Nee… Hij heeft geen ADHD!
Denise Meijer
Onze zoon is eigenlijk vanaf zijn geboorte al een bewegelijk mannetje geweest. Armpjes, beentjes, zijn hoofdje. Eigenlijk was er altijd wel iets in beweging, tenminste; op de momenten dat hij niet sliep. Want ook dat deed hij als baby redelijk veel.
Mijn zonnestraaltje
En nog altijd heb ik te kampen met een doe-kind. Een jongetje wat buiten wil klimmen, rennen, fietsen, zijn broeken kapot valt en gewoon weer opstaat om verder te gaan.
Genieten? Dat doet hij voor de volle honderd procent en dat met alles wat hij doet.
Hij is mijn zonnestraaltje. Zelfs op de meest druilerige dag.
De gedachte dat er iets ‘mis’ met hem moest zijn was nog nooit in mij opgekomen. Althans; ik had nooit ‘last’ van hem (op de typische; dreumes-, peuter-, kleuter-momenten na).
En toch heeft het slechts een jaar geduurd voordat het eerste ‘ADHD-vermoeden’ tegen mij werd uitgesproken…
Ze hebben gelijk! Hij heeft ADHD…
Als nieuwe moeder gaat zo een uitspraak je niet in de koude kleren zitten en hoe kan dat ook anders? Twijfelen aan jezelf doe je altijd wel, dus het kan zomaar zijn dat je overduidelijke signalen zelf hebt gemist. Dus ik ging er op letten en raakte gefrustreerd van gedrag wat mij normaal gesproken niet eens was opgevallen.
Zijn enthousiasme vond ik plotseling irritant, zijn ongeduldigheid zenuwslopend en als hij een driftbui kreeg wist ik bijna zeker. Ze hebben gelijk… Hij heeft ADHD!
Hij is bewegelijk. So what!?
Toen hij eenmaal twee jaar was ging hij naar de peuterspeelzaal. Voor hem een spannende, nieuwe uitdaging die hij met (hoe kan het ook anders) plezier tegemoet ging. Voor mij enkel afwachten op het moment dat de gevreesde zorgvraag uitgesproken zou worden.
Wonder boven wonder bleef het ADHD-vermoeden vanuit de peuterspeelzaal onuitgesproken.
Ja, hij had wel eens zijn buien, ja hij probeerde ook de leidsters wel eens uit en ja, hij was inderdaad bewegelijk. Maar zorgelijk gedrag? Nee. Sterker nog; hij kwam prima mee, kon zichzelf goed concentreren, zelfstandig werken en had bovenal veel interesse in sport en spel.
Ik begon mijn kind weer te zien zoals hij is. Enthousiast, spontaan, eigenwijs, soms dwars en ja… bewegelijk. So what!?
Bang voor een etiket
Desondanks vind ik het nog altijd beangstigend dat de veelbesproken ‘etiketten’ klaarblijkelijk geen fabeltje zijn. Tenslotte zijn er meerdere mensen geweest die dolgraag een etiket op mijn zoon hadden willen plakken. Ook al was hij nog maar één jaar oud.
‘Gewoon’ druk bestaat kennelijk niet meer, net zoals een kind niet meer ‘gewoon’ rustig kan zijn. ‘
En toch vraag ik me dan af wat ‘gewoon normaal’ dan precies is? Is dat een kind die tonnen aan vriendjes heeft, netjes stil zit op zijn stoel, nooit druk of rustig is en doet wat de volwassen wereld van hem vraagt? Of is normaal een kind wat ook lekker zichzelf moet kunnen zijn, zonder dat deze een etiket aan zijn kont heeft hangen omdat ‘zichzelf zijn’ buiten de norm valt van wat iemand anders normaal gesproken ‘gewoon’ vindt?
Nee. Hij heeft geen ADHD!
Vier jaar later wordt zijn gedrag nog wel eens tegen mij, als moeder, uitgesproken. Meestal onder het mom van een paar vragen die ik door de jaren heen uit mijn hoofd heb geleerd. Gelukkig kan ik deze nog altijd beantwoorden volgens het boekje en zonder te liegen.
“Slaapt hij wel goed?” Ja!
“Pakt hij zijn rust?” Ja!
“Komt hij goed mee op school?” Prima!
“Heeft hij genoeg vriendjes?” Meer dan ik kan tellen.
Meestal worden deze antwoorden gevolgd door een ongelovige blik, of oprechte verbazing. Ze wisten het toch echt zeker!
Maar goed; het enige verschil met drie jaar geleden is dat ik dit kan zeggen zonder dat ik mezelf druk maak over of ik het misschien mis zal hebben. Ik kan nu volmondig antwoorden, want IK weet het zeker…
“Mijn zoon heeft geen ADHD!” Hij is gewoon bewegelijk én een jongen!
In het Algemeen Dagblad stond vandaag ook een stuk dat teveel kinderen ten onrechte ‘een medisch etiket’ krijgen. Hoe denk jij hierover?