“Traveling witk kids, is a fuck show”, zei een kennis van me vorig jaar toen we door Zuid-Afrika reisden. Helemaal waar. Het is een soort circus, waar niemand iets van af weet. Een soort super geheim clubje, waar enkel een selectief gezelschap aan toebehoort. Wijzelf in dit geval. En helemaal toen de dreumes ziek werd en we moesten vliegen met een zieke dreumes; dat wens je geen enkele ouder toe! Ik vroeg mij ook echt af; mag je vliegen met koorts?
Vliegen met een zieke dreumes
Vliegen met een dreumes is al een uitdaging maar vliegen met koorts en een zieke dreumes des te meer. Gelukkig hadden we fantastische stewardessen, zowel aan de grond, als in de lucht, die ons er bewonderenswaardig doorheen hielpen. De blauwe vogel, heeft het helemaal begrepen. Ik schets even de situatie, de dag dat we op reis gingen: ’s Morgens om 7.00 uur: baby kotsend en knalrood van de koorts in haar bed. ”What the fuck??” Ondertussen moesten haar laatste spullen nog ingepakt, de koelkast nog leeg, het vuilnis nog naar buiten en…..God, hoor ik daar nou m’n vader al toeteren buiten??!
Mag je vliegen met koorts?
De grootste vraag was nog wel; Mag je vliegen met koorts? De antwoorden op deze vraag verschillen per luchtvaartmaatschappij Het is belangrijk om je goed te informeren voordat je vertrekt. Ook in het belang van je eigen kind.
Over het algemeen is het zo dat als je koorts hebt van 38 graden of hoger, je niet mag vliegen. Als je minder dan 38 graden koorts hebt, is het aan de luchtvaartmaatschappij om te beslissen of je wel mag vliegen of niet. Je kunt ook controleren of de luchtvaartmaatsschappij een specifieke regel heeft over reizigers met koorts.
Als je vliegt, wees dan altijd voorzichtig en laat eventueel medische verklaringen zien aan de luchtvaartmaatschappij. Als je er niet zeker van bent of je mag vliegen met koorts, neem dan altijd contact op met de luchtvaartmaatschappij om te bevestigen of dit mag. Zij zullen je de meest accurate informatie geven en je verder helpen met eventuele andere vragen die je hebt.
Vergeet ook niet dat sommige landen kunnen vereisen dat je een medisch certificaat of een gezondheidsverklaring invult voordat je de luchthaven betreedt. Controleer dit daarom tijdig bij de luchtvaartmaatschappij met wie je reist.
Je kan ook altijd even je eigen huisarts raadplegen of de huisartsenpost bellen om zeker te weten of je mag vliegen met koorts.
Vliegen met een dreumes en teveel bagage
Moeten we zo het vliegtuig in? Moeten we wel gaan vliegen met koorts? Ik voorzag een elf uur durende hel die zou leiden tot een dramatische exit van moeke die zich uit het vliegtuig zou werpen en ter pletter stortte op de rotsen van de Grand Canyon. Niks was minder waar. Ten eerste vlogen we helemaal niet over de Grand Canyon en ten tweede verliep de reis door de lucht eigenlijk heel relaxed.
Wat minder relaxed was, is dat wij te horen kregen dat we twintig kilo teveel hadden meegenomen. Ondanks dat we keurig de bagagevoorschriften van KLM hadden doorgelezen en daar stond toch echt dat we ieder drieëntwintig kilo mee mochten nemen. Helaas was dit een tikkie anders. Livia mocht maar tien kilo mee! En wij hadden ons volledig op die drieëntwintig kilo gestort natuurlijk! Dus daar ga je dan. O en de buggy moest ook nog mee!
Godzijdank was daar de allerliefste grondstewardess ooit. Die onze wanhopige blikken gadesloeg en haar meewarende blik op onze omvangrijke bagage liet rusten. Ze streek over haar hart en zei: Ach, die buggy is inklapbaar en ik deel het gewoon door drieën en dan mats ik jullie gewoon en reken niks voor die “paar extra kilo’s “. Ik kon haar wel zoenen. Met klotsoksels liepen we richting douane, waar we nog verrast werden door onze lieve vrienden B&V, die ons uit kwamen zwaaien. Elke keer wist ik het afscheid nemen van onze loved ones nog droog te houden, maar op Schiphol stond ik meteen te janken. Het zal de ontlading van de baggage escapades wel gewest zijn.
extra beenruimte is voor ons!
Eenmaal aan boord hadden we bulkhead seats, dat zijn die stoelen die iedereen wil, maar nooit krijgt. Juist. Wel als je gaat vliegen met koorts.
