De dagelijkse strijd van een mantelzorgster (en moeder)
Ik heb nog tien minuten voordat ik echt de deur uit moet om op tijd op mijn werk te komen… mijn dochter roept mij want ze heeft overgegeven en ligt met griep op bed. Mijn man heeft chronisch lyme en is in de ochtend juist op zijn slechtst. Hij ligt op bed. Ik leg altijd alles klaar; ontbijt, schooltassen, enzovoort en zorg dat de kinderen zijn aangekleed zodat mijn man ze, als hij eenmaal een beetje op kan staan, ze alleen naar school hoeft te brengen. Nu hebben ze mij thuis eigenlijk écht nodig maar op mijn werk verwachten ze mij ook. Ik zit in tweestrijd. Wat te doen? Ik ga toch naar mijn werk…
Verantwoordelijkheidsgevoel
Mijn man gaat steeds meer achteruit. Hij verliest zijn energie, kracht en vermogen om maar iets te doen voor ons. We zijn blij met al kleine dingen zoals een keer een vaatwasser uitruimen of een kopje thee zetten. Ik neem de rest wel voor mijn rekening. Dat gaat door de jaren heen steeds vanzelfsprekender, omdat we eigenlijk niet beter weten. Dat verantwoordelijkheidsgevoel heb ik heel sterk. Het is zoals het is en we gaan gewoon door.
Steun uit omgeving
Mijn ouders en broer helpen ons graag. Vaak met opvang van ziekte van de kinderen of brengen naar en/of ophalen van school. Ook tijdens onze vele ziekenhuisbezoekjes en gesprekken met de werkgever van mijn man passen ze geregeld op. Nu is deze kring vrij klein, dus nu mijn ouders zelf ook ziek zijn, heb ik direct een nieuwe uitdaging. Vaak zeggen vrienden wel behulpzaam dat ze graag helpen. Heel fijn om te weten, maar voor deze spitsmomenten weet ik niet zo goed hoe ik dat in praktijk moet brengen aangezien ze zelf ook kinderen hebben die naar school gebracht moeten worden en daarna ook richting werk gaan. De avonduren ben ik zelf thuis.
Dankbaarheid
Eenmaal op mijn werk start ik de werkzaamheden. Het loopt allemaal op rolletjes en de mogelijkheid is er dat ik eerder naar huis kan als ik heb uitgelegd hoe de situatie is. Ik ben zo dankbaar dat mijn werkgever zijn best doet om mij de ruimte te geven voor mijn man en gezin te zorgen. Vervolgens is mijn dochter zo blij met een bakje watermeloen die haar eerste hapjes zijn tijdens de strijd tegen de heftige griep die ze heeft. Mijn man is ondertussen opgestaan en zit beneden in zijn stoel. Hij kan opgelucht bij onze zoon blijven zitten die aan de betere hand is en met zijn autootje speelt. Ik ga bij mijn dochter liggen en geniet van haar dankbaarheid die ze laat zien dat mama er is. Ondertussen draait de wasmachine en kan ik het huis weer een beetje leefbaar maken…
Balans tussen werk en gezin
Het is voor iedere ouder lastig om die balans te vinden tussen werk en thuis. Voor mantelzorgers is het nog meer zoeken naar oplossingen… elke dag weer. Ik vind het zelf confronterend dat ik het alleen niet altijd meer red. Ik zal in de toekomst nog meer hulp moeten vragen en accepteren.
Wie loopt hier ook tegenaan in de zorg voor iemand in je omgeving?