Alweer 10 jaar geleden… TIEN!
Tien jaar geleden mocht ik mijn eerste baby vasthouden. Eindelijk een baby die helemaal van ons was, want die baby, dat was jij mijn lieve, kleine mannetje. De bevalling was een nachtmerrie, maar dat was ik meteen vergeten toen ik jou zag. Ik was op slag verliefd, wist meteen dat alle clichés over moeder worden waar zijn. Het liefst wilde ik met jou wegrennen, heel ver weg, zodat ik jou helemaal voor mezelf had en nachten wakker kon liggen. Ik kon namelijk niet ophouden met naar jou staren. “Was dit echt mijn kindje? Was ik nu echt, echt mama?” En je was ook nog zo mooi, zo perfect en zacht en lief. En echt van mij!
Poepluiers zijn oké
Poepluiers verschonen vond ik ineens geen enkel probleem meer. Al die keren dat ik jou optilde en jouw volle luierbilletjes tegen mijn neus hield om te ruiken of je een nummer 1 of een nummer 2 had geproduceerd. Verschonen met jou op mijn schoot in een klein, Grieks openbaar toilet toen je jezelf tot aan jouw nek onder gepoept had, of toen het een keer per ongeluk op de muur kwam, ik deed het met liefde.
Jarenlange ‘piratenfase’
Elke dag zagen we je een stukje veranderen. Dan leek je weer sprekend op papa en ineens leek je weer heel erg op mij. Je nam ons mee van de dagelijkse, ellenlange verhalen over de ‘polities’ die de slechteriken hadden gevangen, naar de twee jaar durende ‘piratenfase’. Elk jaar groeide je weer uit jouw piratenpakje, dan kocht ik toch weer een nieuwe voor je en tekende een stoppelbaard en een litteken op jouw bolle wangetjes. Je was de liefste, sorry stoerste piraat ooit! Tussendoor moesten we de ellenlange verhalen over Cars, Transformers en nu Star Wars uitzitten. Sorry dat ik jouw enthousiasme niet altijd deel, die verhalen zijn soms zo moeilijk te volgen voor een outsider.
Reis naar de Arena
En dan voetbal… Ook al zag opa meteen een aankomende stervoetballer in jou, jouw interesse ging na 2 minuten voetballen aanvankelijk nog naar bloemetjes plukken voor mama. Inmiddels is elk rond voorwerp een potentiële voetbal, soms worden we daar gek van. Vooral wanneer je door het huis rent en een tennisbal hoog probeert te houden. Ik geloof ook niet dat de buren persé getuigen willen zijn van jouw ‘reis’ naar de Amsterdam Arena. Ik heb ook geen idee hoe we al die trofeeën in de vitrinekast straks mee naar Nederland gaan nemen. Ik ben er ook nog steeds niet van overtuigd dat daar op een dag nog een schaal of KNVB beker bijkomt. Jij en opa wel, dus daar leg ik me maar bij neer.
Gelieve niet te knuffelen
Als het aan jou ligt, word je 2 keer per jaar jarig. Voor ons is één keer genoeg. Ineens was je vier en mocht je naar school, mama was de enige die huilde. Ook toen je die eerste dag die Amerikaanse school binnenliep. Vastberaden om nieuwe vriendjes te gaan maken. Die ochtend probeerde ik heel hard net zo flink te zijn. Ik weet ook niet of ik ooit zal durven opbiechten dat ik altijd aan jouw knuffels en kussen ruik voor het slapengaan als je uit logeren bent. Uitbundig knuffelen mag alleen thuis. Niet voor school. Gedag zeggen doen we om de hoek, buiten het zichtveld van al jouw vriendjes. Af en toe voel ik toch nog jouw arm onder die van mij schuiven, als we over straat lopen, dan lopen we arm in arm en dan doe ik alsof ik een dame ben en jij een heer.
Die meisjes…
Soms zet ik de muziek heel hard en roep dat het tijd is voor dansles. “Er is niks zo teleurstellend als een knappe jongen die danst als Pinoccio,” zeg ik dan als jij licht tegenstribbelt. En soms zie ik daar ineens iets van ritme in dat lange lijfje van jou. Hoera! Maar goed, die meisjes dus. Voorlopig moet ik er niet aan denken en jij ook nog niet meer. Toen je 4 was vroeg je dat ene buurmeisje ten huwelijk. Op die dag kreeg je dus meteen ook jouw eerste afwijzing. Mama wilde het liefst eerst even met dat meisje gaan praten, maar gelukkig kon ik me inhouden. De gedachte dat zíj degene is die er in 2020 alles aan zal doen om jouw aandacht te krijgen, maakte me ineens heel kalm. Soms kan ik het niet laten naar vriendinnetjes te vragen. Ik weet precies welke meisjes jou wel héél erg leuk vinden, dat hebben hun moeders mij verteld. Ik zie het aan hun gezichtjes wanneer je langsloopt, aan de manier waarop ze jou gedag zeggen. Jij hebt niets door, of gewoon nog geen interesse. Als ik je plaag en zeg dat ik “You’ll Always Be My Baby” van Mariah Carey ga zingen op jullie bruiloft (met mijn ogen gericht op háár), kijk je me aan alsof ik gek ben geworden.
De allerliefste!
Over 30 centimeter ben je langer dan ik. Ik bereid me langzaam voor op die koelkast die ik straks dagelijks opnieuw moet aanvullen vanwege die onstilbare honger, die dat harde groeien straks met zich meebrengt. Ook begin ik steeds meer te ‘wennen’ aan het feit dat je altijd het laatste woord wilt hebben en dat je me af en toe vragen stelt, die ik zonder Google niet kan beantwoorden. Ik had me hoe dan ook geen lievere zoon kunnen wensen en de afgelopen 10 jaar waren eigenlijk een groot feest. Dankjewel lieve tiener, ik verheug me enorm op wat er allemaal nog komen gaat!