De gedachten van een pas bevallen moeder
Denise Meijer
Lief klein babytje van mij…
Daar lig je dan. Zo mooi, zo klein, volmaakt en helemaal af.
Je handjes naast je hoofdje met daaraan tien vingertjes nog zo klein.
Het is een wonder om je eindelijk naast me te hebben, maar ook zo onwerkelijk tegelijkertijd.
Ik weet dat mijn hart zou moeten overlopen van vreugde, maar ik weet niet wat er is…
De liefde die ik voel is zoals geen ander, maar zweven op een roze (of blauwe) wolk? Dat doe ik nog niet.
Jouw vader, je familie. Iedereen straalt en geniet. Is er soms iets heel erg mis met mij? Ik snap niet waarom ik niet dankbaar ben en waarom ik me niet focus op jou, maar op alles waarvan ik niet weet of ik het voel.
Waarom staat het huilen me nader dan het lachen? Waarom straal ik niet met iedereen mee?
Ben ik te vermoeid? Is het een nasleep van de pijn? Misschien moet ik er aan wennen dat je er eindelijk bent? Er is vast een verklaring voor, maar het overheersende schuldgevoel schud ik niet zomaar van me af.
Gewoon, omdat ik nu niet de moeder ben die je verdiend, op en na de eerste dag van je leven.
Jij, perfect klein wezentje, verdiend iemand die extatisch is. Iemand die zingend door de woonkamer loopt met haar dierbaarste bezit op de armen. Je verdiend alles, behalve het hoopje ellende wat ik nu lijk te zijn.
Voorzichtig pak ik je uit je wieg en plaats ik je op mijn borst. De manier waarop je direct ontspant vertederd me. Het idee dat je mij, zelfs al ben je geboren, altijd nodig zal blijven hebben maakt me trots.
Maar het is dezelfde stortvloed aan emoties die er voor zorgt dat mijn dikke tranen terecht komen op jouw volmaakte rondje bolletje. Tranen van vreugde, van verdriet, van shock… Tranen van alles wat we nu al samen hebben meegemaakt.
Ik ben blij, verdrietig, trots, maar ook bang.
Ik voel me intens verliefd, maar er is niemand die dat aan me kan zien.
Ik ben onwennig, van mijn stuk gebracht, terwijl ik ook zo zeker weet dat zoiets prachtigs voorbestemd moet zijn. Ik voel me bevoorrecht, schuldig en zwak, maar ergens ben ik ook nooit krachtiger geweest.
De vraag of het ooit nog goed gaat komen met mij spookt door mijn hoofd, maar er is een stemmetje wat zegt:
“Jij, mama, bent ook net geboren en ook al denk je nu van niet; je mag bang zijn, huilen en jezelf schuldig voelen.
Je hele leven zal je overlopen van geluk, frustratie, verdriet en soms wordt je zelfs een beetje kwaad.
Je zal trots zijn, jezelf onzeker voelen en hoewel je op sommige momenten precies weet wat je moet doen; van tijd tot tijd zit je toch echt met je handen in het haar.
Maar vertrouw op mij, jouw moederhart. Want ik ben er om je te sturen. Ik ben er om je te waarschuwen voor gevaar en je te helpen om juiste keuzes te maken. Maar zelfs al maak je eens een fout, ik zal er zijn om er voor te zorgen dat je het in je hart kan vinden om jezelf te vergeven en altijd te streven naar een betere versie van jezelf.
Nee je kent me nu nog niet zo goed, maar desondanks ben ik ben er niet alleen voor jou. Ik ben er ook voor alle kinderen die je nog mag krijgen. Jouw hart is mooi, sterk en vol met een soort ‘houden van’ wat nog niet eerder is geëvenaard.
Vertrouw daarom op mij, jouw nieuwe moederhart en dan komt het -ook tussen de tranen door- helemaal goed.”
Deze blog is geschreven na aanleiding van de prachtige foto van een moeder, zo drie dagen na haar bevalling, die rondgaat op Facebook. Hoewel woorden bij deze foto eigenlijk niet nodig zijn, omschrijft dit plaatje precies hoe ik, en vele andere vrouwen, zich als nieuwe moeder voel(d)en.
