De pijn van een chronisch zieke vader: Als stoeien met je kinderen niet meer gaat…
Sporten lukt niet meer, werken gaat niet meer, spontaan met vrienden op stap is niet realistisch, boodschappen doen een uitputtingsslag, fietsen gevaarlijk, klusjes in huis te belastend, simpele bewegingen heel moeizaam, wakker worden en opstaan uit bed slechtste moment van de dag… voor zoveel onder ons als vanzelfsprekend, maar voor mijn man een dagelijkse strijd met de ziekte van lyme. Hoe moeilijk het voor hem is hiermee om te gaan, hoe pijnlijk het is voor mij om te zien… stoeien met de kinderen sloopt hem.
Papa is groot en sterk!
Papa is groot en sterk! Al weet zijn omgeving steeds beter dat uiterlijk slechts schijn kan zijn, voor de kinderen blijft hun papa de grootste knuffelbeer en hun stoei maatje… Stoeien met papa is voor de kinderen echt heel fijn! Op de rug zitten en paardje rijden, elkaar proberen om te gooien, wegduwen met de armen om te merken wie sterker is, klimmen en klauteren, en nog meer grappige, vrolijke, maar ook spannende spelletjes. Ik zie ze vallen of heel fanatiek worden als iets niet lukt, maar dit is juist goed om risico’s te leren nemen en te leren waar hun grenzen liggen. Ze groeien en voelen zich zekerder hierdoor. Echt een momentje voor ze samen! Ze hebben de grootste lol…
Als stoeien met de kinderen niet meer gaat…
De kinderen merken in ons gezin dat hun vader steeds minder kan. Stoeien blijven ze graag doen. Dit is ook voor mijn man denk ik het laatste waarin hij zal accepteren dat hij het niet meer kan en zijn grenzen in zal aangeven. Ik zie aan zijn houding dat hij pijn heeft. Aan zijn lichaam, maar zeker in zijn hart. Zijn vier jarige zoon wordt sterker dan hij nog is… de wedstrijdjes die ze spelen wint hij niet altijd meer. En dan niet om zijn zoon te laten winnen, maar ECHT!
> Lees ook: Zoektocht naar erkenning en diagnose lyme
Empathisch vermogen van kinderen
Het werkt twee kanten op. Hoe zeer mijn man het stoeien niet op wil geven, wat ook niet nodig is… het is zoeken naar een balans of een andere manier van spelen; hoe meer de kinderen op een gezonde lieve manier reageren op de pijnen van mijn man. We hebben het erover dat papa ziek is, ze weten waar papa last van heeft, maar proberen ook een normaal leven te leiden, want alles gaat immers door. Maar de kinderen zijn niet gek! Spontaan krijgt mijn man een knuffel op momenten dat hij er doorheen zit of ze vragen ‘Pap, gaat het een beetje?’ Ze voelen het aan…
Papa is papa!
Het is een hele moeilijke, zware en verdrietige situatie waar we in zitten. Hoe oneerlijk kan het leven zijn. Vooral voor mijn man! Desondanks probeer ik heel nuchter te zijn om niet in te storten soms… ‘het is zoals het is’ denk ik dan. We zijn ook echt blij met kleine dingen en blijven heel positief. Dit houdt ons op de been. Voor de kinderen is het waar ze mee op groeien; Papa is papa. Op zijn goede en slechte momenten. Hij heeft altijd pijn. Een hele vrolijke, grappige en lieve vader. Wat zijn we trots op hem en zijn doorzettingsvermogen!
Bron beeld: eigen beeld blogger Esmee