Een man ervaart een miskraam anders
Eigenlijk wilde ik hier vertellen hoe ik afscheid heb genomen van ons eerste kindje, dat in mijn buik doodging. Maar ik kan het niet.
> Lees ook: 8x hoe ga je om met een miskraam.
Ondanks dat ons kindje vlak nadat we zijn of haar hartje voor het eerst hadden zien kloppen, na ‘nog maar’ ongeveer twee maanden zwangerschap, overleden moet zijn, en ondanks dat het nu alweer tweeënhalf jaar geleden is dat we daar achter kwamen: ik kan het niet vertellen. Het is te persoonlijk om in de openbaarheid te gooien, te intiem en vooral te pijnlijk.
En dat is meteen het grote verschil tussen mij en mijn man. Voor hem is de miskraam ook iets wat veel pijn deed, iets wat na jaren van dokteren ontzettend frustrerend was, maar toen we anderhalf jaar geleden alsnog ouders zijn geworden van een geweldig jongetje, was voor hem het verdriet iets waar hij wel klaar mee was.
Voor mij niet. Ik kan bijvoorbeeld ook nu nog helemaal gék en ontzettend verdrietig worden van de gedachte dat mijn beide kindjes nooit tegelijkertijd hadden kunnen bestaan, hoe het ook gelopen was.
Het is een verhaal dat ik in varianten terughoor in de verhalen van vriendinnen. Dat hun verdriet soms opeens, ook heel lang na een miskraam, kan voelen alsof het gisteren gebeurd is. En dat hun mannen dat wel proberen te snappen, en vaak ook heel lief reageren, maar dat die mannen toch heel nuchter blijven. Zeker als er al een kind was of er daarna nog een kindje is gekomen.
Natuurlijk gaan mannen ook stuk van verdriet als het misgaat. Natuurlijk zijn er ook mannen voor wie het verdriet net zo sterk aanwezig blijft. En andersom zullen er ook veel vrouwen zijn die wel heel nuchter met een miskraam om kunnen gaan. Maar ik merk dat het toch vaak gaat zoals bij ons. Dat het voor een vrouw, waarschijnlijk omdat zij degene is die het kindje heeft gedragen, toch anders is.
Ik wil je dus niet vertellen hoe ik afscheid nam van ons kindje. Waarom schrijf ik dan toch over mijn miskraam? Ik schrijf dit voor diegenen die dit lezen omdat ze ook een miskraam hebben gehad, die op zoek zijn naar woorden van troost, naar begrip, naar hoop. Die misschien niet zo goed met hun vriend of man kunnen praten, omdat hij zo anders met het verdriet omgaat. Hoewel ik hoop dat dat voor jou niet geldt.
Neem van mij aan: je ben in geen enkel geval alleen in hoe je je voelt. Dat leerde ik wel na mijn miskraam. Opeens bleken ontzettend veel vrouwen in mijn omgeving, in alle leeftijden, in alle soorten en maten, het ook meegemaakt te hebben. Dat klopt ook wel, want uit cijfers blijkt dat één op de vier vrouwen in haar leven een miskraam krijgt. De gesprekken die ik met vriendinnen, kennissen en collega’s had, waren heel fijn. Zelfs diegenen voor wie het al heel lang geleden is, vonden het prettig om over het kindje dat ze hebben verloren te kunnen praten. Dus, schroom niet, en práát over wat er gebeurd is. Je zult vooral troost vinden, is mijn ervaring.
> Lees ook: Het afscheid van een overleden kindje of vroeggeboorte.