De Wondere Wereld van het indoor speelparadijs
Love2BeMama
Er moet me even iets van het hart. Het brengt me aan het twijfelen. Of ik dan echt anders ben. Of ik ontheemd ben; me beter voel dan de rest; het dan gewoon echt niet snap of wellicht zelfs een ontaarde moeder ben.
Mijn lieve vriendinnetje wilt graag mijn oudste dochter voor haar verjaardag trakteren op een middagje Speelparadijs. De Place2B lijkt haar zo. Kinderen lekker laten spelen en hun energie kwijt laten raken. Op kindveilige speeltoestellen in een overzichtelijke ruimte. Dat alles terwijl mama en vriendinlief onder het genot van een heerlijke kop thee bijpraten en het leven doorspreken. Even twijfel ik, maar tegelijk overtuig ik mezelf ervan dat dit een leuk plan is.
Hield ik mezelf toen al voor de gek? Met die gelukszalige gedachte?
Ja, ik had vanaf het begin al mijn twijfels, maar kom op, heel moeder/vader/opa/oma/verzorger-zijnd Nederland doet het, dus waarom ik niet?
Dus wij op naar de Wondere Wereld van het Indoor Speelparadijs……
Eerlijk?
Het was VERSCHRIKKELIJK! Wat een idioterie! Wie verzonnen heeft dat dit leuk is, is niet goed. Het veelgebruikte argument van ‘de-kinderen-vinden-het-zo-leuk-en-als-die-zich-vermaken-zijn-papa-en-mama-ook-blij’, is het grootste zwaktebod ooit gehoord en ‘dan-kunnen-ze-zo-lekker-uitrazen’, kunnen ze ook ècht ergens anders….
Maar liefst twintig minuten het ik het hele schouwspel gade geslagen. Kinderen buitelend over elkaar heen. Oúders buitelend over elkaar heen. Duwend, trekkend.
Om de beste plek op het springkussen, om als eerste van de glijbaan te komen, om een kan limonade, om een tafel of een stoel. Gillend, schreeuwend, roepend. Alsof ik in een slechte, hele slechte film terecht was gekomen. Over onopgevoede Hooligans die zichzelf een weg proberen te banen door de dag die weekend heet. Wat éigenlijk ontspannend zou moeten zijn. Voor zowel kind als ouder/verzorger. Ouders van Nederland ga u schamen!
Oké, misschien, heeeeeeeel misschien, op een doordeweekse dinsdag ofzo. Wanneer bijna heel Nederland werkt en alle kinderen de kinderdagverblijven, peuterspeelzalen en oppassen spekken. Heel misschien dat ik dan nog eens terug ga om te kijken. Kijken waar die toewijding en aantrekkingskracht van het speelparadijs hem dan toch in zit. Wie weet. Misschien.
Vooralsnog zijn wij na 20 luttele minuten gillend naar buiten gerend en geduwd. Op naar een verlaten, lege, overzichtelijke en kindvriendelijke Beachclub. Met vriendinlief in het laatste zomerzonnetje onder het genot van een heerlijke witte wijn bijgepraat en het leven doorgesproken. De meisjes met de voetjes in het zand. Gewapend met een emmertje en een schepje. Stoeiend met de golven, dansend in de regen en de wind.
