Ongesteld zijn is gewoon ruk…
Denise Meijer
Ik denk dat ik niet alleen voor mezelf spreek als ik zeg dat ongesteldheid op zich ruk is. Ik bedoel: het bloeden alleen al is gewoon smerig, maar we weten allemaal dat deze periodieke ‘opruiming’ noodzakelijk is om je baarmoederflora optimaal te houden. Het is dus veilig om te zeggen dat ik altijd een beetje een haat / liefde verhouding heb gehad met de maandelijkse periode. Iets wat eigenlijk al begon tijdens de eerste keer dat ik ongesteld moest worden…
Biefstuk om aan te sterken
Ik weet het nog goed: nietsvermoedend ging ik als dwarse, ietwat onzekere puber, naar het toilet waar ik plotseling bloed aan mijn toiletpapiertje vond. Als oudste in een gezin van vier meiden (en een jongen, maar die zal tot op de dag van vandaag angstvallig het onderwerp ongesteldheid vermijden) wist ik niet direct wat dit betekende. Was ik ongesteld? Of was er iets kapot? Reden genoeg in ieder geval om mijn moeder om advies te vragen.
Mijn moeder die op haar beurt een kijkje nam in het toilet en als een kind zo blij begon te kirren dat “ik nu eindelijk een vrouw was geworden…”
Met het schaamrood op mijn kaken mompelde ik iets van “mahammm”, maar ‘onverbiddelijk’ ze was kreeg ik die avond een biefstuk op mijn bord. Opdat een ieder in het gezin wist dat ik echt officieel klaar was met de Barbies en glitterjurkjes van mijn jongere zus en ik mezelf al snel tegoed zou doen met AAA sportbh’tjes en oerlelijke, blauwe mascara van Miss Sporty. Lekker gênant!
Een rode vlek op die ene plek
Vanaf dat moment gaat het feitelijk gezien van kwaad tot erger. Gênant maakt plaats voor dodelijke schaamte wanneer je voor de eerste keer doorlekt (en dit altijd toevallig in een witte of zeer lichte broek) en je hierop attent gemaakt moet worden door iemand anders. Het is een levenslang trauma wat je nooit meer te boven komt en reden genoeg om niet meer de deur uit te gaan zonder je gehele kastvoorraad aan maandverbandjes, een verschoning voor het geval en een lading aan tampons.
Je ziet het ook niet aankomen, want over het algemeen begint de eerste menstruatie over het algemeen nog best mild. Zo ga je van de één druppel, naar de twee, maar voor dat je het weet zit je op de van-navel-tot-anus-flappen.
En het interesseert me echt niet wat al die reclames iedereen proberen te vertellen: zelfs het meest luchtige geval met vleugeltjes voelt aan alsof er een grofkorrelig stuk schuurpapier tussen mijn benen zit gepropt.
Kermen met een kruik tegen je buik
Chocolade, gevaarlijk onvoorspelbare stemmingswisselingen, acné, pijn aan je hoofd, buik, benen en rug en laten we de extreem gevoelige borstpartij niet vergeten.
En toch ben ik –ondanks alles- elke maand weer blij als ik ongesteld mag worden. Tenslotte is het een kleine hint dat alles van binnen op een bepaalde manier werkt zoals het moet. Ook al is ook dit niet altijd het geval.
Maar ondanks alles en al snel nadat ik deze ‘opluchting’ te boven ben, kreun ik herhaaldelijk “waarom nou!?” wanneer ik omkomend in zelfmedelijden op de bank lig met een kruik tegen de buik .
Want ongesteld worden is dan wel een gezond gegeven, maar ongesteld zijn… tsja… dat is en blijft toch echt ronduit ruk!