De opname: het was foute boel
Denise Meijer
Een hoge bloeddruk en opgezwollen voeten. Denise werd opgenomen in het ziekenhuis met een zwangerschapsvergiftiging bij 27 weken zwangerschap. “Sterretjes zag ik al weken.”
“De kans dat je een zwangerschapsvergiftiging ontwikkeld is minder dan vijf procent”, zo stelde de verloskundige als reactie op mijn bloeddruk die vanaf 16 weken zwangerschap spontaan begon te stijgen.
Mijn moeder wees hem er op dat zwangerschapshypertentie en zwangerschapsvergiftiging al veelvuldig in onze familie zijn voorkomen, maar desondanks wuifde hij haar en mijn zorgen weg.
“Hij zal het wel weten. Hij heeft er tenslotte voor geleerd”, dacht ik bij mezelf. Al snel vergaten we waarom we ons in de eerste instantie druk maakte. Ik was in verwachting van een prachtige zoon. Wat een geluk!
In de weken die daarop volgde bleef mijn bloeddruk stijgen. Soms iets meer dan de andere keer en elke keer werd ik gewezen op het feit dat dit volstrekt normaal was. Ondanks dat mijn zwangerschap begon met een perfecte bloeddruk van 110/70.
Ik voelde de baby veel minder
Toen ik eenmaal 26 weken zwanger was, bemerkte ik dat ik de baby veel minder voelde bewegen. Waar hij met twintig weken een popcornbak van mijn buik wist te trappen, bleef het steeds vaker akelig stil.
Maar ik was tenslotte ook druk met het zoeken van een woning voor mijn vriend, mezelf en de baby, mijn rijbewijs en ondertussen gaf mijn toenmalige werkgeefster me ook nog eens verschrikkelijk veel problemen. Dus het kon in mijn ogen ook best dat ik zijn bewegingen gewoon niet had opgemerkt.
Desondanks ging ik langs de verloskundige met mijn verhaal. Met een onderdruk van 95 werd ik doorverwezen naar het streekziekenhuis. Daar werd ik aan de bloeddrukmeter gehangen en na een uur vertelde de arts-assistente dat mijn bloeddruk harstikke netjes was voor een zwangere dame. Er werd geen CTG, geen echo, geen bloedtest gedaan. Helemaal niets! En daar kon ik het mee doen. Ik mocht naar huis. Al bleef ik nu het knagende gevoel houden dat er iets niet klopte.
Tijdens een dagje Efteling, vlak voordat ik de 27 weken zwangerschap zou bereiken, bliezen mijn voeten zo op dat ik mijn ballerina’s (die ik normaal gesproken heel comfortabel vond) niet meer kon dragen.
Ik smeekte mijn zusje of ik haar afgetrapte Uggs mocht dragen. Door de pijn kon ik namelijk nauwelijks nog lopen, maar toch ging ik door. Een paar dagen later ging ik met mijn moeder naar de verjaardag van mijn neefje en ik voelde me slecht.
Niet serieus genomen
Nog altijd voelde ik de baby niet en lichamelijk gezien begon ik me veel slechter te voelen. Bezoekjes aan de verloskundige liepen uit op luisteren met de doppler, een bloeddruk die volgens hen nog wel meeviel en het gevoel dat ik niet serieus genomen werd, maar goed; ik was geen verloskundige, dus ik vertrouwde op wat ze mij te vertellen hadden.
Met een gevoel alsof ik een griep onder de leden had, verscheen ik dus op de verjaardag en het gevoel alsof er een band om mijn maag werd aangetrokken benam mij regelmatig de adem. Sterretjes zag ik al weken.
De dag daarna heb ik nog staan vechten om een lotingsformulier van de woning die wij op het oog hadden. Om dezelfde nacht huilend de baby toe te spreken of hij alsjeblieft weer kon gaan bewegen. Ik heb zelfs mijn man wakker gemaakt dat ik naar het ziekenhuis moest, dat er iets goed fout zat. Maar hij overtuigde me dat ik rustig moest gaan slapen en dat ik in de ochtend de verloskundige nog maar eens moest bellen.
Zo gezegd zo gedaan. Al was de reactie van de telefoniste niet wat ik verwachtte. Het was druk, dus ik kon die dag niet gezien worden en ik liet me afschepen. Mijn moeder was aan de andere kant iets minder mild. Die besloot te bellen en er op stond dat ik gezien zou worden. Het ging met tegenzin, maar ik kon later die dag terecht en dit maal; ging mijn moeder met mij mee.
Foute boel
Uiteindelijk hebben ze ons nog dik anderhalf uur laten wachten, omdat ze niet wisten dat we er waren. Zo werd verteld bij navraag en ook dit keer was mijn bloeddruk veel te hoog en met eiwitten in mijn urine werd ik wederom doorverwezen naar het streekziekenhuis.
Daar kwam ik aan en werd direct aan de CTG gekoppeld. Ook kreeg ik een bloeddrukapparaat aan mijn arm en werd er bloed afgenomen. Mijn bloeddruk bleek binnen een korte tijd te stijgen naar levensgevaarlijke waarden en ook de CTG wees uit dat de baby nagenoeg niet bewoog. Wat er op wees dat hij het niet naar zijn zin meer had bij mijn buik.
Ik kreeg de verloskundige aan mijn bed, die zei dat het foute boel was. Ik zou per direct en met ambulance overgeplaatst worden naar het Erasmus MC, waar ze alle benodigde middelen hadden voor te vroeg geboren baby’s.
Longrijpingsprikken
Plotseling werd ik aangesloten aan een infuus en andere toeters en bellen. Ik kreeg medicatie om mijn bloeddruk te laten zakken. Dit is om een eclampsie, waar een zwangerschapsvergiftiging in kan uitlopen, tegen te gaan. Ook kreeg ik longrijpingsprikken voor de baby. Ik wist niet wat me overkwam en raakte in paniek. Vooral toen ik hoorde hoe de ambulance met sirenes en al het ziekenhuisterrein op kwam rijden.
Lees het vervolg De bevalling: Ik was op slag verliefd
Bron beeld: Pixabay en istock