Hallo kleine jongen…
Hallo kleine jongen met je brandweerhelm. Je bent al weer bijna drie jaar maar nog zo heerlijk en helemaal jezelf. Je zegt wat je denkt, je doet wat je wilt en je emoties komen zoals je ze voelt. Alles aan je is nog puur en eerlijk. Want zelfs als je iets stiekem doet of een leugentje vertelt komt die aap meteen uit je mouw. Vergezeld van een grote grijns…
Bleef je altijd maar dit lieve, onschuldige en eerlijke jongetje. Dat bij zijn mama uit komt huilen als hij verdriet heeft. Dat leeft in een klein maar zeker wereldje. Dat niet in de gaten heeft wat voor ellende zich allemaal afspeelt in de rest van de wereld. Want lieve schat, deze wereld waar papa en mama jou op hebben gezet lijkt met de dag minder mooi te worden…
Dat je niet altijd klein blijft weet ik wel. En ik weet ook dat ik je niet hele leven kan beschermen tegen alle kwaad en verdriet. Sterker nog, dat kan ik nu al niet. Maar ik kan je hoop ik wel leren een sterke en eerlijke man te worden. Ik hoop ook dat je een groot gevoel voor rechtvaardigheid ontwikkelt. Dat heb ik ook. En hoewel me dat soms echt dwars heeft gezeten, en soms nog wel eens dwars zit, vind ik dit een van mijn mooiste eigenschappen. Ik hoop dat ik je dat bij kan brengen. Misschien zit het al wel in je.
Eigenlijk heb ik er alle vertrouwen in dat het met jou helemaal goed gaat komen. Je bent een slimme en sociale jongen en ik denk dat je papa en ik het helemaal niet zo gek doen als jouw voorbeelden. Maar sinds een paar dagen is er een ding wat me toch wel een beetje bezighoudt. Ik ben mama van een jongen. Aan mij de taak om mijn jongen te leren hoe je met meisjes om hoort te gaan. Niet perse voor nu al, maar voor later, als de hormonen door zijn lijf gieren.
Want waarom moeten mama’s van meisjes hun dochters leren bang te zijn om alleen in het donker over straat te gaan? Waarom moeten papa’s van meisjes hun dochters leren hoe ze zich moeten verdedigen? Waarom moeten ouders van meisjes zich zorgen maken als hun dochters een avondje op stap gaan met vriendinnen?
Waar is het mis gegaan? Waar gaat het nog steeds mis?
Wij moeten onze jongens leren dat een vrouw evenveel respect verdient als een man. Dat een vrouw net zoveel waard is als een man. Dat een vrouw net zoveel rechten heeft als een man. Dat een vrouw geen object is, maar een dochter, een zus, een vriendin.
Utopia. Misschien. Maar onze zoon zal het leren. Door naar zijn moeder te kijken, die haar mannetje staat. Door te luisteren naar zijn vader, die zijn moeder respecteert en liefheeft. Door op te groeien in een vrij land waar meisjes en jongens evenveel kansen krijgen. Waar jongens en meisjes evenveel rechten hebben.
De wereld wordt met de dag minder mooi. Maar gelukkig wonen we wel in een land waar het allemaal zo slecht nog niet is. Onze kinderen hebben tenminste de kans op te groeien tot mooie volwassenen. En wij gaan ons best doen over een jaar of 15 een prachtkerel af te leveren.
Lees ook: Sorry dat ik die moeder ben…
Lees ook: Ik ben niet die moeder…