“Het medisch kinderdagverblijf was de beste beslissing”
Al op zijn zesde jaar werd hij gediagnosticeerd met drie vormen van adhd. Voor Claudia (37), mama van vier, bracht het behalve duidelijkheid ook veel goeds. In de vorige blog lees je over een turning point voor Claudia en haar gezin, hoe hij geweigerd werd op school en uiteindelijk bij een Medisch Kinderdagverblijf terecht kwam. “Een zegen”, aldus Claudia.
“Op het medisch kinderdagverblijf dachten ze al aan adhd, toen hij nog maar vier was. Toch werd het pas in het begin van 2015 op zijn zesde jaar officieel vastgesteld. Normaliter willen ze kleine kindjes geen stempel geven. Dat gebeurt dan ook niet zomaar. Het moet door minimaal drie partijen geconstateerd worden. Adhd is niet met een simpel testje aan te tonen”, zegt ze. Bij Jesse waren het Medisch Kinderdagverblijf, de huisarts, de kinderarts en de psycholoog betrokken bij het stellen van de diagnose. Claudia licht toe: “Uiteindelijk kwamen ze snel tot deze conclusie, omdat hij wel een extreme vorm heeft.”
Lees ook: Ja, ik heb een etiketkind ja.
School in de huiskamersfeer
Het Medisch Kinderdagverblijf was uiteindelijk niets van wat ze ervan voorstelde. “Het is net als een school, maar dan kleinschalig en in een huiskamer sfeer. Zes kinderen en twee begeleiders. De dag verloopt gelijk aan de basisschool. Dan aangepast naar de gedragsproblemen van de kinderen en met logopedie onder schooltijd. De hulp is voor elk kind anders. In een behandelplan staat welke hulp het kind krijgt.”
Vervoer geregeld
Ook het vervoer was geregeld. Claudia die drie dagen per week als docent economie voor de klas staat, verzucht: “Als werkende moeder zou het allemaal niet gekund hebben zonder vervoer. Gelukkig hadden we onze verzekering bij CZ. Dit is de enige verzekeringsmaatschappij die via de wet AWBZ (Algemene Wet Bijzondere Zorg) het ziekenvervoer, waar het Medisch Kinderdagverblijf onder valt, nog vergoedt. Na een aanvraag werd Jesse gewoon elke dag met de taxi opgehaald en thuis gebracht. Het contact met de juffen ging via een schriftje.”
Buitenschoolse activiteiten
Ook regelde Claudia dat haar zoon kon deelnemen aan buitenschoolse activiteiten, met speciale begeleiding. Ze vertelt: “Via de psycholoog kwamen we erachter dat er zorgbureaus zijn die in de vrije tijd van het kind werken aan bepaalde zorgvragen. Bij Jesse zijn dat dus vragen zoals: Hoe om te gaan met vreemden in in drukke situaties zoals een pretpark, enzovoort. Kids kunnen dan via zo’n zorgbureau deelnemen aan leuke activiteiten, zonder dat ze door hebben dat ze ook geholpen worden en het een leerproces is.”
De activiteiten regelde Claudia ook via de psycholoog die hiervoor een aanvraag indiende bij de gemeente. Claudia legt uit: “In elke gemeente hebben ze wel dergelijke zorgbureaus. Het makkelijkste is het als de psycholoog contact opneemt met de gemeente waarin je woonachtig bent. Hierna gaat de gemeente een gesprek aan met het gezin en eventueel andere belanghebbenden, zoals de school en de psycholoog. Dat is gewoon een informeel gesprek waarin ze je vragen waarom je de aanvraag doet en om eens te beschrijven wat het probleem is. Bij ons was dat dus vrij snel duidelijk, nadat ik omschreef hoe Jesse zich buitenshuis gedraagt en hoe hij reageert op bepaalde gebeurtenissen. Uiteindelijk kregen we de keuze uit twee zorgbureaus. Goed geregeld dus.”
Jesse neemt nu een of twee dagen per week deel aan dergelijke activiteiten. “Naast het feit dat het goed is voor hem, merk je ook dat het thuisfront rust krijgt. In ons geval kunnen we quality time besteden met de andere kinderen. Eens rustig de stad in bijvoorbeeld.”
Lees ook: 4 tips voor drukke kinderen
Tegen een burn out aan
Na een jaar mocht Jesse al van het Medisch Kinderdagverblijf. Omdat hij te goed was voor het speciaal onderwijs, mocht hij gewoon naar de basisschool. Na school moest er ook opvang geregeld worden. Claudia vertelt: “Reguliere opvang is voor ons te duur en een oppas aan huis werkt niet in verband met Jesse. Dus we hadden twee lieve mama’s (hun oma’s) die dat wel wilden doen. Dat ging ook vlekkeloos tot mijn moeder ziek werd. Zij nam de meeste opvang op zich.”
In het najaar van 2012 kreeg Claudia’s moeder een hartaanval. “Toen ze eindelijk mocht revalideren eind 2013, bleek het bloed niet in orde. Ze had kanker”, zegt Claudia. “Als snel bleek ze ongeneeslijk ziek. Omdat ze ons wou ontzien, kwamen we aldoor overal heel laat achter. Ik heb toen zeker het laatste half jaar heel veel tijd met haar gebracht en ben ik zo vaak mogelijk langsgegaan met de kids. Dat naast alle zorgen en geregel rondom Jesse leidde ertoe dat ik volgens de artsen overspannen was. Nu ben ik dus niet het type om me ziek te melden en ik ben gewoon doorgegaan. Gelukkig kwam de grote vakantie net op tijd, want ik zat echt tegen een burn out aan.”
Daarna zien we wel verder…
Uiteindelijk overleed Claudia’s moeder in mei 2015. Vlak nadat ook hun hond overleed. “Dus zeker voor onze 4 kindjes was dat een loodzware periode. Bij jesse kwam de uitbarsting een week of twee na de begrafenis.” Inmiddels, nu bijna een jaar later, zit Claudia met haar gezin in een redelijk rustig vaarwater. “Mijn moeder missen we elke dag. Verder gaat het niet zonder slag of stoot. We hebben sinds september 2015 een nieuwe kinderarts, en we hebben intussen de dosis van Jesse’s medicatie moeten verhogen. Wat ben ik blij dat we dat gedaan hebben. Daar hebben we een ander kind voor terug gekregen. Het gaat goed met Jesse. Hij zit op school en de opvang is geregeld tot volgend jaar. Daarna zien we wel verder…”
Claudia (37) is docent economie en is mama van vier kinderen: Lucas (8), Jessse (7), Emma (5) en Thomas (3,5).