Mama is in de rouw
Voordat ik moeder werd, had ik al de nodige sterfgevallen meegemaakt. Van oud tot jong, van ver en van dichtbij. Ik wist dus echt wel al wat het is om in de rouw te zijn. Toch onderga ik nu, vlak na het overlijden van mijn oma, een geheel nieuwe ervaring. Dit is namelijk de eerste keer dat ik in de rouw ben sinds ik moeder ben geworden.
Wat ik niet had verwacht en ook niet had zien aankomen, is dat ik rouwen veel moeilijker vind, nu ik ook de verantwoordelijkheid heb over een mini-mensje. Dit mini-mensje wil ik graag zolang mogelijk lief en onschuldig houden en behoeden voor al het kwaad en verdriet in de grote-mensen-wereld. Tegelijkertijd besef ik, dat het mijn taak is om hem voor te bereiden op het echte leven. En bij dat leven hoort ook pijn, verdriet en de dood.
Soms heb ik als moeder in de rouw dubbel zoveel pijn en verdriet lijkt wel. Als ik mijn vierjarige zie puzzelen met begrippen die hij niet volledig begrijpt, zie worstelen met emoties die hem overvallen, maar vooral als ik zie dat hij zich zorgen maakt om mij, dan breekt mijn moederhart. En dat doet me meer dan de emoties die horen bij de rouw.
6 punten wat het rouwen zo anders maakt als je moeder bent
- Het is niet meer alleen maar mijn verdriet. Mijn zoontje is op zijn manier ook in de rouw. Als moeder wil ik hem steunen in deze periode en hem leren zijn gevoelens te uiten, te verwoorden en te verwerken. Praten en voorleven, zijn daarbij de belangrijkste trefwoorden.
- Ik kan niet meer wanneer ik maar wil in de auto stappen en troost zoeken of geven aan familie of vrienden. Ik zal toch moeten zorgen dat mijn kind op school komt en weer thuis, te eten krijgt en op tijd in bed ligt, om maar een paar dingen te noemen.
- Geen avond wandelingetje meer om even de wind door mijn haren te laten gaan en de dag van me af te laten waaien. Als mijn zoon op bed ligt, ga ik niet het huis uit. Tenzij ik oppas heb geregeld, maar dat doe ik niet voor een ommetje.
- Een onbeheerste huilbui in bijzijn van mijn kind, zorgt voor een bezorgd mannetje wat zelf ook verdrietig en onrustig wordt. Als het toch gebeurd, het is tenslotte niet voor niets een onbeheerste huilbui, zit er niets anders op dan toch weer de rust in mezelf te vinden en er met hem over te praten. En dan komen we gelijk bij punt vijf.
- Ik ben mezelf veel bewuster van al mijn emoties, gedachtes en acties dan in vorige rouwperiodes. Dit omdat ik bijna alles in simpele woorden uit moet leggen. Hij stelt vragen als: Wat is dat dan, dood zijn? Als ik nu ziek word, ga ik dan ook dood? Waarom kunnen we dan nu niet meer op visite bij omi? Als er dan straks iemand anders in haar huisje gaat wonen, wordt dat dan mijn nieuwe omi? Mama, ik word ook verdrietig als jij verdrietig bent, zal ik je troosten? (dikke knuffel) Ben je nu weer blij? Daarnaast kent hij mij veel te goed. Dus als ik zou liegen of de waarheid te ver zou afzwakken, zou hij dat direct merken. Bovendien zou ik daarmee geen goed voorbeeld zijn en daarmee punt nummer één onderuit schoppen.
- Door mijn rouwproces voor hem duidelijk en overzichtelijk te houden is het gelijk ook voor mezelf veel duidelijker.
- Een ander gevolg op punt drie is dat de emoties die ik nog wel onder controle hebt, maar heel mondjes maat laat zien of zelfs helemaal uitstel tot hij bijvoorbeeld op school is of op bed ligt. Punt vier is hierbij een pluspunt te noemen, want door dat grotere bewustzijn voorkom ik wel dat ik mezelf helemaal wegcijfer. Ik zorg er voor dat ik mezelf geregeld kan ontladen en opladen.
Mijn oma is pas drie weken geleden overleden; het rouwproces is dus nog in volle gang. Misschien kan ik over een tijdje wel veel meer punten toevoegen aan dit lijstje, wellicht heb ik dan ook nog handige tips. Voor nu heb ik er eigenlijk maar één:
