De wereld staat in brand
De wereld staat in brand. Wanneer ik deze ochtend wakker word en stukje bij beetje het drama in Parijs tot me neem, probeer ik mijn emoties te kanaliseren.
Wat doet dit pijn. Ik voel het in m’n buik, in m’n hart, in m’n hoofd. Dit komt dichtbij. En ja dat maakt het nog beangstigender dan het al was. Ik heb het weggedrukt en steeds geprobeerd een plekje te geven in één van de laatjes van mijn gevoel. Om heel gecontroleerd zo nu en dan dat laatje te openen en te verwerken wat er op dit moment zich in de wereld afspeelt. Bijvoorbeeld wanneer iemand aan mij vraagt of ik het niet eng vind om steeds maar weer een vliegtuig in te stappen of op een markt te lopen in tel Aviv of Bangkok. Zéker als moeder zijnde. Steeds heb ik het weggewuifd met een “ja, maar anders kan je niks meer doen” en “Ik laat me niet gek maken”. En dan is het ineens vandaag…..
Ik wil het leven leven en alles wat deze wereld mij en mijn geliefden te bieden heeft in me opnemen. Ik wil genieten en leren en groeien en ervaren. Als vrouw, als vriendin, als moeder. En dat alles wil ik in een veilige omgeving. En die is nu volledig zoek. Voor mezelf vind ik het al zo moeilijk om dit te beseffen, maar als moeder voel ik me nu totaal ten einde raad. Het leven lijkt een Russische roulette geworden waarin je alleen nog maar kan hopen dat je niet op de verkeerde plek op de verkeerde tijd bent.
Terwijl ik met tranen in m’n ogen het nieuws lees, hoor ik beneden de opgewonden stemmetjes van onze dochters. Sinterklaas komt vandaag aan…. Ze zingen en lachen en springen en hebben hun pietenmutsen al opgezet. Ik laat m’n tranen gaan. Dit is niet meer te rijmen. Dit valt niet meer te lijmen.
Wat zeg je tegen je kinderen wanneer de wereld keihard op haar bek gaat? Wanneer er in plaats van pepernoten enkel nog gestrooid wordt met haat?
De laatjes van m’n gevoel schieten open en ik heb er totaal geen grip meer op.
Wanneer ik beneden kom, vraagt mijn oudste of ik gehuild heb. Feilloos voelt ze mijn emotie aan. Wat doe je dan? Ontkennen? Bevestigen? Uitleggen? Liegen? Verzinnen? Een doodenge gedachte schiet als een ongeleid projectiel door mijn hoofd: een kind op een wereld als deze zetten, was niks meer dan een egoïstische daad. Deze wereld doe je een kind niet aan. Zeker niet als vader of moeder. En die gedachte snijdt me dwars door mijn hart. Ik breek. Letterlijk en figuurlijk.
Lief kind, ik wil je zo graag vertellen over het leven, zoals dat pas voor jou begon. Ik zal je zingen van een wereld zonder pijn. Je hoeft nog niet te weten van die dingen, alleen hier samen met mij te zijn.
Ik laat je horen van een leven, waarin de liefde weer regeert. En te geloven al is het maar even dat de haat wordt aangeleerd. (Acda&deMunnik – slaapliedje).
Lief kind, neem mama vandaag alsjeblieft mee in jouw wereld van fantasie en schijn. Hou me vast, droog mijn tranen en zeg me dat Witte Wieven alleen maar verzinsels zijn.
Dat morgen alles weer goed is.
Toch?