Gelukkig gescheiden
Toen mijn huwelijk eindigde, dacht ik dat mijn wereld instortte. Wanneer ik in de spiegel keek, zag ik een enorme stempel op mijn voorhoofd: gescheiden moeder. “Ik hoor erbij”, dacht ik.
De continue groeiende club van gescheiden moeders. Ik kon me op dat moment geen voorstelling maken van hoe ik me vandaag zou voelen: gelukkig gescheiden.
Het gezin opgeven of je eigen ik?
Zoals veel vrouwen die ik spreek, had ik zelf waarschijnlijk nooit de knoop doorgehakt. Je gezin geef je nou eenmaal niet zomaar op toch? Die periodes waarin je huwelijk in een dip verkeert, horen er gewoon bij. Blijkbaar geven wij, moeders, eerder ons eigen geluk en onszelf op. Het vergt moed om die stap te zetten en ja, dat geldt voor de mannen natuurlijk ook. Mijn ex-partner heeft die stap gezet en nu denk ik: “Het is goed.” Ik heb mezelf terug gevonden, weet weer wie ik ben en wat ik wil in het leven.
Je kinderen missen, wat vreselijk!
Wij hebben een co-ouderschap. 50/50. En dat loopt gelukkig uitstekend. De kinderen lijken het heel goed te doen en weten precies waar ze aan toe zijn. We hebben hele goede afspraken en kunnen in goed overleg daar ook van afwijken. Maar hoe is het nou om je kinderen te moeten missen de helft van de tijd? Wanneer ik er soms met andere (meestal niet gescheiden) moeders over praat, vinden ze het bijna ongelooflijk dat het me zo goed afgaat. Sommigen lijken bijna plaatsvervangend verdriet voor mij te voelen. Ben ik dan een slechte moeder omdat ik er weinig last van heb? Ben ik een ontaarde moeder omdat ik geniet van de dagen dat ze bij papa zijn? Juist op die dagen kan ik mezelf opladen om daarna weer een leukere uitgeruste moeder te zijn. Ik gebruik die dagen ook om de meeste uren te draaien op het werk, waardoor ik in staat ben op ‘mijn dagen’ meer thuis te zijn met de kinderen.
Vakantie
Natuurlijk zag ik wel op tegen de eerste keer drie weken vakantie zonder de kinderen. Drie weken bij papa en daarna drie weken bij mij. Gelukkig heb ik ze in die tijd nog een paar keer heel kort even gezien. Samen met de afleiding van een verbouwing thuis ben ik die drie weken goed doorgekomen. Ben wel erg benieuwd naar andere oplossingen, een andere verdeling misschien, hoe doen jullie dat?
Acceptatie van het onveranderbare, leidt soms direct tot nieuwe kansen.
Kansen
Doordat ik veel meer tijd voor mezelf heb gekregen, doe ik nu dingen waar ik eerder niet aan toe kwam. Ik ben gaan schilderen, heb tijd om te bloggen, vriendinnen vaker te zien, uitstapjes te maken en misschien wel de mooiste kans: ik kan zoals het nu lijkt twee jaar gaan studeren. Mezelf ontwikkelen, groeien om in de toekomst mijn kinderen nog meer te kunnen bieden. Ik heb het nu niet breed, het is echt letten op de kleintjes, maar door die kans met beide handen aan te grijpen, zal dat alleen maar beter worden.
Gelukkig gescheiden
Begrijp me niet verkeerd: ik wil scheiden niet promoten en begrijp dat iedere moeder het liefst een gezin wil vormen met twee ouders om bij thuis te komen. Maar wanneer dat niet lukt, wanneer het om welke reden dan ook verandert of misschien vanaf het begin al een bewuste keuze is, dan is dat niet het einde van de wereld. Ik hoef geen ongemakkelijke klopjes op mijn schouder waarna er met een medelijdende blik in de ogen wordt gevraagd: ”Red je het een beetje meisje?”. Ik ben niet zielig, ik ben gelukkig met wat ik niet heb!