Adoptiemoeder schrikt van uiterlijk baby en kiest het hazenpad
Christina Fischer is 36 jaar oud wanneer ze zwanger is van haar tweede kind. Haar dochter Debra is dan al 18 jaar en Christina heeft geen idee hoe ze het voor elkaar moet gaan boksen om voor de op komst zijnde baby te zorgen. De vader is met de noorderzon vertrokken en de 36-jarige vrouw leeft op dat moment met weinig geld in een woonwagenkamp. Ze besluit haar ongeboren kind af te staan ter adoptie….
Adoptiemoeder rent weg zodra ze de baby ziet
De adoptieouders van het kindje zijn dolgelukkig dat zij na jaren wachten eindelijk een baby in hun armen mogen gaan sluiten. Op 11 januari 2016 wordt de kleine Abigail Lynn geboren. Haar ‘nieuwe’ ouders staan al in de startblokken om het kleine meisje mee naar huis te nemen. Echter, toen de adoptiemoeder van Abigail haar voor het eerst zag, vluchtte ze huilend het ziekenhuis uit en laat nooit meer iets van zich horen. Abigail was niet ‘de baby waar ze op had gehoopt’. Abigail wordt namelijk totaal onverwachts geboren met het zeer zeldzame Treacher Collins syndroom. Daarbij ontwikkelen verschillende botten en weefsels in het gezicht niet, of niet volledig. Zowel uit de vruchtwaterpunctie als de echo’s is nooit naar voren gekomen dat de kleine Abi dit syndroom bij haar draagt. De schrik van de adoptieouders is begrijpelijk, maar mag je dan weglopen?
Adoptive parents ‘fled hospital’ when they saw the baby girl they had vowed to take home https://t.co/gcLMzJUn61 pic.twitter.com/Sb0XrYTb63
— Daily Mail Femail (@Femail) June 6, 2016
Ethische discussie
Na het naar buiten komen van dit bericht in de The Daily Mail ontstaat er op internet een zware discussie met verwijten aan het adres van de adoptieouders. Kan jij je voorstellen dat je weg zou rennen wanneer je de kleine Abigail in je armen krijgt? Kijk eens naar dat kindje. Het is ook een mensje van vlees en bloed. Maar je ziet ook duidelijk dat ze een misvorming heeft aan haar hoofdje en je kan niet zien hoe dat zich in de toekomst gaat ontwikkelen. De ethische kwestie wordt nu, welke ‘eisen’ mag je als adoptieouders stellen aan het kindje dat je krijgt en in welke mate mag je daarin iets willen omtrent een uiterlijk? Waarom zou je dan als adoptieouder een keuze hebben en kunnen afzien van je adoptieplicht, maar als biologische ouder dus niet? Hoe ver kunnen en willen we gaan in deze ‘maakbare wereld’? Een delicate kwestie waar eigenlijk geen enkel kindje de dupe zou mogen worden. Toch heeft dit verhaal een soort van eind-goed-al-goed. Toen de adoptieouders het hazenpad hadden gekozen, is Abigial teruggebracht naar haar biologische moeder. Christina zag dit als een ‘teken’ en heeft besloten het meisje toch zelf op te gaan voeden. Wonderbaarlijk in deze is dat Christina niet enkel dit verhaal naar buiten heeft gebracht, maar tegelijkertijd ook de pagina GoFundME opgericht, waarin ze financiële hulp vraagt èn krijgt om babykleren, luiers en andere dingen te kunnen kopen. Vraag die dan opborrelt; slim of doortrapt….?