Zal alles nog hetzelfde zijn zonder je kind?
Nooit stond de dood zo dichtbij als nu. De horrorverhalen van een overleden persoon door een ongeluk, ziekte of een doodgeboren baby stonden ver bij mij vandaan. Horrorverhalen, zo noem ik het maar. Plotseling of geleidelijk aan, een baby of een ouder iemand. Het zijn allemaal even afschuwelijk. Hoe ga jij ermee om?
Nichtje overleden
We kwamen net terug van 3 weken vakantie in Frankrijk. Elke dag scheen de zon en bijna elke dag gingen we zwemmen. We deden uitstapjes naar het strand en naar de dierentuin. De kinderen vonden het geweldig en als de kinderen happy waren, waren wij ook happy. Gebruind en met een lichaam vol muggenbulten kwamen wij terug in het wisselvallige weer van Nederland. Een paar uur later ging mijn telefoon; mijn vader. Hij zei dat mijn nichtje in Engeland, in een aanrijding met een vrachtwagen, is omgekomen. Het enige wat ik zei was: hoe kan dat nou? Niet één keer, maar een paar keer achter elkaar. Mijn vader, die nooit zijn emoties aan mij liet zien of liet horen, hield het gesprek kort en hing op. Versteld was ik, stond ik daar met de mop in mijn handen en twee jengelende kinderen die gedag tegen opa wilden zeggen door de telefoon.
De band met mijn nichtje
Mijn nichtje van 20; geboren en opgegroeid in Engeland. De oudste dochter en het tweede kind van mijn zus. Toen ze 4 of 5 was, kwamen ze met het hele gezin terug naar Nederland. Een paar jaar hebben ze hier maar gewoond. In die paar jaar was ik voornamelijk met mezelf bezig: studie, uitgaan, vriendje. Zo af en toe nam ik mijn nichtjes wel mee om iets leuks te doen, maar ik kende haar eigenlijk helemaal niet. In tegenstelling tot mijn andere nichtjes en neefjes heb ik nooit op haar of op haar zusje hoeven passen. Eenmaal terug in Engeland kwamen mijn zus met haar kinderen elk jaar in de zomervakantie naar Nederland voor een paar weken. Naarmate haar kinderen ouder werden, werd dat steeds minder. De laatste keer dat ik mijn nichtje zag, was in de zomer van 2014. Ze was heel stil, heel op zichzelf. Als ik haar wat vroeg, kwam er een piepstemmetje uit. Ze praatte Chinees met een Engels accent en zat alleen maar op haar smartphone te kijken. Ze was een knap meisje, iedereen binnen de familie vond dat. Al van jongs af aan grapte mijn vader, dat ze mee moest doen met de competitie van Miss Hong Kong. Hij zei dat wel vaker, ook bij minder mooie kinderen, maar bij mijn nichtje meende hij dat echt.
Verdriet
Een week lang heb ik elke avond gehuild. Een week lang was ik een zombie voor mijn kinderen en voor mijn man. Ik wilde mijn zus spreken, maar mijn zus wilde niemand spreken. Heel de familie maakte zorgen om haar. Kan ze dit aan? Komt ze er overheen? Kan je als moeder hier overheen komen? Kan dat? Ik had alleen contact met mijn neefje via Facebook, haar oudste kind van 25. Hij vertelde mij, dat hij op zijn ouders zal letten en dat wij ons geen zorgen hoefde te maken. Hij vertelde dat zijn moeder erg verdrietig was. Meer hoefde niet gezegd te worden om mij weer in huilen te laten uitbarsten. Mijn neefje, die speelgoed naar mij gooide, toen hij 3 was en ik 13, was in één keer een volwassen jongeman geworden. Ik zag mijn zus voor me: fragiel, dun, altijd al zwak gezondheid gehad, alleen maar aan het huilen, dag in dag uit. Diezelfde avond zette mijn nichtje een bericht op FB over het overlijden van haar zus met een foto erbij. Ik bleef er maar naar kijken en haar stukje tekst keer op keer lezen, terwijl de tranen over mijn wangen rolden.
Contact met mijn zus
Mijn kinderen en ik waren zo vaak mogelijk bij mijn ouders. Kleine kinderen zijn toch de beste afleiding bij dit soort gebeurtenissen. Het hielp, ze lachten en vonden het fijn dat wij er waren en dat zij op hen konden oppassen. Een week later belde mijn zus onze vader op om onze ouders gerust te stellen. Het zou al wat beter gaan met haar. Ik leefde ontzettend met haar mee. Ik was zelf ook mama geworden en ik moet er niet aan denken om mijn kinderen kwijt te raken. Omdat mijn vader zei dat ik haar kon bellen, belde ik haar en ik wilde haar vertellen dat het goed komt, dat het tijd nodig heeft, dat de zon snel zal schijnen voor haar, dat we er zijn bij de crematie, dat wij er zijn voor haar. Ze nam op met een zacht stemmetje, ze klonk moe en verdrietig. Het was een kort gesprek, ze wilde niet veel praten. Tijdens het gesprek hoorde ik haar snikken. Net op het moment dat ze het gesprek wilde afkappen, kon ik nog zeggen ‘Niet meer zo verdrietig zijn, grote zus’. Zo noem ik haar al van kinds af aan. Oké, kon ik nog net verstaan en we hingen op. Terwijl ik mijn tranen probeerde in te houden tijdens het gesprek, kwamen deze tranen meteen toen ik ophing. Mijn zoontje van 4 kwam naar me toe en zonder iets te zeggen of te vragen omhelsde hij mij.
Lieve, grote zus
Lieve grote zus, toen ik klein was maakte je staartjes en vlechtjes in mijn haar, je ging met mij winkelen, je zorgde dat ik er tiptop uitzag op school, je vertelde mij welke kapsel het beste bij mij stond. Je nam het voor me op toen mama ontdekte dat ik een vriend had. Je was als een moeder voor mij, maar dan veel hipper.
Ik, als jouw kleine zusje, weet niet hoe je het verlies van je eigen kind kan verwerken. Ik wou dat je hier bij ons was, zodat wij je kunnen troosten. Je broers en zussen, vader en moeder om je heen. We willen je bijstaan, we willen leuke dingen met je doen, elke maandag met de hele familie gaan dimsummen, samen lachen wanneer mijn zoontje chinees praat met een nederlands accent en nederlands praat met een chinees accent, samen kletsen over het mama-zijn, samen winkelen. Gewoon samen. We zijn erbij bij de crematie. Het zal een moeilijke dag worden, maar we komen er samen wel door heen. Lieve grote zus, ze zit in je hart en ze zal altijd bij je zijn.