Reality check: doe jij het wel goed als moeder in deze tijd?
De dagen, weken, maanden, jaren vliegen aan ons voorbij. Voordat je het weet ben je op een leeftijd dat je enkel en alleen nog terug kunt kijken op je leven. Stel je die tijd eens voor. Stel dat jouw kleinkind je vraagt te vertellen over vroeger en hoe jij hebt geleefd. Denk jij dat wanneer je dan terugkijkt je dan trots en zonder spijt dat kan doen? Hoe je hebt geleefd als vrouw, als vriendin, als moeder….
Jij en ik leven hier in een westerse wereld met oneindig veel mogelijkheden.
In een tijd met ontelbaar veel kansen. De technologie. Onze vrijheid.
Zou deze tijd daardoor niet een tijd moeten zijn van plezier, van genieten, van koesteren van dat wat je hebt?
Lijkt het echter soms niet meer op een tijd van stress en drukte?
Een tijd waarin je perfectie probeert na te streven. De perfecte moeder, de perfecte vrouw, de perfecte vriendin.
Een tijd waarin je constant op zoek bent naar succes. Een hogere functie, de meeste views, de meeste likes.
Een tijd van je vertwijfeld afvragen of je het allemaal wel goed doet. Of je niet meer moet doen, of juist anders.
Een tijd waarin je rent van werk naar vakantie van kinderdagverblijf naar winkel van bed naar bank.
Een tijd waarin je continu om je heen geconfronteerd wordt met kritische medemensen.
Een tijd van oneindige keuzes. En vooral wat een ander daarvan vindt.
Een tijd waarin we elkaar liever afvallen dan vangen als we dreigen te vallen.
Zou je als je later terugkijkt niet liever zien dat je een ‘To-don’t lijst’ had gemaakt in plaats van een ‘To-do lijst?
Dat je kunt zeggen:
Dat je bent verdronken in de kleine dingen van het leven waarvan je dan weet dat dat uiteindelijk het belangrijkste is wat er bestaat?
Dat je kan zeggen dat je honderd duizend keer de kleine voetjes van je kindje hebt gekust in plaats van dat je iedere ochtend schreeuwde dat er opgeschoten moest worden?
Dat je iedere dag hebt genoten van de knuffels en kusjes die je mocht ontvangen voordat je kinderen te groot werden om vast te houden?
Dat je de nacht hebt weg gedanst toen je benen nog sterk genoeg waren om je te dragen?
Dit is geen betoog om je een schuldgevoel aan te praten of te zeggen hoe het allemaal moet. Juist niet. Dit gaat om mij, om jou, om ons. Als moeders, als vrouwen als vriendinnen. Als menselijke wezens. En dat wezen, dat zijn, dáár gaat het om. Zijn in het hier en nu. Je verliezen in het moment. In vrede met jezelf en je leven. Dat je weet dat goed, goed genoeg is.
Liever zijn voor jezelf.
Liever zijn voor een ander.
In staat om los te kunnen laten en daar trots op kunnen zijn.
Gebruik je tijd om te ZIJN. Niet om te DOEN, want voordat je het weet, is er geen tijd meer….