Mama, de ‘adrenaline-seeker’: verantwoord?
Bungeejumpen, skydiven, bergbeklimmen, parachutespringen; zomaar een aantal punten die ik al heb gedaan of nog op mijn bucketlist heb staan. De spanning in de dagen voorafgaand aan de activiteit, de adrenaline die door mijn lichaam raast tijdens de activiteit, de extase naderhand; heerlijk vind ik het! Maar is het wel verantwoord als moeder?
Kan dit als moeder nog wel?
Nu ik een kindje heb, merk ik dat ik iets terughoudender ben geworden in het opzoeken van dit soort extreme activiteiten. Het lijkt me allemaal heel gaaf om te doen, maar wat als het fout gaat? Bij extreme activiteiten en sporten gaat het over het algemeen dan ook goed fout, zeg maar. En dan laat ik een klein meisje en vriend achter. Dat is het lang niet waard natuurlijk. Maar toch blijft aantrekkingskracht naar ‘gevaarlijke’ avonturen.
Geen stimulans
Mijn vriend is helemaal geen adrenaline-seeker, dus wat dat betreft word ik ook niet erg gestimuleerd. Hij snapt niks van mensen die vrijwillig uit een vliegtuig springen. Als ik hem vertel dat ik graag nog eens wil parachutespringen zegt hij; “Oh ja leuk, gisteren is er weer 1 dood neer gevallen las ik in de krant.” Niet echt een aanmoedigende partij dus. Maar ik heb wél een bepaalde drang om extreme activiteiten op te zoeken. Ik hou ervan om over mijn eigen angsten en grenzen te stappen.
Reis door Australië
In februari en maart gaan we met z’n drietjes door Australië reizen met een camper. Hoe gaaf zou het dan zijn om daar ook wat extreme activiteiten op te zoeken? Hart in m’n keel, klotsoksels, bibberend stemmetje, bleek gezichtje, angstzweet op het voorhoofd, altijd leuk voor de vakantiefoto’s! Een beetje skydiven, wildwater raften, cagediven met haaien……Wellicht kan ik nog een mooie brug vinden om vanaf te springen? (Grapje….. bungeejumpen doe ik echt nooit, maar dan ook echt nooit weer).
Aan de andere kant; Australië is zelf natuurlijk al één groot avontuur. Moet ik dan nog wel meer adrenaline willen opzoeken, terwijl deze reis al zo waanzinnig (en spannend!) is? En niet zelf er nog een dag eropuit gaan en vriendlief in de zenuwen laten zitten of ik nog wel heelhuids terug kom?
Spelen met je leven?
Is het zo bij natuur geregeld dat je het gevaar minder opzoekt zodra je kinderen krijgt? Lijkt mij heel logisch. Jij hebt de zorg over een klein afhankelijk wezentje, als iedereen dan nog een bepaalde drang naar ‘gevaarlijke’ avonturen zou hebben, wat gebeurt er dan met onze lieve schatjes? Ik moet er toch niet aan denken dat mij iets gebeurt en dat vriendlief later moet zeggen “Tja, mama wilde per se zonder beveiliging die berg op klimmen.”
Is het dan al die adrenaline waard als je daadwerkelijk speelt met je leven? Nu ik het zo opschrijf denk ik ‘Nee, natuurlijk niet!’ Maar ik weet nu al dat het weer begint te kriebelen als ik tijdens de reis, langs de kant van de weg, een bordje tegenkom met; ‘The world’s most incredible parachute spot‘….