Cookies for thoughts
Geïnspireerd door social media koopt Sarah kleding voor haar dochter, veel kleding. Tot ze zich bedenkt hoe belachelijk het is hoe afhankelijk ze is van de social media én hoeveel ze consumeert. Deze gedachte brengt haar aan een nieuwe hobby…
Midnight shopping
Vannacht werd ik wakker van een zacht handje tegen mijn wang. “Mama wakker?” vroeg mijn dochter van bijna 2. Grr. Tja, mama is nu wel wakker. “Het is nog héél vroeg. Zullen we even verder slapen?” vraag ik haar, met direct daarna een sneer naar mijn man: “Waarom heb je haar uit bed gehaald? Nu zijn we allemaal wakker!” Chagrijnig draai ik me om en graai ik naar mijn telefoon: 04:13. Hé, wacht: een appje van een vriendin. Ze stuurt me een kortingscode van een website voor kinderkleding. “50% korting met deze code. Ik denk dat het een foutje is, heb echt super veel besteld!’’. Ik wrijf in mijn ogen en dan… Klik, scroll, selecteer: een kwartier later, tegen half 5 in de vroege morgen heb ook ik lekker gescoord: twee jurkjes en een vest voor mijn kleine nachtbraker.
Shame on… me!
Nadat ik haar een paar uur later aangekleed en wel bij de oppas heb afgeleverd en de auto instap naar mijn werk, realiseer ik me dat het eigenlijk van de domme is. Mijn kind heeft waarschijnlijk meer kleding in haar kast liggen dan een gemiddeld tweepersoonshuishouden. Dat ik midden in de stad woont is daar grotendeels debet aan; op een vrije dag lopen we er vaak even uit.
Het is de schuld van Social Media
Maar meer nog dan door mijn woonplaats wordt mijn kooplust gevoed door social media. Snapchat berichten van vriendinnen wier baby’s adorabel gekleed zijn bijvoorbeeld. Echt super inspirerend en sowieso heerlijk om naar te kijken. Wat ook al zo aanstekelijk werkt zijn al die dropjes op Instagram en Facebook. Op slinkse wijze hebben kindermerken mij in hun macht gekregen via deze kanalen. Een volgverzoek op Instragram van Kindermusthaves; hoe cool. Maar die volgen mij heus niet omdat ik post dat mijn dame haar eerste plasje op een potje heeft gedaan (met beeld). Natuurlijk is het de bedoeling dat ik hen ga volgen en het werkt. Want hoe leuk zijn al die kledingcombinaties die zij voorstellen, mét verkoopadresjes erbij? Ik hoef tegenwoordig mijn Instagram-app maar te openen of ik ben alweer in staat om whatever what voor mijn kind aan te schaffen. En What about Facebook? Advertenties, win-acties, pagina’s die ik leuk vind… Zo langzamerhand word ik platgegooid met zo’n beetje alles waar ik –hoe toevallig- ooit naar heb gezocht.
Ik zocht eens op hoe dat nou werkt en het antwoord is vrij simpel; cookies. Dat ding waar je altijd maar snel ‘ja’ of iets dergelijks op antwoord, dat zijn dus je cookies. En die onthouden álles wat jij hebt opgezocht op een site. Op die manier wordt er een hoop data (informatie) verzameld over jouw zoekgedrag, waarop vervolgens de advertenties op jouw timeline worden gebaseerd. Eigenlijk vind ik dat maar vermoeiend.
Nu is het klaar!
Ingegeven door het idee dat social media mij (en indirect de kledingkast van mijn dochter) in beslag nemen, besloot ik vanmorgen dat het maar eens afgelopen moest zijn met mijn digitale consumptiegedrag. Alles overboord gooien gaat me nog wat ver want hé, voor mijn werk is een hele hoop informatie wél relevant. Maar de lijst van accounts die ik volg is flink geslonken. Het is tijd voor een andere hobby.
En dus deed ik mijn eerste aankoop in het tijdperk van consuminderen. Ik ga de kelder ervoor leegruimen, er een tafel neerzetten en een radio (ouderwetse CD’s luisteren in plaats van Spotify) plaatsen. In die ruimte komt hij dan te staan: mijn naaimachine. Het ding dat mijn gedachten mag gaan claimen, uur na uur waarin ik vrij ben.
Dan rest mij nog slechts één ding. De jacht naar leuke stofjes en een, hooguit twee blogs of Instagrammers om te volgen. Omdat ik ook in mijn nuttige hobby natuurlijk een beetje gevoed moet worden.