De oer-Hollandse nuchterheid of zeikmentaliteit?
Denise Meijer
We leren onze kinderen om netjes “dankjewel” en “alsjeblieft” te zeggen. Vragen om ‘meer’ is niet beleefd en daarmee ook niet toegestaan. Maar hoe kan je, als ouder zijnde, deze fatsoensnormen in acht houden als wij als volwassenen graag wel dat beetje extra ontvangen en sterker nog: dit zelfs durven te eisen als de situatie zich presenteert?
‘Even van de schrik bekomen’
Neem de Transavia-vlucht die door de razende zomerstorm onverhoopt twee keer een landing moest afbreken op Rotterdam, om vervolgens een noodlanding te maken op Schiphol. Menig mens zou de grond kussen bij de eerste stappen op Nederlandse bodem, maar dit geldt niet voor enkele passagiers van deze vlucht. Deze zijn namelijk enorm gepikeerd dat ze 2,5 uur aan de bagageband hebben gestaan, ZONDER iets van eten of drinken om van de schrik te bekomen.
Nuchterheid of zeikmentaliteit
Nu ben ik mezelf ervan bewust dat het internet een paar extra ‘zeurkousen’ vrij spel heeft gegeven. En het uiten van ontevredenheid lijkt dan ook iets wat wij als Nederlanders, heel erg graag doen. Was het nou de oer-Hollandse nuchterheid of zeikmentaliteit waar wij Nederlanders bekend om staan? Ik heb er zo mijn twijfels over.
Altijd iets te zeiken
Ik bedoel: Als het regent dan zeuren we, als 30 graden is in de zon dan is het weer veel te warm, daar waar 20 graden wordt neergezet alsof de nieuwe ijstijd is aangebroken. En de nieuwe buurvrouw aardig? Ja dag! Want haar perfect gesorteerde vuilcontainer staat drie centimeter te dicht op het terrein van de buren. Alle reden van de wereld om weer eens goed (en online) te ventileren, niet waar? Hoe minimaal het ‘probleem’ ook mag wezen.
Vergeet daarnaast niet dat een (geslaagde!) noodlanding van het desbetreffende Transavia-toestel natuurlijk allemaal goed en wel is, maar zo een emergency-call zorgt toch alleen maar voor een vieze onderbroek? Dat er protocollen bestaan om passagiers zonder hersenschudding het toestel uit te sturen is bijzaak. Net zoals een geslaagde noodlanding lang niet zo belangrijk is als een meelevende knuffel bij een (veilige!) landing op het vliegveld.
Het kan altijd erger
Het kan altijd erger; hoe vaak hoor ik mensen dat niet zeggen. En het klopt: dit had veel slechter uit kunnen pakken. Met de MH17 nog vers in ons geheugen zijn we ons daar maar al te goed van bewust. Maar als deze vliegtuigmaatschappij dan ergens aansprakelijk voor moet zijn, dan is deze vooral schuldig aan het feit dat er een paar dozijn aan geschrokken passagiers weer terug naar huis konden gaan. ZONDER kleerscheuren en weliswaar ook zonder een kopje koffie achter de kiezen. Maar ach… het is maar net waar je prioriteiten liggen, toch?