Zwemles horror
Och, ik weet het nog goed. Voor eeuwig gevangen aan de muren van mijn herinneringen. Verre herinneringen, mooie herinneringen, verdrietige herinneringen en helaas ook van niet zulke fraaie, nare herinneringen. En dit was zo’n laatste herinnering. Mijn zwemlessen.
Martelgang
Ik was nog maar een klein Anne’tje toen ook ik eraan moest geloven. Een leeftijd kan ik je niet exact geven, maar het zal een jaar of 6, 7 geweest zijn. In ieder geval niet de achterlijke net-aan-vier-want-we-moeten-zo-nodig-want-alle-andere-kinderen-doen-dat-ook leeftijd. De herinnering hangt van flarden aan elkaar. Wellicht heb ik meer dan de helft verbannen omdat ik er zo’n afschuwelijke hekel aan had. Dat ik het verafschuwde weet ik, omdat ik vandaag de dag nog steeds onpasselijk wordt van de lucht van chloor en er zich dan een knoop in mijn maag plaatsneemt waar een blok beton niks bij is. Ook weet ik het omdat mijn moeder mij nog levendig de wekelijkse martelgang naar het zwembad voor de geest kan halen. Ik als kleine Anne de ene keer gillend, schreeuwend en trappend. De volgende keer kokhalzend, huilend en rillend onder mijn moeders arm. Maar ja, je moest hè. Wij leven nou eenmaal in een land met te veel water en leren zwemmen en het behalen van je zwemdiploma’s is een must.
Badmeester Jos
De dingen die ik me nog herinner zijn dan ook niet best. Ik weet nog dat ik een badmeester had; Jos. Of, nu ik er bewust over nadenk, was het misschien ook wel een badjuffrouw. Geen idee eigenlijk. Het enige wat ik me kan herinneren zijn die harige witte benen met in badslippers en witte sportsokken gestoken schimmelvoeten naast me op de rand van het zwembad terwijl ik met het water aan mijn lippen dacht dat mijn laatste uur geslagen had. Ik herinner me Jos zijn/haar (ik moet het mijn moeder toch eens vragen wat nou eigenlijk Jos zijn/haar geslacht was…. Interessant…) harde, zware, niets ontziende, strenge en alles behalve rechtvaardige stem. No merci. Als je moest springen, sprong je. Als je onder water moest, ging je onder water. En als je werkelijk dreigde te verdrinken was Jos daar. Niet uit medeleven, maar uit pure noodzaak. Met DE HAAK. Wie herinnert zich niet deze onmenselijke, barbaarse HAAK?
De lessen duurde me altijd te lang, de weken altijd te kort. Het water was altijd te koud en de 7 meter onder water altijd te ver. Het gat altijd te diep en het startblok altijd te hoog. Ik heb veel goede en mooie herinneringen uit mijn jeugd, maar laten we duidelijk stellen dat de zwemlessen er daar niet één van zijn.
Babyzwemmen
En dan ineens ben je bijna 30 jaar verder. Ben je moeder en bereikt je oudste dochter die achterlijke net-aan-vier-want-we-moeten-zo-nodig-want-alle-andere-kinderen-doen-dat-ook leeftijd en krijg je de vraag wanneer zij eigenlijk op zwemles gaat.
Daar stond ik dan. Op het schoolplein. Angstflarden schoten aan mij voorbij. De stem van Jos vers in mijn geheugen. Rode vlekken in mijn nek, klamme handen in mijn zij.
Eerste primaire reactie: Geen haar aan mijn hoofd die er ook maar aan dènkt mijn kleine prinses het barbaarse zwembad in te gooien. No way José. En heus niet alleen omdat ik geen held was vroeger. Ook mijn kleine Prinses had door de jaren heen namelijk een lichte vorm van zwembad-water-angst ontwikkeld. Ja duh, hoe zou dat nou gekomen zijn? Exact, hand in mijn eigen bescheiden boezem. Weet ik ook wel!
