Mag papa huilen?
Een vraag die me al een tijdje bezig houdt is: Mag papa huilen?. Wat pikt je kind ervan op als je je tranen rijkelijk laat stromen? Leert dit hem dat emoties goed zijn en geuit mogen worden of leert hij hierdoor zijn emoties een plaats te geven? Of moet je -en dan zeker als vader- juist je best doen er niet aan toe te geven?
Huilen is een keuze
“Mag papa huilen?” is misschien een rare vraag als je niet kan controleren of je huilt of niet. Maar voor mij, na 32 jaar oefenen, kan ik het prima controleren. Bijvoorbeeld bij de tranentrekkende film: ‘Marley and me’. Daarbij had ik prima op de grond kunnen liggen in de foetus houding. Met mijn duim in mijn mond gekrijst als een meisje van 6 die haar kleine teen had gestoten. Maar ik kies ervoor, op het moment dat ik het brok in mijn keel voel, even naast de tv te kijken. Ik zeg tegen mezelf: ”Als je nu gaat huilen ben je lelijk!” en ik vraag me af wat we morgen gaan eten. Naast mij laat mijn vriendin de tranen rijkelijk vloeien. Ik sla een arm om haar heen en laat merken dat ze best tegen me aan mag kruipen.
Gelukkig heb ik in mijn leven nog weinig ervaring met echt verdriet. Ik heb mijn ouders nog. Al mijn vrienden en familie, zelfs mijn glas-etende Beagle huppelt nog vrolijk rond. Mocht er iemand wegvallen weet ik niet hoe ‘makkelijk’ ik mijn tranen in kan houden. Laat ik mij gaan als een gesluierde vrouw in het Midden-Oosten op het acht uur journaal, of loop ik even weg?
Rondvraag
Als ik om mij heen vraag of papa mag huilen, luidt het antwoord volmondig: JA. “Het toont dat je sterk bent.”, “Je durft je emoties te laten zien zonder dat je bang bent wat andere mensen van je denken.” Vraag ik echter door of ze hun vader wel eens hebben zien huilen. Antwoorden de meeste met nee of een enkele keer. Wat had je er dan van gevonden als je vader herhaaldelijk zou huilen, bij elke zielige film, of huilde toen je afstudeerde aan de basisschool, of huilde toen zijn baas niet tevreden was over zijn werk? Nee, dan wordt het stil….. Het mag geen mietje zijn. Blijkbaar mag de man wel huilen, maar dan wel alleen bij verschrikkelijke dingen. Ook bij mij thuis was papa de rots, de stabiele factor. Volgens mij heb ik hem maar 1 keer zien huilen en zelfs toen heb ik hem er tegen zien vechten. In mijn ogen getuigde dat van sterk. Ik heb altijd het gevoel gehad dat hoe hard ik ook instort, bij hem kan ik terecht. Want iemand die niet huilt, heb je meer aan dan die wel huilt, toch?
Mijn eenjarige dochter
Op dit moment ben ik in de ogen van mijn 1-jarige dochter nog een soort semi-god die met 1 arm Walibi kan nabootsen. Als ze weer eens zo hard gevallen is dat ze met haar enkels haar achterhoofd heeft aangetikt kijkt ze naar mij en ziet ze dat ik niet geschrokken ben. Ze rent naar me toe voor de grootste knuffel ooit waar ze het liefst in me kruipt. Met mijn armen om haar heen is ze in de meest veilige plek op aarde. Ik vertel haar dat de schrik en pijn wegzakt en ik heb gelijk. Ik vertel haar ook dat ze even lekker uit mag huilen en dat het oplucht. Op dat moment leer ik haar dat ze bij papa terecht kan, hoe erg het ook lijkt. Ik ben er van overtuigd dat dit mijn rol is. Nu zal ik niet gaan huilen als ze is gevallen, maar wat als ze straks op school gepest wordt. Of ze wordt heel erg ziek. Dan zal ik toch meer moeite hebben om mijn onmacht te verbergen. Huil ik dan mee om te vertellen dat het ook kut is allemaal, of geef ik haar iemand waar ze op dat moment lekker op leunen?
Wie het weet
Ok, dus huilen laat zien dat je emoties hebt en ook maar een mens bent, maar we zien het liever niet bij het persoon waar we op willen leunen. De vraag is nu, heeft je kind er iets aan om papa wel of niet te zien huilen? Leert zij, door tranen te zien, dat papa ook emoties heeft? Dat huilen niet erg is? Of creëer je een omgeving waarin zij mag huilen, maar dat er altijd iemand is waar zij op kan leunen? Wie het weet mag het mij vertellen…!