Kinderarmoede. Het moet verboden worden!
“Kinderen mogen niet in armoede leven”, zo kopte de Volkskrant eind vorige week. De auteurs van dit artikel pleiten ervoor dat kinderen – ook los van hun ouders – aanspraak zouden moeten kunnen maken op sociale zekerheid. Een prachtig idee, maar of het haalbaar is, is een tweede. Zeker is wel dat er wat moet gebeuren voor de 400.000 kinderen die in Nederland opgroeien in armoede.
WW voor kinderen
Hoe of wat? Daar hadden de auteurs van het artikel verder nog niet over nagedacht. Een WW voor kinderen, maar dan zonder sollicitatieplicht?
Op basis van artikel 26 van het VN-Kinderrechtenverdrag (IVRK) hebben kinderen recht op sociale zekerheid. Nederland heeft blijkbaar als enige land ter wereld een voorbehoud gemaakt op dit artikel. Hierdoor hebben Nederlandse kinderen dus niet zelfstandig recht op sociale zekerheid. Vraag ik me wel gelijk af hoe dat in andere landen geregeld is, want puntje bij paaltje, heeft Nederland in vergelijking met andere landen (in Europa) een laag armoedecijfer. Blijkbaar is het recht op sociale zekerheid geen garantie voor uitbanning van (stille) kinderarmoede.
Dagobert Duck Tax
Wat dan wel? De SP vindt dat het kabinet te weinig aan het armoedebeleid doet. Hun idee? Als we nou eens de ruim 170.000 miljonairs in Nederland met 1 procentje extra belasten? Dan halen we in één klap 4 tot 5 miljard euro op. Dat is genoeg om een aantal harde bezuinigingen op mensen met de laagste inkomens terug te draaien. Persoonlijk zie ik wel wat in het idee van de Dagobert Duck tax. Wie nog meer? Dat ene procentje. Kom op mensen! Had ik het gehad, had ik het met liefde zelf gegeven!
Sociale uitsluiting en gezondheid
Natuurlijk is armoede in dit geval ook niet alleen een kwestie van geld. Het gaat vaak vooral om sociale uitsluiting. Als het al moeilijk is om in de basisvoorzieningen te voorzien, zoals voedsel, kleding en huisvesting, is het nog lastiger om je kind ook naar een goede school te sturen. Wat lijkt het me verschrikkelijk naar als je kind niet mee kan doen aan activiteiten, zoals een schoolreis. Dan heb ik het nog niet eens over Sinterklaas en verjaardagen waarvoor cadeautjes gekocht moeten worden. Er zijn er zelfs die niet eens een fiets hebben om op school te komen.
En wat te denken van de gezondheid van deze kinderen? Ook dat is een zorgenpunt, want als je bijvoorbeeld in een huis woont met vochtige muren, ben je sneller ziek. Ook zijn er risico’s bij kinderen met overgewicht die niet kunnen deelnemen aan een sportclub of kinderen met een slaapprobleem, omdat ze niet beschikken over een eigen bed. Pffft. Als ik er aan denk alleen al.
Bewustzijn
Het gaat me echt aan het hart. Vooral sinds ik zelf kinderen heb. Dan kijk ik hoe goed ze het hebben en kan ik me niet voorstellen dat het anders is. Dat we het goed hebben, daar ben ik me al te zeer bewust van. Dat bewustzijn wil ik ook graag van jongsaf aan aan mijn kinderen meegeven. Vraag is dan alleen: vanaf wanneer doe je dat? Af en toe vertel ik mijn meisje (3 jaar) dat er ook kindjes zijn die het niet zo goed hebben. Ook bidden we voor de arme kinderen. Het besef is er nog niet echt. Ze snapt het nog niet. Misschien ook gelukkig maar. Er is ook nog tijd genoeg waarin ze zal zien dat ze opgroeit in een wereld, waarin het onrechtvaardig verdeeld is. Hopelijk zal ze dan (overtollig) speelgoed willen doneren of haar spaarvarken willen omdraaien. Zo hoop ik haar in ieder geval op te voeden.
Erover praten
Je hoeft geen miljonair te zijn wil je arme gezinnen helpen. Er zijn genoeg initiatieven. De weggeefhoeken en verschillende groepen via Facebook worden al genoemd. Hier kun je zelf speelgoed en kleding doneren. Organisaties die opkomen voor het vergeten kind, zijn onder andere Stichting van het Kind en Defence for Children. Er zijn ook organisaties die laagdrempelig met mensen in gesprek gaan over hun problemen, zoals De kunst van het rondkomen. Als er nu een ding is wat nodig is, lijkt mij dat er ook gevraagd wordt aan mensen en kinderen in armoede wat ze nodig hebben.
We kunnen wel allemaal mooie sociale zekerheden hebben, waar aanspraak op gemaakt kan worden, maar wat als dit nu NET zaken zijn die NIET nodig zijn? Juist dat is ook vaak een van de knelpunten. Weinig gemeenten bieden hulp op maat en vragen aan de mensen zélf waar zij behoefte aan hebben. Bovendien, door er over te praten wordt een taboe doorbroken. Dat is broodnodig. Getuige ook de foto bij het artikel in de Volkskrant. Hoe stigmatiserend wil je het hebben?! Genoeg mensen die keihard werken en het hoofd niet boven water kunnen helpen. Alsof deze mensen niet al schaamte genoeg voelen, worden ze even over een kam geschoren met een aso-vader die met ongeklede zoon op de bank hangt. Kom op Volkskrant. Dat had beter gekund.
Medemens
Kinderen hebben een voorbeeld nodig. Ongeacht in welk milieu een kind opgroeit. De manier waarop De Volkskrant het artikel over kinderarmoede illustreert is veelzeggend over het beeld dat veel mensen hebben bij armoede. Daarom dus representatief voor hoe “wij” denken. Laten we dat denken alsjeblieft doorbreken, want echt: Ik. Ken. Er. Genoeg! Keihard werkende mensen. Lieve mensen. Je gunt ze het Allerbeste van de wereld en Meer. Vooral omdat zij het zijn die zichzelf vaak wegcijferen voor hun kinderen. Daarom dus. Laten we vooral de handen ineen slaan om niet alleen de kinderen, maar in eerste plaats onze (arme) medemens te helpen!