De mogelijkheden PCOS en een kinderwens
Eerder deelde mijn zusje hier haar verhaal over haar diagnose PCOS en hoe ze daar mee omgaat. Dit keer vertelt ze over haar kinderwens hoe hoe ze deze over een tijd hoopt in vervulling te laten gaan.
PCOS en een kinderwens
Toen ik klein was, zei ik altijd dat ik geen kinderen zou baren, omdat het zo veel pijn zou doen. In plaats daarvan zou ik wel een kindje adopteren, of ‘kopen’ zoals ik dat toen gekscherend zei. Een aantal jaar later, toen ik het zelf allemaal wat beter begreep, zei ik dat ik rond mijn 25e graag moeder wou worden. Een paar weken geleden werd ik 24 en sinds ruim een jaar heb ik de stempel PCOS op mijn voorhoofd. Dit zet me aan het denken. Want, even buiten beschouwing gelaten dat mijn relatie nog niet toe is aan kinderen, hoe haalbaar is een kindje in de snelle toekomst met die diagnose?
Afvallen
Het middel van de homeopaat waar ik een paar maanden geleden over schreef, sloeg helaas niet aan en wekte voornamelijk enorme stemmingswisselingen op. Ik ben hier dan ook maar heel snel mee gestopt, helaas dus zonder eisprong. Ik probeer gezond(er) te eten en meer te bewegen, maar door de drukte op mijn werk verdwijnt dit vaak naar de achtergrond. Aangezien het afvallen (in mijn geval) in directe verbinding staat met een eisprong, zal ik hier serieuzer aan moeten gaan werken.
De laatste tijd verdiep ik me meer in de achterliggende oorzaken van PCOS en dan voornamelijk de insulineresistentie. Deze insulineresistentie is vaak een aanloop tot diabetes. Laat ik voorop zetten dat ik absoluut geen diabetes op mijn verlanglijstje heb staan. Dat betekent dat ik nu moet ingrijpen, voordat ik over een paar jaar insuline moet gaan spuiten. Deze beste manier om deze insulineresistentie te lijf te gaan, is suikervrij eten en veel bewegen. Ik ben een enorme zoetekauw, dus dat suikervrij eten heeft me altijd tegen gestaan (en dat doet het nog steeds).
Wel zie ik er nu de ernst van in en probeer ik in elk geval suikerarm te eten. Geen suiker meer in de thee, geen Haribo kersensnoepjes en blijkbaar ook geen vleeswaren meer op brood (want zelfs daar zit suiker in!). Ik knaag op mijn werk braaf op mijn komkommer en mijn worteltjes, zolang ik maar van de koekjes afblijf. Ik heb geen zin in calorieën tellen en ik kan niet zonder mijn brood, maar suikerarm eten is mijn streven! Hopelijk draagt dit bij aan mijn reis naar een beter gewicht en het kickstarten van mijn eisprong.
Medische hulp?
In mijn hoofd ben ik er van overtuigd dat ik het zelf kan, zwanger worden. Oké, met hulp van mijn vriend natuurlijk. Maar in elk geval zonder de medische molen. Ik moet er werkelijk niet aan denken om maandelijks naar het ziekenhuis te moeten, inwendige echo’s maken om eisprongen te signaleren en mezelf vol te laten gooien met hormonen. Eerlijk? Ik denk dat er dan zelfs geen kindje komt. Ik ben namelijk echt niet te genieten als ik zo’n hormonale bui heb. Het liefst sla ik mijn vriends hoofd in met een hamer (of moker, op de nog ergere dagen), alleen omdat hij zijn jas niet op de kapstok hangt. Jup, it’s thát bad. Dan denkt zo’n gynaecoloog toch zeker niet dat er een kindje komt, als ik constant zo’n enorm pesthumeur heb? Het zou me niet verbazen als mijn vriend dan zelfs ‘s avonds niet meer thuiskomt!
Wel is het fijn om terug te kunnen vallen op die medische molen. Al voelt het op dit moment voor mij als falen. (Pfoe, zei iemand daar dat ik te hard ben voor mezelf?) Het is een prettige gedachte om het ziekenhuis en die hulp als laatste redmiddel achter de hand te houden. Toch, blijf ik er naar streven om het zelf te kunnen. (Ik krijg hier flashbacks naar mijn jeugd: ‘Nee mama, ikkuh zelluf doehn!’)
Hoe nu verder?
Wel is het zo dat als we over een tijd zouden besluiten klaar te zijn voor een kindje in ons leven, het nog een hele tijd kan duren voordat het daadwerkelijk raak is. En dan heb ik het niet over maanden, maar eerder jaren. Dit beangstigt me. Moet ik daarom nu al een beslissing nemen voor over een paar jaar? Voor als ik er misschien wel klaar voor ben? Moet ik nu alles al in werking gaan zetten? Maar wat als het sneller gaat dan verwacht en we er nog niet klaar voor zijn?
Ik hoop dat jullie mijn hersenspinsels een beetje kunnen volgen. Ik vind het enerzijds fijn om het op papier te zetten, maar tegelijk is het enorm confronterend. Het liefst steek ik namelijk mijn kop in het zand en is het hele PCOS-verhaal een ver-van-mijn-bed-show. Dat is precies waar ik hem namelijk graag heb: niet in mijn buurt. Toch moet ik inzien dat het op dit moment een deel van mij is en dat ik niet kan blijven weglopen voor de harde waarheid.
Ik ga nu in een donker hoekje op mijn komkommer kauwen, zodat het monster ‘diabetes’ mij in elk geval voorlopig niet zal vinden.
Heb je zelf ervaring met zwanger raken met PCOS of heb jij PCOS met een kinderwens (of ken je iemand die dit heeft)? Deel dan je verhaal hieronder zodat we elkaar kunnen helpen.