Bungelen aan de roze wolk
Ik was goed voorbereid op mijn aanstaande bevalling. Ik heb er negen maanden naartoe kunnen leven en hoewel het nooit te voorspellen is, dacht ik een goed beeld te hebben van wat me te wachten stond. Hoe anders was dat voor de periode die daarna kwam? Alle ervaringsverhalen van andere moeders ten spijt: niemand was openhartig over de ongemakken en de berg aan emoties die pas loskwamen na de bevalling.
De Amerikaanse Danielle schreef er een blog over die in no time viral ging. Een feest der herkenning voor mij – en waarschijnlijk heel veel kersverse moeders. Zes weken na mijn bevalling schreef ik over mijn eigen kraamtijd op mijn persoonlijke blog.
Wie de term ‘roze wolk’ ooit heeft verzonnen weet ik niet. Check het op Google en je ziet dat er inmiddels tal van websites zijn waaruit blijkt dat zoiets als een roze wolk eigenlijk niet bestaat. Ze verdienen er zelfs geld mee door vrouwen te helpen die schrikken van het feit dat ze niet op de roze wolk zitten, want dat hadden ze toch wel verwacht, na de geboorte van hun allermooiste en dierbaarste bezit.
Als die roze wolk al zou bestaan, dan bungel ik er al zes weken een beetje aan. Want de afgelopen zes weken waren absoluut de meest ingrijpende weken van mijn leven. Plots ben je moeder van het mooiste meisje ter wereld. Nog zwak van een zwangerschapsvergiftiging, een bevalling en een operatie na de bevalling gaat alles langs je heen. Geleefd worden heet dat.
Kraamtranen
Iedere dag werd ik steeds een beetje meer verliefd op mijn kleine meisje. Ik kon niet wachten tot ik mijn eerste stukjes met haar kon wandelen, was (en ben blij) met iedere poepluier en lege fles want ‘dan doet ze het zo goed’. De tweede week raasde er echter een hele grote donderwolk voorbij mijn prille geluk; het regende kraamtranen!
Ooit dacht ik dat kraamtranen slechts een dagje zouden duren. Ik heb een week liggen brullen om.. niks! althans; niks aangaande de baby. Ik lag me gewoon al lekker druk te maken om mijn werk, mijn uitgelubberde lichaam, mijn eigen leven en mijn gezondheid. Ik was vooral bang dat ik nooit meer de oude zou worden. Gelukkig is er een leger aan hulptroepen op die momenten. Allemaal andere moeders die – thank god – hetzelfde hebben ervaren. Mijn eigen moeder, die bijna twee weken in huis is geweest om kraamverzorgster te spelen, ondersteund door mijn vader en zussen. Mijn man, die werkelijk alles voor me doet en ook zijn familie en vrienden.. ‘Het gaat over’ heb ik vaak gehoord en gelukkig; de wolk verdween rustig aan weer.
Geniet-momenten
De geniet-momenten begonnen. Ik wandelde iedere dag een stukje verder, trakteerde mezelf dagelijks op een lekker broodje of drankje en ging dat samen met Julia in het zonnetje nuttigen. Ik lachte om mezelf, als ik hoor hoeveel onzin ik kan uitkramen naar mijn dochter toe, gewoon gezellig kletsen en bij gebrek aan kennis van kinderliedjes zing ik maar Sinterklaas kapoentje.
Hoewel we ontzettend hard hoopten dat ons kindje die ene uitzondering zou zijn die gewoon al hele nachten doortukt, genoot ik van de romantiek die er is als je ‘s nachts hopeloos heen en weer dartelt door je slaapkamer, elkaar soms wel wat aan kunt doen omdat je beide niet weet hoe je je kind stil krijgt. De triomf als ze dan natuurlijk bij mama sneller stil is, de verliefdheid als ik papa zijn trucjes zie doen. Of de hilariteit van acht kilo poepluier aan de kant van de weg moeten verschonen op schoot.
Langzaam aan ging alles dus beter. Ik leerde de kleine beter kennen, zij mij en ik knapte fysiek steeds beter op. Reikhalzend keek ik wel uit naar de woensdagen waarop mijn zus in huis kwam en ik kon bijslapen, en de nachtjes op zolder die we om de beurt mochten inzetten. Maar helaas, hoewel de zon buiten flink schijnt, werd de lucht voor mij weer donkerder.
Een donderwolk…
Want die nachten op zolder werden verstoord door vreselijke pijn in mijn buik. Pijn waar een mens (ik) echt van moest huilen, soms nog harder dan Julia. Ineens kon ik mijn benen in mijn nek leggen en de raarste moves maken maar niks hielp. Toen we afgelopen zondagnacht naar de huisartsenpost gingen was de diagnose al redelijk snel gesteld: ontstoken galblaas en galstenen.
Het ding moest eruit en wel zo snel mogelijk. Weer waren daar de hulptroepen van de familie, die niet alleen voor Julia en mij zorgen maar ook Hans proberen te ontzien, want die arme stakker heeft het in feite net zo zwaar gehad als ik. Gelukkig heb ik alle tijd om te brainstormen over een geweldig cadeau om ze te bedanken, maar eigenlijk is mijn dankbaarheid niet in cadeaus uit te drukken.
Samen bijkomen
Inmiddels lig ik bij te komen van de operatie. Ik realiseer me dat ik echt aan de roze wolk bungel. Doordat ik zo verliefd ben op Julia voel ik me kak omdat ze er niet is, maar alleen al aan dat lekkere stuk denken maakt me weer vrolijk. Ondertussen ben ik druk vakanties aan het uitzoeken, om nog voordat ik weer aan het werk ga deze periode af te sluiten met mijn gezinnetje. Dan gaan we ontdekken of madam dezelfde grote voorliefde voor reizen heeft als haar ouders. Dat is wel te hopen, want de plannen voor het najaar zijn al weer gemaakt.
Wat ik nu eigenijk wil zeggen weet ik niet. Er is geen speciale moraal van het verhaal. Volgens mij wil ik gewoon even van me afschrijven. En bevestigen dat alle cliche’s kloppen. De eerste weken met een kindje zijn zwaar. Iedere dag wordt het een beetje leuker. Mijn wereldje is op dit moment echt nog heel klein. Gelukkig staan de eerste stap-avondjes weer gepland en ben ik ook weer bewust bezig met mijn ontwikkeling op professioneel gebied.
Dikke roze wolk
Tot die tijd kan ik bijna alleen maar over mijn kindje praten (simpelweg omdat ik nog niet zo veel meemaak) maar geniet ik des te meer van alle gebeurtenissen van iedereen om mij heen. Mijn morfine werkt op dit moment, ik lig in een fijn bed en hoop zo een goede nacht te maken. Ondanks de pech, zit ik op dit moment op een hele dikke roze wolk 🙂
Geschreven op 15 april 2014
Bron beeld: Flickr.com