Waarom ik me niet meer druk maak over ‘gezond’ eten…
Denise Meijer
We streven allemaal naar een zo lang mogelijk en gezond leven. Vooral als het gaat om onze kinderen. En laat het juiste voedingspatroon nu net als rode lijn lopen door onze zoektocht naar het ‘eeuwige, vitale leven’. Het is dan ook niet zo gek dat gezonde voeding, eigenlijk altijd trending topic is in medialand. Met als gevaar dat we allemaal lijken meegesleurd te worden in het de manie die het veroorzaakt. Zelfs zo erg dat we ons gezonde verstand aan de kant schuiven en opgeslokt dreigen te worden in de draaikolk waar we zelf notabene in zijn gaan zwemmen.
Lees ook: Eindelijk iets wat je kind wèl mag eten!
Ik beken…
Nu moet ik zeggen dat ik mijzelf er ook schuldig aan heb gemaakt. Noem het onzekerheid, noem het de oeverloze moederdrang om het allemaal perfect te doen, maar het komt allemaal op hetzelfde neer en betrap je jezelf er op hoe je elk bestandsdeel uit een pak yoghurt opzoekt via het internet en de lunchbox van je kind volstouwt met van die voedzame chiazaad-salades.
Giftig
Het bekertje melk bij het ontbijt wordt al geschrapt, want zuivel is de duivel.
Je besluit dan ook om over te stappen op sojaproducten. Om er vervolgens achter te komen dat je dit om tig redenen ook beter kan laten staan. Suiker is (en dat weet zowat iedereen) het giftigste wat je je kinderen kan geven. Dus sta je tot in den treure toe pakjes in de supermarkt uit te pluizen op verborgen varianten van de troep. Om vervolgens thuis te komen met een ogenschijnlijk suikervrije, kindvriendelijke ranja. Die tenslotte vol blijkt te zitten met schadelijke zoetstoffen. Dus stap je over op organische rooibosthee met honing, maar goed; honing is ook weer te zoet, dus dan worden het natuurlijke fruitsuikers. Om er achter te komen dat je smoothie met banaan en sinaasappelsap ongeveer gelijk staat aan een glas Coca Cola. Shit…
Radio-actief
In pindakaas zitten te veel calorieën, in de light variant teveel (daar gaan we weer) suiker, wat tevens ook verstopt zit in onze boterhammetjes (door middel van koolhydraten) en appels zijn zo bewerkt dat je kind bijna een radioactief-groen-kleurtje aan weet te meten mocht je deze er één te eten geven.
Voor het gemak laat ik nu ook maar even weg wat er valt te stellen over de vlees- en visafdeling van de buurtsupermarkt.
Ik probeerde het. Echt…
Tot je op een dag lijkt te ontwaken uit je organische, biologische, verantwoorde voedingsroes en je kind wederom betrapt op het eten van een voorgekauwd stuk kauwgum. Strategisch van onder zijn of haar schoen gepeuterd. Om jezelf vervolgens te beseffen dat deze, naar mate ze opgroeien, steeds vaker je goedbedoelde intenties de grond in zullen trappen. Iets wat ze ook, ondanks je eigen inspanningen zo gezond mogelijk uit de bus te komen, zullen blijven doen.
Likken aan de deurklink
Iets wat je eindeloze kruistocht naar het ideale dieet zo goed als nutteloos maakt. Want hoe je het ook bekijkt: aan het einde van de dag zal ook jouw kind genieten van een bak Ben& Jerry’s zoals jij dat nu wel eens zal doen, blijven ze likken de deurklink van het openbaar toilet en vreten zonder te blikken of te blozen hun snottebellen op alsof dit het lekkerste is wat ze ooit hebben mogen proeven.
Dus ik bekijk het maar zo: Gelukkig is het pulkje ontstaan door middel van een volstrekt natuurlijk en lichaamsnatuurlijk proces. Dus ergens zijn ze hartstikke biologisch bezig.
Wat een geruststelling!