Ontaarde ouders, helikoptermoeders en überopvoeders
Denise Meijer
Opvoeden en hoe we dit vooral wel of niet moeten doen is (en blijft) een trending topic in Nederland. Ergens is dit fijn, omdat je voor een antwoord op de meest uiteenlopende opvoedingsvragen eigenlijk nooit ver hoeft te zoeken. Anderzijds zorgen alle methodes, maniertjes, regeltjes en lijstjes, voor meer verwarring dan ooit en in sommige gevallen zorgt het zelfs voor onzekerheid. Want waar doe je als ouder nou precies goed aan en hoe kan je je eigen kind opvoeden zonder scheve blikken van deskundigen, of zelfs van ouders onderling?
Het programma Hollandse Zaken van omroep Max besprak woensdag één van deze kwesties. Namelijk; Loslaten, of erbovenop zitten. Twee uitersten waarvan elk van de partijen voor zichzelf weet te spreken.
Leuk om te weten: Hoofdredacteur Linda was nog gebeld voor dit programma met de vraag of ze aan tafel wilde komen. Uiteindelijk ging dit niet door omdat ze de tafelzetting rond hadden.
Supermama, helikoptermoeder of toch ontaard?
Een opmerkelijk verhaal uit de uitzending is dan ook van moeder Elisabeth Paalman. Die haar 7-jarige dochter op een woensdagmiddag van ballet, naar hockey, naar het koor brengt.
Let wel op: ze is moeder van maar liefst vier (!) kinderen en een keuze maken tussen de hobby’s is niet nodig, want alles is even leuk en mama rijdt overal wel naartoe. Ook worden de kinderen allemaal (en dan praat ik ook over de middelbare scholier van het gezin) voor hun school afgezet.
Op de site van Lindanieuws.nl kun je het fragment bekijken.
Is dit het prototype van een opofferende ‘supermama’, of gaat ze te ver in het pamperen van haar kids?
>> Lees ook: De Helikoptermoeders
Een state-of-mind
Wat veel mensen echter vergeten is dat de manier van opvoeden, ook een bepaalde state-of-mind kan zijn. Zo zal een onzekere moeder, die niet lekker in haar vel zit, sneller bevestiging zoeken bij een erkende methode of deskundige. Waar het schouderophalende type zich er pertinent tegen af zal willen zetten. Toch heeft elke ouder, welk type dan ook, een duidelijke mening over Elisabeth Paalman. Waar volgende week elke ouder, welk type dan ook, een duidelijke mening zal hebben over een 6-jarige kleuter die alleen een boodschapje gaat doen.
Want foei zeg. Dat kan toch écht niet!
>> Lees ook: Geen opvoeding is goed genoeg.
De eeuwige strijd
Qua opvoeding spelen er ook nog andere factoren mee, namelijk; een zekere vorm van competitiviteit. Ouders zien hun kind graag als een uitblinker en wekken daarnaast even graag de indruk dat zij, als verzorgers, de taak op zich hebben genomen om te zorgen dat dit doel behaald gaat worden. Een lastig parket, want met alle methodes, maniertjes, regeltje en lijstjes die constant op de loer liggen, hoe creëer je in hemelsnaam een uitblinker met 1000 verschillende ‘handleidingen’ om dit voor elkaar te moeten krijgen? Welk boekje gebruik je als naslagwerk? Competitiviteit zien we echter ook terug als het gaat om ouders onder elkaar, in de vorm van; hoe kan jouw manier het beste zijn, als die van mij dit al is?
Minder oordelen, meer hulp
Misschien zijn we, vandaag de dag, veel meer bezig met wat ‘iemand anders’ vindt van wat we als ouders zijnde doen en schieten we het werkelijke doel voorbij, namelijk: onze kinderen.
Hoe geven we deze bijvoorbeeld voldoende vertrouwen mee om zelf op te krabbelen als het fout gaat? Anderzijds; hoe zorgen we dat de eerste keer opkrabbelen niet gelijk staat aan een sprong in het diepe, zonder bandjes!
Is er wel een methode, of expert die de perfecte strategie heeft voor elk kind binnen Nederland? Of moeten we elkaar als ouders zijnde wat minder veroordelen en meer helpen? Opdat een beetje van alle werelden misschien wel zorgt voor hetgeen wat we allemaal werkelijk willen namelijk… het beste voor onze kinderen!
>> Lees ook: Een brief aan mijn kind: loslaten is moeilijk!
>> Lees ook: Loslaten blijft lastig