiteit, is heel stellig: “Verwende ‘achterbankkinderen’ kosten de overheid miljarden” (bron: www.telegraaf.nl). Dit omdat zij volgens meneer Derksen niet om leren gaan met de teleurstellingen en tegenslagen in het leven en om die reden uiteindelijk van de achterbank in de auto op zijn psychologenbank terecht komen.
Allemaal goed en wel en natuurlijk heeft meneer Derksen ergens wel een punt. Maar in mijn ogen ziet deze man een heel belangrijk punt in deze kwestie over het hoofd en dan wel het volgende:
Ik bedoel, kom op! Heeft hij wel eens gekeken naar de hoeveelheid aan onderzoeken die er zijn uitgevoerd met betrekking op kinderen? En dan vooral als het gaat om de opvoeding. Persoonlijk gezien; als ik al deze onderzoeken moet geloven (en dat doe ik niet, gelukkig), dan ben ik de trotse opvoedster van (minstens!) één psychopaat, met een vergrote kans op depressie (omdat hij teveel Bumba kijkt in zijn vrije uurtjes), een post-traumatische stressstoornis (strafstoeltje… je weet wel), met diabetes, hartklachten, reuma, en kalknagels op latere leeftijd (snoepjes enzovoorts) en een onomkeerbare hechtingsstoornis (omdat ik niet altijd de tijd heb om minstens drie uur te knuffelen op een dag).
Meer dan genoeg redenen om als ouder zijnde minstens net zo depressief te worden als onze kinderen klaarblijkelijk zijn. Want welke methode ik ook toe probeer te passen, welk onderzoek ik ook besluit te beschouwen als absolute waarheid, (en dat doe ik omdat ik uiteindelijk ook alleen maar het beste zou willen voor mijn kind…), het is aan het einde van de dag nooit goed genoeg.
Want ergens, of het nou op Facebook, Twitter, Instagram of de gemiddelde nieuwssite is; elk nadeel blijkt een voordeel te hebben en elk voordeel zijn nadeel. En deze worden natuurlijk uitgelicht door middel van een compleet eenzijdig onderzoek die menig ouder, met een eenzelfde goede bedoeling, de stuipen op het lijf weet te jagen.
Ik heb dus een boodschap voor meneer Derksen *even mijn keel schrapen*:
Misschien zijn het niet de verwende achterbankkinderen (waarom kent mijn Word spellingscorrectie het woord ‘achterbankkinderen’ eigenlijk?) die een flink reality-check nodig hebben, maar juist de ouders zelf? Niet omdat deze iets ‘fout’ doen, maar omdat deze door alles wat er in de wandelgangen te horen is, wel -en compleet onterecht- het knagende gevoel blijven houden dat er door hun iets verkeerds wordt gedaan.
Ik spreek hier in ieder geval als een ouder, ten midden van deze overkill aan opvoedkundig advies en ik vraag mij af… Betaald de overheid ook voor de geestelijke gezondheidszorg aan moeders die GEEN idee meer hebben waar ze precies goed aan doen? Of is dat ook te wijten aan een softe opvoedingsmethode van mijn ouders misschien? Zegt u het maar meneer Derksen!
