(Pleeg)moederdag
Zondagochtend, veel te vroeg natuurlijk, word ik wakker van het vertrouwde geluid van de kinderen die samen aan het spelen zijn. Deze ochtend klinken hun stemmetjes echter anders. Ze voeren duidelijk een gewichtig overleg. Want natuurlijk, het is vandaag Moederdag, en ze vinden het reuze spannend om eindelijk de knutselwerkjes waar ze zo hard op geploeterd hebben, aan me te mogen gaan geven. De werkjes die ik nota bene zelf heb mogen verstoppen: “Kijk, Thomas, als mama je cadeautje hier bovenop de kast legt, dan kan ik er zéker niet bij…”
Rond zeven uur is er geen houden meer aan, tijd om uit te pakken dus. Twee hoofdjes glimmen van trots als ze zien hoe blij ik met hun zelfgemaakte cadeautjes ben. Daarna wacht mij een fijne taak: me nog een keer omdraaien en braaf afwachten totdat beneden het ontbijt is klaargezet. Want nee, deze moeder houdt niet van kruimels in bed, en vandaag mag ík kiezen.
Even, in een flits, voel ik me bezwaard. Ik denk aan de beide mama’s die nu niet bij hun kinderen kunnen zijn. Natuurlijk hebben we gezorgd voor twee knutselwerkjes en cadeautjes, zodat er niet gekozen hoeft te worden welke mama iets krijgt, en zullen we vandaag bellen of mailen met ze. Maar we kunnen er niet omheen: vandáág is het Moederdag, zij zijn er niet, en ik ben er wel.
Tijd om hier lang over na te denken heb ik gelukkig niet. Ik word geroepen, de eitjes zijn klaar, de tafel gedekt, tijd om nu echt op te staan. Ik zie dat de kinderen ervan genieten om mij eens goed in de watten te leggen en voel me bevoorrecht. Het is zoals het is, en het is goed zo, op dit moment, op deze bijzondere dag.
Ik besluit met ze mee te gaan genieten. Tegen beter weten in fluister ik in hun oren dat Moederdag de dag is dat alle kinderen de hele dag naar hun mama moeten luisteren. Hardop lachen ze me uit: “neeee, mama maakt een grapje!” Ik lach met ze mee en ben trots dat ze me zo goed kennen, maar vooral dat ik, juist vandaag, hun mama mag zijn.
Bron beeld: Pixababy