Lieve Moeder; ik had je zo graag willen zeggen……
> Lees ook deze zeer herkenbare blog: Ik ben niet die moeder…
Lieve Moeder,
Daar liep ik dan in mijn strakke hardloopoutfit. Rustig rennend op de beat. De miezerregen in de donkere avond zacht tegen mijn gezicht. Mijn lange haren dansend op mijn rug. Het hoge zuurstofgehalte in de lucht opsnuivend in mijn longen en een glimlach op mijn gezicht na een geslaagde dag.
Wanneer ik de volgende bocht indraai, loop ik zowat tegen jou aan. Even vinden onze blikken elkaar. Ik kijk in je rooddoorlopen ogen. Ik zie je uitgelopen mascara. Jouw in-en-in vermoeide blik. Je benen gestoken in een vale trainingsbroek, Je voeten sloffen voort in je gympen. Ik zie je vette haren hoog op een staart gebonden.
Als in een trance duw je een kinderwagen voort. Daarin een kleine baby die ik gesmoord hoor huilen.
Er is geen enkele vrouw op deze wereld die op deze donkere avond, in de miezerregen, vrijwillig buiten gaat lopen achter een kinderwagen. Babybedtijd is allang geweest en de blik in je ogen spreekt boekdelen.
Ik ren verder, maar anders dan daarvoor. Ik voel de steek in mijn buik en een brok in mijn keel. Ik stop en kijk om, maar jij bent alweer verdwenen in de nacht…
Lieve Moeder, ik had willen stoppen, je zoveel willen zeggen. Ik had je willen vastpakken en een schouder willen bieden. Ik had je twee dingen keihard op je hart willen drukken. Allereerst: het ligt niet aan jou! En daarnaast: het komt allemaal goed.
Ik weet, jij vraagt je nu af wat je daar doet. Lopend achter die kinderwagen in de regen en het donker met een huilend kind. Wat doe je verkeerd? Waarom lijkt alles en iedereen om je heen het makkelijker te doen dan jij? Dat ‘Moeder-zijn’? Waarom heeft niemand jou verteld dat je keihard van die roze wolk af kan donderen en het lijkt alsof niemand je vangt? Was dit nou wat je had gehoopt en waarvan je had gedroomd?
Tegen wie kan je zeggen dat die onvoorwaardelijke ‘houden-van’ af en toe ook plaats maakt voor een ‘wat-moet-ik-met-jou’ en ‘kon-ik-je-maar-een-dagje-uitzetten’. En je haat jezelf tegelijk om die gevoelens. Omdat je om je heen alleen maar blije, mooie en gelukkige moeders ziet. Zelfs je beste vriendinnen hebben niet eens een tipje van die sluier opgelicht over hoe fucked up het moederschap soms kàn zijn.
Laat me je vertellen dat je niet alleen staat. Dat het niet gek is of raar om zo nu en dan even niet heel erg gelukkig te zijn met die kleine spruit. Dat het hele ‘Happy-Mommyship’ één grote farce is, een kaartenhuis, een droomkasteel waar we wanhopig aan vast proberen te houden. Wat maken we het elkaar moeilijk om gewoon door te rennen alsof jij het allemaal wel makkelijk vindt…
Lieve Moeder, dit hoort erbij en is heel normaal. Ook jij redt het. Met dikke vette hoogtepunten, maar helaas ook met dieptepunten. Vanavond was er zo eentje. Jij lopend in de regen met je huilende kindje in de wagen. Van binnen smeekte je dat hij eindelijk eens zou stoppen met huilen en in slaap zou vallen. Weet dat je een Super Goede Moeder bent. Zelfs met gevoelens en gedachten waarvan onze samenleving je heeft opgelegd dat je ze niet ‘hoort’ te hebben. Ik had het je willen zeggen, maar was te laat. Ik hoop met heel mijn hart dat je dit leest en onthoud: Het ligt niet aan jou en het komt allemaal goed. Weet dat ik als mede-moeder aan je denk!
Liefs, Anne
> Lees hier alle blogs over het moederschap.