Lieve kleine Aylan
Denise Meijer
Lieve kleine Aylan,
Met geen enkel idee van wat er was gebeurd stuitte ik op jouw foto op een normale donderdagochtend. Heel Facebook heeft het erover.
Een ‘normale donderdagochtend’ voor mij is; rustig op de bank zitten, terwijl mijn zoontje (die trouwens net zo oud is als jij mocht worden) de boel ‘op stelten’ aan het zetten is in ons huis. Zoals een peuter van drie kan en hoort te doen. Spelend met zijn blokken, zeurend om het te gezonde beleg op zijn boterham en stampvoetend naar zijn kamer, omdat papa wederom de chocopasta mee naar het werk heeft genomen.
Het is moeilijk om te bevatten dat ‘normaal’ er voor jou heel anders uit heeft moeten zien. Dat ‘normaal’ betekende dat mama en papa altijd op hun hoede moesten wezen. Dat de angst om mijn kleintje los te laten irreëel is vergeleken met de letterlijke doodsangsten die jouw ouders van dag tot dag door moesten maken als jij even buiten wilde spelen met jouw grote broer. Als je überhaupt al buiten kon spelen want ook dat weet ik niet.
Ik ben er dankbaar voor dat ik onwetend ben als het gaat om wat er in bepaalde landen gebeurt. Dat ik niet weet hoe het is om uiteindelijk de keuze te moeten maken om huis en haard achter te laten en geluk en vooral veiligheid elders te zoeken.
Ik zeg expres geluk. Wat in mijn (en in menig ander zijn oogpunt) zou betekenen dat we op zoek gaan naar rijkdom, naar dat beetje extra om ons leven een leuk zetje te geven. Terwijl geluk in jullie ogen niets anders is dan alles wat ik al heb. Een warme maaltijd op tafel, een dak boven mijn hoofd en de mogelijkheid om mijn kind, daadwerkelijk een kind te laten zijn.
En weet je, Aylan. De mensen die van die rare dingen zeggen, zoals dat het een ‘probleem blijkt wat zichzelf oplost’, weten niet beter. Zij reflecteren hun eigen definitie van geluk op jou. Terwijl ze zich niet beseffen dat het geluk waar jij, je ouders en broer naar op zoek waren alles is wat ze zelf altijd hebben gehad. De een iets meer dan de ander maar wij liggen allemaal nog niet dood op het strand. Ik kan mij niet voorstellen dat jullie voor de lol, als gelukszoekers, in met honderden in een bootje gaan zitten en een gevaarlijke oversteek maken. Als jullie op zoek zouden zijn naar dat beetje extra’s dan was je vast wel in het vliegtuig gestapt. Dan was dat mogelijk geweest. Maar dat was geen optie.
Zoals je daar lag, in het water op het strand van Bodrum, een plek waar menig mens zijn toevlucht zoekt voor hun ontspanning en vakantie (ook vele Nederlanders) die hun eigen definitie van geluk hebben; zag ik mijn zoon in dezelfde houding liggen maar dan veilig slapend in zijn eigen bed.
Daar waar jouw leven, nog voordat je gelukkig kon worden en veiligheid zou hebben, op dramatische wijze tot een einde kwam; prees ik mezelf gelukkiger dan ooit te voren. Want al het geluk, waar jullie je leven voor hebben gegeven, is alles wat ik bezit. En dat jouw mama en papa er alles voor over hadden, om dit voor jullie te verwezenlijken, maakt hen géén gelukszoeker, uitkeringstrekker, profiteur of klaploper. Maar helden en heldinnen. En deze helden en heldinnen verdienen in mijn ogen niets anders dan respect en ik hoop dat er meer en meer mensen zijn die zich dit beseffen. Opdat jullie overtocht, die jullie leven voor altijd veranderd heeft, niet voor niets heeft hoeven te zijn…