Trots als een pauw trotseerde ik tijdens mijn zwangerschap mijn zwembad-fobie en voelde me drijvend om mijn steeds dikker worden buik ook serieus zo heel af en toe als een vis in het water. Totdat de kleine meid het levenslicht had gezien en er van mij ‘verwacht’ werd dat we gingen babyzwemmen. Dit is namelijk heel goed voor de band met je kindje èn stimuleert tevens van jongs af aan al een watervrij kind, waar je met de eerste zwemlessen weer heel wat punten mee voor zult hebben. En ja, dat wilde ik wel.
Ik herinner me wederom horror-momenten. Dat kleine glibberige baby’tje in dat grote bad, klamme, warme kleedhokken, dezelfde klamme, warme maar dan ook nog eens schreeuwende babylijfje in een romper zien te wurmen na afloop. En dan ik als zwembad-leek badend in het zweet in een in de haast achterstevoren, binnenstebuiten aangetrokken sweatpants huilend in de auto. Helaas, ik gaf vrij snel op.
Lijdend voorwerp
Op die vraag op het schoolplein had ik dus instinctief een heel ander antwoord willen geven, maar met een klein muizenstemmetje perste ik eruit: zo snel mogelijk…..
Gelukkig vonden we een zwemschool waar de lessen plaatsvinden in het weekend. Heel goed. Dan kan papa namelijk mee. Je wilt natuurlijk niet dat mijn angsten geprojecteerd worden op dat tere kinderzieltje wanneer zij de eerste slag te pakken probeert te krijgen.
Daarnaast was er dus ook geen haar op mijn hoofd die eraan dacht iedere week vrijwillig naar die slachtbank te gaan. Ook al was het dit keer als toeschouwer in plaats van lijdend voorwerp.
Soms, heel soms ontkom ik er niet aan en neem ik plaats op de strafbank. Om te ervaren dat veel dingen nog precies hetzelfde werken als ‘vroeger’, maar heel veel dingen (gelukkig) ook niet.
Zo is een zwembad nog steeds heel erg heet in je wollen jurkje aan de kant. Zo zijn de zwemlessen nog steeds op onmogelijke tijden. Zo vergeet je standaard het zwempasje of de kleding als het kleding-zwem-dag is en opa en oma als het opa-en-oma-dag is. Zo worden kinderen nog steeds omgekocht met waterijsjes, snoepjes en dagjes uit in het vooruitzicht. Stoken vaders en moeders elkaar op met vragen als ‘huh zit ze nou nog steeds in badje 2?’ en ‘durft ze nou nog steeds niet door dat gat?’ Zo veroorzaken zwembaden nog steeds wratten, schimmels en oorontstekingen en zal je regelmatig het droge ondergoed in een natte badpak-plas laten vallen. Zo zoek je je in de winter nog altijd een rotje naar waterschoentjes en moeten ze altijd plassen als ze net in het zwembad liggen. De lessen duren altijd te lang, de weken altijd te kort. Het water is altijd te koud en de 7 meter onder water altijd te ver. Het gat altijd te diep en het startblok altijd te hoog.
Maar er is één ding anders en dat is Jos. Jos is tegenwoordig een Michiel. En Michiel kan heel goed zwemmen. Michiel staat niet aan de kant met foute witte sokken, badslippers en een haak. Michiel zwemt mee. Michiel en zijn zwaar gespierde, ik gok nog net geen 25-jarige torso, doet mee en helpt ieder kind waar nodig. En niet alleen de kinderen. Rustig en met aandacht staat Michiel na iedere les de moeders te woord die willen weten waarom Marietje nog steeds niet los op haar rug kan zwemmen en hoe ze ervoor kunnen zorgen dat Pietje straks wel door het gat durft. En Michiel kijkt mij doordringend aan met zijn helblauwe ogen en ik weet dat hij het weet. Mijn zwemlesfobie. Hij geeft een knipoog en ik weet dat het goed is.
Zwemles. Leren zwemmen is een must Prinses. Vanaf nu zal mama met je meegaan en zullen we ons voelen als een vis in het water!