Geboorteaangifte: formeel wordt emotioneel
Hoera! Er is een baby geboren! Naast alles wat er al als een vloedgolf over je heen komt tijdens en vlak na een bevalling, moet er ook nog ergens iemand even bij het gemeentehuis langs. Waarvoor? Om aangifte te doen. Alleen die term al. Aangifte doen. Maar goed, het moet wel gebeuren. Binnen drie dagen na de geboorte. Want als de overheid niet weet dat je een kindje gekregen hebt dan komt er geen hielprik, geen uitnodiging van het consultatiebureau, krijg je niet dat heerlijke entschema van het RIVM en (het allerbelangrijkste!) wordt er ook geen kinderbijslag op je rekening gestort. Maar hoe zit het nou precies met dat aangeven?
Hoe, wat, wie, waar?
Ik heb eens even gekeken op de website van onze overheid. Daar staat te lezen dat je binnen drie dagen aangifte moet doen van de geboorte van je kind. In de gemeente waar het kindje geboren is. Er staat wie de aangifte mag doen en wat je mee moet nemen aan officiële documenten.
Gek genoeg hoef je geen bewijs mee te nemen dat er ook echt een kind geboren is. Dus je kunt bij wijze van spreken zelf verzinnen op welke dag en hoe laat je kindje is geboren. Niemand die dat controleert. Zo strikt en streng als onze overheid normaal gesproken is, hiermee handelen ze dus blijkbaar op basis van goed vertrouwen. Bijzonder. Maar dat betekent dus ook dat je in theorie naar een hele andere gemeente kunt rijden om je kind aan te geven dan waar het kindje geboren is. Of je dat wilt is natuurlijk de vraag, maar het kan!
En Nederland zou Nederland niet zijn, als er niet een deel van de kersverse ouders dat inderdaad blijkt te willen.
>> Lees ook: Regels geboorteaangifte zijn makkelijk te omzeilen (Algemeen Dagblad).
Help, mijn kind is elders geboren!
In het Westland is geen ziekenhuis. En de Westlanders hechten nogal aan hun roots. Er zijn daar dus ouders die de geboorte van hun kind gewoon aangeven in hun eigen gemeentehuis. Ook al is het kindje in het ziekenhuis van Delft geboren. Ik ga er maar van uit dat dit niet alleen in Westland gebeurt, dit zal wel op meer plaatsen in Nederland voorkomen. Nu ben ik nogal een braaf Hendrikje, maar de gemiddelde Nederlander houdt ervan de regels om te buigen naar believen als dit ook maar enigszins mogelijk lijkt te zijn. (Ja echt. Etters zijn we.)
Het voorliegen begint nu al…
Maar nu vraag ik me af…waarom zou je al beginnen met liegen als je kind nog geen drie dagen oud is? Want het is prachtig dat je trots bent op je roots en je je kind dat gevoel ook mee wil geven, maar je liegt gewoon over de geboorteplaats van je kind! Ik ben geboren in een ziekenhuis in een stad waar ik al sinds ik anderhalf ben niet meer woon. Sterker nog, ik woon niet eens meer in dezelfde provincie. Niet eens in de provincie ernaast. Dus wat zegt dat nou eigenlijk?
Maar dat je kind op een bepaalde plek geboren is, ook al is dat niet de gemeente waar je woont, dat zal nooit veranderen. Dat zal altijd de plek zijn waar je kind het levenslicht zag. Dat je met zes centimeter ontsluiting in de auto zat, op weg naar het ziekenhuis in Delft… dat hoort bij het verhaal van de geboorte van je kind. En dan heb je dat verhaal aan je kind verteld en dan zegt ie (want zo zijn kinderen) ‘Maar mama waarom staat er dan op mijn paspoort dat ik in het Westland geboren ben? Hier is toch helemaal geen ziekenhuis?’ Dat lijkt me lastiger uitleggen dan hoe hij in de eerste plaats in je buik terecht is gekomen.
>> Lees ook: 14 leugentjes die wij onze kinderen vertellen.
Maar ook hier weer Nederland ten voeten uit: als er ergens een minderheid piept dat de regels niet meer van deze tijd zijn, dan is er altijd wel een ambtenaar te vinden die daar een mouw aan wil proberen te passen. In dit geval zelfs wel een wetswijziging tegenaan wil gooien.
Formeel wordt emotioneel
Het hek is van de dam! Nee. Zover is het gelukkig nog niet, maar ik ben bang dat we van iets formeels iets emotioneels aan het maken zijn. Want eerlijk is eerlijk, wordt je als mens gevormd door wat er op je paspoort staat? Ik mag toch hopen van niet.