Help! Mama is verslaafd aan SM…!
Het is meivakantie. Daar waar week één dramatisch en letterlijk in het water viel, kijk ik reikhalzend uit naar week twee. Er staat een heerlijke weekje Bretagne op de planning en na tien uur rijden met twee voorbeeldige kindjes op de achterbank, bereiken wij onze plaats van bestemming.
Hier moet het gaan gebeuren. Ons toevluchtsoord, hier gaan we weer aarden. Even lekker met z’n viertjes eruit en de boel de boel laten. Weer eens ècht tijd en energie in elkaar steken. Geen was, geen administratie, geen racen van en naar school en werk en geen huishouden. We verlangen naar een weekje tijd, aandacht, energie en oprechte interesse in elkaar. Beetje zwemmen, beetje spelletjes doen, beetje kletsen, beetje wijn drinken en kaasjes eten en een beetje pootje baden. Oké, de weersvoorspellingen zijn niet zo best, maar wat belangrijk is, is dat we bij elkaar zijn en ‘er even uit’.
Genoeg tijd tijdens de vakantie
En ja, stiekem had ik in mijn hoofd ook al een ander lijstje toegevoegd. De dingetjes die thuis zijn blijven liggen en waar ik vast wel even een gaatje voor zou kunnen vinden in de vakantie. Zoals bijvoorbeeld: mijn website bijwerken, de spreekbeurt voor de oudste voorbereiden, direct beginnen aan een online fotoboek van deze vakantie (om zo de zoveelste foto-boek-horror-achterstand te voorkomen). O ja en natuurlijk mijn facturen schrijven, een laatste rekening betalen, mijzelf inlezen in een interessante cursus die ik graag wil volgen en nog wat mailtjes beantwoorden. Appeltje-eitje.
Aangekomen bij de receptie van ons vakantiepark, voert manlief het woord. Mijn Frans is ergens blijven hangen tussen ‘je m’appelle Anne’ en ‘je ne parlez pas Francais’, dus dat lijkt mij het beste. Onrustig kijk ik de receptie rond…. Ah, gevonden. Daar hangt de informatie met betrekking tot de internetvoorziening. Zo, die is nogal prijzig. Ah, en kijk, ze dekken zichzelf al in dat deze in de huisjes niet naar behoren werkt. Enkel in en rondom de receptie.
Kak.
Wat??? Geen internet?!
Terwijl we naar ons huisje worden begeleid, vraag ik aan de medewerker of het loont om internet aan te schaffen. “Nee joh niet doen, werkt voor geen meter hier. Gewoon een keertje naar de Mac Donalds rijden voor gratis wifi en verder lekker vakantie vieren en met elkaar in gesprek gaan”. Zijn guitige ogen gooien me een knipoog toe en even haat ik hem. Dat is míjn tekst wanneer mensen aan boord van het vliegtuig vragen waarom er geen wifi is. Van binnen moet ik dan altijd heel hard lachen en ik heb het zware vermoeden dat ook hij nu van binnen sterft van de lol bij het idee dat ook deze familie het een hele vakantie zonder de wondere wereld van het World Wide Web zal moeten stellen.
Ik zal me niet laten kennen. Ik gooi hem een ontwapende en oprechte glimlach terug en zal laten zien dat een week geen internet echt niet onoverkomelijk is hoor. Ik recht mijn schouders en stuur glimlachend een SMS (kennen we die nog) naar het thuisfront om te laten weten dat we veilig en wel de bestemming bereikt hebben. Om vervolgens na drie uur mijn moeder ook maar even te bellen en haar totaal in de stress aan de telefoon krijg. “Waarom heb je niet eerder gebeld als je er al drie uur bent???” “Mam, ik heb je een sms’je gestuurd”. “Nee hoor, echt niet ik heb niks ontvangen!”. “Mam, ik heb je een SMS gestuurd, heb je daar ook gekeken?” “Wat? Een SMS? Nee natuurlijk heb ik daar niet gekeken, hoezo? Je stuurt toch altijd een appje?” “Nee mam, we hebben hier geen internet.” Ze giert het bijna uit van de lol. Ze wenst me succes en daarna hangen we op. De grapjas.
Ik snap ook wel dat ze dat nooit had verwacht. Vanuit de oerwouden in Suriname, de bergen van Mexico, de savanne van Zuid-Afrika tot de muur in China, waar dan ook vandaan, krijgt ze een appje om zo direct te volgen wat ik doe.
Ik beken: ik heb een SM verslaving!
Ik begin maar eens met de spullen uit te pakken en onrustig loop ik heen en weer. Mijn man wordt er gek van en ook hij lacht me uit. “Schat, ik denk dat je het eindelijk eens toe moet geven. Je bent Social Media Verslaafd.” Mijn oudste dochter van zes doet nog even een duit in het zakje met een “Mama is SM verslaafd!!”. Super trots dat ze weet wat afkortingen zijn en de letter op z’n ‘grote-mens’ kan uitspreken, zorgt met regelmaat voor hilarische uitspraken, maar deze slaat alles.
Terwijl ik het weglach en direct van tafel veeg, denk ik toch dat ze wel eens gelijk kunnen hebben. We zijn hier nu twee dagen en ik begin langzaam maar zeker gek te worden. Na dag één ben ik bezweken en heb ik via de SMS een databundel buitenland bij mijn provider besteld (ja stiekem, want ik wilde manlief natuurlijk geen gelijk geven in mijn verslaving), maar na 300 keer per uur proberen, moet ik toch echt constateren dat ook dat hier niet gaat werken. HELP!!
Ik merk hoe mijn vingers meerdere malen per uur mijn telefoon willen openen en achtereenvolgens Facebook, Instagram, Twitter, mail en Snapchat willen openen. Ik wéét dat het niet werkt, maar toch, tegen beter weten in, probeer ik het. Ik weet ook dat als internet wel zou werken, ik iedere keer dat ik die telefoon pak, ik dus ook daadwerkelijk al die social media kanalen afwerk. En ik weet ook dat ik dus al die keren tegen mijn kinderen roep: “jaja, straks, mama is even bezig.” Een heftige conclusie die ik serieus confronterend vind.
Het voelt constant of ik iets mis. En ik wil delen. Ik wil die leuke foto van vanmiddag bewerken op mijn Instagram, plaatsen op mijn Facebook.
Ik wil honderden likes en ik wil vooral van andere mensen horen wat een ontzettend leuke vakantie ik heb. En dat is eigenlijk zielig. Want moet ik die fijne vakantie niet voelen in mijzelf? In mijn eigen hart en eigen hoofd? Moet ik geen schijt hebben aan wat alle andere mensen ervan vinden, maar vooral eens proberen te leven in het nu en er zelf van te genieten? Zal de wereld echt in elkaar vallen wanneer ik één hele week niet te bereiken ben via allerhande social media kanalen? En welk beeld geef ik eigenlijk af aan mijn kinderen door altijd en overal alleen maar met mijn telefoon in mijn hand te lopen……?
Natuurlijk weet ik dat ik door moet zetten. Want wie is er nou sterker? Dat internet of ik zelf en mijn gezin? We gaan het zien. Wellicht lukt het me en wellicht rijden we vanavond nog naar de Mac Donalds….
Vertel eens eerlijk, zou jij het kunnen?