Met extra beenruimte. Die zijn dus toebedeeld aan ouders met kinderen, daarom krijg jij ze nooit. Heel oneerlijk, ik weet het. Feel free to roll your eyes at us, anytime. We hadden een stoel tussen ons in en dat was al heel fijn. Maar toen de stewardess de meneer aan het einde van onze rij stoelen ging verkassen, zodat wij de hele rij hadden, schoot ik wederom vol. Je zou bijna denken dat ik zwanger ben met al m’n gesnotter, maar nope. Ik wijt het aan de blijdschap van het moment.
Mag je vliegen met koorts? We vliegen!
Toen we opgestegen waren, de oortjes geklaard waren en onze baby dit stadium met vlag en wimpel doorstaan had, konden wij ook even ontspannen. Ik wilde oprecht drie bloody mary’s bestellen, maar het was tenslotte pas 11.00 uur, dus ik vroeg toch maar om een colaatje.
Godzijdank was Liv een en al sunshine and rainbows ondanks de koorts, het gesnotter en algehele malaise. Ze high-fivede iedereen die ze tegenkwam, wat tot hilarische taferelen leidde aan boord. Tot aan de tanden bewapend met paracetamol zetpillen, neusspray, Luuf, wisten we onze pop in slaap te krijgen door van die twee stoelen een bedje te maken waar ze bij elkaar bijna 5 uur in getukt heeft. Ik heb gewoon een hele film af gekeken en warm gegeten! Jawel!
We hebben het (bijna) gered!
De vlucht ging best snel voorbij, dus we waren klaar voor deel twee van de reis. De douane van de USA doorstaan. Een ondervraging van de Gestapo is er niks bij. Bloednerveus door alle verhalen, waren we op alles voorbereid. Uiteindelijk viel ook dit alles mee. Al was de heer in kwestie een tikkie bipolair als je het mij vraagt. Het ene moment gaf hij ons heel strenge blikken en stelde hij zonder blikken of blozen allerlei vragen. Het volgende moment stond hij über cute te zwaaien en te lachen naar Liv. Affijn, het vragenvuur was voorbij en we konden richting autoverhuur.
Inmiddels was het in Nederland 2.00 uur ‘s nachts en in L.A. 13.00 ‘s middags. Awesome! Wachtend op manlief die de papieren van de rental in orde maakte, zat ik te kletsen met een Chinese mama en haar spruit. Zij vond ons bijzonder dapper geloof ik. Ze bleef maar vragen hoe we t allemaal gingen doen en verbaasde zich over hoe relaxed Livia was. Dat was ik op dat tijdstip zelf inmiddels ook.
Na een kort ritje naar ons hotel, checkten we snel in en legden ons meisje in bed. Die was natuurlijk compleet gesloopt, ze viel in een zalige middagslaap en wij dachten ook te kunnen tukken. Helaas stonden wij beiden strak van de adrenaline dus hebben we vooral liggen luisteren hoe zij lief lag te knorren.
Een moeder met een schuldgevoel
Twee nachten later, was ons meisje inmiddels zo intens verkouden dat het leek alsof Pieterburen een nieuwe dependance in L.A. had geopend. De jetlag doorstond ze glansrijk, maar die griep was hardnekkig! En daar kwam het aloude schuldgevoel weer. Mijn ongevraagde partner in crime. “Waarom moet je nou weer zo nodig naar de andere kant van de wereld? Waarom kon je niet gewoon in een centre parks huisje gaan zitten? Je arme kind is ziek en ligt aan de andere kant van de aardbol in een vreemd bed uit te zieken”, etc. Affijn, you get the idea. Gelukkig waren mijn vriendinnen nog wakker en zeiden lieve dingen als: ”Ze was thuis ook ziek geworden. Of je nou daar zit of hier, dat maakt echt niks uit. Je bent een avontuurlijke mama en dat is voor een kindje juist heel leuk. Het gaat weer over (zowel de griep, als je schuldgevoel)”, en nog veel meer liefdevolle dingen.
Toen we na een paar dagen uitcheckten in L.A. en de ergste griepverschijnselen afnamen, slaakte ik een zucht van verlichting en liep ik pardoes weer een traantje van blijdschap. I know, another teary moment! Ik wijt het aan……aan……
Ach fuck it, ik ben en ontzettende sissy geworden sinds ik moeder ben. And I fully, completely and utterly embrace it ☺.
Vliegen met een dreumes, die ook nog eens ziek was, we hebben het overleefd!