Ja. Ik heb een etiketkind ja!
En nee… ik heb geen zin om mij daarvoor te moeten verdedigen.
Een etiket kan best handig zijn. Zo krijgt je eindelijk bevestiging van iets wat je altijd al wist. Het ligt dus echt niet aan jou en je opvoedkundige vaardigheden. Je leert je kind beter te begrijpen en dat maakt het echt makkelijker om met bepaalde zaken om te gaan, wat weer goed is voor je kind en voor de relatie tussen jou en je kind. Je kunt ook de juiste hulp inschakelen wanneer dit nodig blijkt te zijn. Een etiket hoeft echt niet altijd negatief uit te pakken of heel vergaande gevolgen te hebben. Met een etiket kun je soms met kleine aanpassingen al een heel eind komen. Maar laten we eerlijk zijn. Aan de basis wil toch helemaal niemand een etiket?
Het ligt aan de school
Onlangs keek ik naar een zeer interessante uitzending van Zembla over etiketkinderen. Er werd vooral gekeken vanuit de positie van de (basis)school. Kern van de aflevering was dat er op school veel te hoge eisen worden gesteld aan kinderen. Wijk je enigszins af van deze hoge standaard dan zijn de rapen gaar en moet er een etiket komen zodat het onderwijs beter afgestemd kan worden op het kind. Om passend onderwijs te krijgen is een etiket dus nodig. (Misschien moeten de standaarden van het onderwijs wat naar beneden overheid?)
Het ligt aan de ouders
Er werd ook een gedeelte van het programma besteedt aan de rol van de ouders. Zij zouden graag de perfecte kinderen willen hebben die er goed uitzien, sociaal zijn, goed presteren etc. Als er maar iets afwijkend lijkt te zijn in de ontwikkeling dan willen zij meteen een etiket zodat het probleem opgelost kan worden. Ook waren er ouders die zich hadden laten verleiden tot onderzoek want een etiket is nodig om begeleiding te regelen.
Maar wat als er nu écht wat is?
Bovenstaande argumenten klinken best als een aannemelijke verklaring voor de vele etiketkinderen van tegenwoordig. Er is niets mis met kinderen maar wel met de eisen die aan hun worden gesteld. Maar één groep wordt tegenwoordig toch echt vergeten. De groep kinderen wiens problemen (als we er vanuit gaan dat bovenstaande waar is) niet liggen aan de hoge standaarden van school of ouders. Geloof mij, deze kinderen bestaan. En als moeder heb je dat eigenlijk ook best snel in de gaten.
Moeilijke positie
Maar… Door het beeld dat tegenwoordig is ontstaan ‘iedereen heeft ineens wat’ denk je als ouder wel duizend keer na voordat je hulp gaat zoeken. Kijk, op een dag voel je toch ook wel eens de behoefte om het een en ander met mensen te bespreken. Dan heb je wat vergelijkingsmateriaal zeg maar. Eerst goed onderzoeken of het niet aan jou ligt want ja: ‘Daar heb je er weer zo een die denkt dat haar kind wat heeft.’ Geloof mij, de school in lopen met de zin; ’Ik denk dat er wat met hem aan de hand is’ doe je liever ook niet hoor. Pfff, leerling nummer 20 dit jaar!
Doe mij (g)een etiket
Ik ken dus meerdere mensen uit mijn omgeving die als allerlaatste redmiddel pas over zijn gegaan tot onderzoek. Waaronder ikzelf. Min of meer overtuigd van het feit dat ik misschien toch niet zo gek ben als dat ik zelf dacht. Geloof mij, daar heb je heus geen zin in hoor. Testen en gesprekken met vreemde mensen en er is ook helemaal niets interessants of leuks aan als je kind gedrag vertoont dat voor hemzelf en anderen binnen het gezin ontzettend veel gedoe oplevert waardoor je als moeder ook nog eens aan jezelf gaat twijfelen.
Ik merk er niks van!?
Heb je dan eindelijk na jaren (11 ongeveer) een antwoordt op je vragen dan hoef je echt niet te rekenen op enig begrip vanuit de omgeving. Ik kwam al snel tot de conclusie dat het geen zin heeft om een gesprek te voeren met mensen over de situatie want: ‘o, ik ken zoveel mensen die een kind hebben met….’ of: ‘ach, als je mij een test laat doen dan komt er ook vast iets uit.’ Of: ‘iedereen heeft wel wat, dat deed mijn broer vroeger ook.‘ Verder zijn er ook mensen die je kunnen vertellen dat het allemaal wel meevalt want het kind deed zojuist toch net iets wat niet valt binnen het beeld dat past bij de stoornis? Ze voorzien je dan graag van een advies omdat jij het allemaal verkeerd ziet en aanpakt. Nee, je hebt gelijk. Ik verzin het allemaal want ik ben gek op een beetje aandacht en ik ken mijn eigen kind eigenlijk ook helemaal niet zo goed. En ik sprong eigenlijk een gat in de lucht toen ik hoorde wat er aan de hand was en wat dat allemaal betekent.
Shit. I did it again
Afgelopen week trapte ik toch weer in. Ik meende toch echt wat empathie of betrokkenheid te zien bij de ander. Maar helaas. Wat ze me eigenlijk vroeg was: ‘verdedig jij jezelf even?’ En ik probeerde nog antwoord te geven ook (waarom eigenlijk? Dan ben je pas echt een gekke moeder! ) Al vragend naar concrete voorbeelden: wat is er dan zo moeilijk? Oooowwwwww, ahhhh joh, maar, maar, maar, maar, maar………… maar dat is toch helemaal niet erg, wat is dan het probleem? Ondersteund met een gezicht waarop datzelfde stond onderging ik een vragenvuur waarbij ik dus nooit een goed antwoord gaf. Gelukkig kwam ik daardoor weer snel bij zinnen. Dit gesprek is nu afgelopen! Ik ga mijzelf niet meer verdedigen omdat ik het beste voor heb met mijn kind.