Eenoudervakanties: met je paarse rok dansen rond een kampvuur?
Het pijltje hangt boven de reserveerknop. Zal ik het doen? Ga ik dit écht doen? Heb ik dit nodig?
Twee jaar geleden had ik enorm veel verdriet. Een onverwacht einde aan een relatie had mij diep geraakt en ik moest er gewoon even uit. Ik boekte een vakantie naar Lanzarote met mijn kleine smurf. We vlogen erheen, ons eigen avontuur, met herinneringen enkel voor ons twee. Zij zwom, zwom en zwom. Ik las, schreef, huilde en sliep. En tussen dit alles gingen we naar het ‘zelfpakrestaurant’. Ze mocht om 11 uur al patat eten, met zoveel ketchup als ze wilde. Een dag of zes lang herhaalden wij ons zwem-eet-zwem-eet-zwem-eet-douche-dans-slaap-programma. Met mijn laptop nestelde ik mij op het zonnige terras en schreef een aantal nieuwe hoofdstukken voor mijn boek. Tot de dag van vandaag heb ik ze nog niet teruggelezen, ik heb gemixte gevoelens over die vakantie…
Ik was soms bang, want wanneer er iets met mij zou gebeuren tijdens de vakantie, wat dan? Ik voelde mij verdrietig en gekwetst, maar het lachende gezicht van mijn kleine smurf in haar My Little Pony bikini maakte zoveel goed. Ik maakte de mooiste herinneringen met haar, om een gebroken hart te overschreeuwen.
Het is donderdagavond, ik zit klaar voor een avondje film en surf nog een beetje op mijn laptop. Het verlangen naar de zon maakte dat ik zocht naar ‘eenoudervakanties’. Ik twijfelde bij de term. Ik zag een groep trieste verstokte vrijgezellen geitenwollensokken-figuren voor me, die dan met elkaar rond een kampvuur gingen zitten zodra de kinderen sliepen. De een zou een gitaar hebben, een vrouw met een paarse zigeunerrok zou met en tamboerijn een beetje rondhuppelen waar de andere ouders ook een beetje om zouden moeten lachen. Er zou een man bij zijn die geen alcohol dronk en zijn eigen biologische appelsap mee had genomen uit Nederland. Kinderen op sandalen zouden schaken aan de groene plastic tuintafel van de camping.
De foto’s op de site brengen mij terug in de realiteit. Leuke mama’s zitten aan de rand van het zwembad. Kinderen lachen en genieten van de introductie duikles. De tent heeft een koelkast en bedden op pootjes met matrassen. Er vloeit wijn! Er is een team hippe begeleiders in rode t-shirts die de kinderen vermaakt met zwembadspelletjes. In het Nederlands. En als eenouder-mama mag je gewoon op je ligbed blijven liggen als je daar zin in hebt. De vooroordelen over een een(zame)oudervakantie verdwijnen als rosé op een zonnig terras.
Mijn telefoon laat de aangepaste toon horen van de groep-app van mijn smurf, haar vader en haar bonusmoeder. “Ben je nog wakker?”, roep ik vragend. Een stomme vraag, dat begrijp ik, want stel dat ze sliep dan kwam daar een abrupt einde aan na mijn vraag die ik met veel decibellen de gang in wierp. Ik hoor haar het trapje van haar hoogslaper afkomen. Ze kijkt glunderend naar de foto van haar zusje die glimlachend in een grote plastic teil baddert. Mijn smurf tikt een grappig berichtje terug en ziet dan de drie glijbanen van het zwembad op mijn scherm. Samen bekijken we de foto’s en dromen alvast van tien warme dagen op een zonnig eiland. Ik zoek naar beschikbaarheid en tot mijn verbazing is er nog ruimte. Ik speel met de criteria en vul 1 ouder met 2 kinderen in, om te bekijken wat het mij zou kosten wanneer we een vriendinnetje voor haar mee zouden nemen. Ik verwacht haar hiermee een plezier te doen en zie dat het maar €200,- extra kost.
“Wil je misschien vriendinnetje X meenemen?”, vraag ik haar. Ze wil er niets van weten. Ze wil alleen maar met haar mama. Er mag niemand anders mee. Geen oma. Geen vriendinnetje. Niemand. Ze heeft gelijk, samen nieuwe herinneringen maken, dat willen we allebei het liefst. En dan nemen we die verschrikkelijke verplichte badmutsen wel op de koop toe. Ik klik op ‘reserveer’.
>> Lees ook: Daten met een alleenstaande moeder: ze zijn geweldig!