Bloedend moederhart: met gierende banden naar het ziekenhuis
Naast me liggen jouw blonde haartjes op het kussen. Ik hoor je rustig en diep ademhalen. Je helblauwe oogjes zijn gesloten en zachtjes zie ik je borst op en neer gaan. Je slaapt…. Ik ben zo blij dat je slaapt. Wat ben ik blij dat je slaapt. Gewoon slaapt.
Lome vrijdagmiddag
Vrijdagmiddag was het en loom hang ik met een vriendin in de loungebanken van een Utrechts terras. Jij, je oudere zus en twee vriendinnetjes spelen in de zon. Ik hoor jullie giechelen en zo nu en dan ontsnapt er een schaterlach. Af en toe kom jij of één van de andere dametjes langs om te kijken of er iets lekkers te halen is, de chocomel al is geserveerd of om even te vragen of we alsjeblieft komen kijken naar jullie geheime hut.
Wanneer de patat en pizza op het tafeltje verschijnen, geef jij echter aan dat je geen zin hebt om te eten. Je buikje doet zeer en je bent moe.
Je bent bijna vier en de laatste maanden al niet zo heel fit. Hoesten, moe, keelpijn, opgezette klieren. Hand, -voet, -mond ziekte geeft de huisarts aan. Iedere keer is er wel iets. Dat je nu naast me komt zitten en aangeeft dat je moe bent en niet wilt eten, verbaast me eigenlijk niet. De dag was weer lang voor je en de hele middag optrekken met meiden van 7 is ook vermoeiend. Ik trek je naast me op de bank en besluit dat het zo tijd is om te gaan. Even onze drankjes afrekenen….
Met gierende banden naar het ziekenhuis
Opeens wijst mijn vriendin naar jouw voetje, kijk verbaasd en vraagt of het normaal is dat deze zo dik is. Je had de hele middag sandaaltjes aan de de temperatuur buiten tikt een slordige 25 graden aan. “Beetje opgezet denk ik“. is mijn antwoord en ik klets rustig door. Voorzichtig hoor ik je naast me kreunen en wanneer ik opzij kijkt, slaat mijn hart even over. Niet alleen je voetje is dik, maar ook je enkel, je knietjes en je handjes zwellen langzaam op. Rode puntjes verschijnen op je kleine beentjes en als donderslag bij heldere hemel verschijnen er blauwe plekken op je altijd zo gave huidje.
Sommige dingen wéét je gewoon als moeder en als door een wesp gestoken vlieg ik overeind. Geen tijd om af te rekenen, geen tijd om rustig de dokter te bellen, geen tijd om de discussie aan te gaan met je zus die nog lang niet weg wil. We moeten naar het ziekenhuis en wel NU!
Hoe hard ik gereden heb op die weg, weet ik niet meer. Wat er door me heen ging des te meer. Vanuit mijn werk ben ik jarenlang getraind om om te gaan met noodsituaties en als op de automatische piloot handel ik adequaat en rustig. Maar mijn emoties en hart maken overuren. Wat is er met je aan de hand? Wat zit er in je bloed wat veroorzaakt dat je ineens zo opzet? Wat als datgene binnen no time je hartje of hersenen bereikt?
Als in een film vliegt alles aan me voorbij. Ik ben bang je kwijt te raken. Ik zie mezelf lopen met mijn dikke buik, herleef jouw geboorte, zie voor me hoe je lacht en hoe je huilt. Ik voel de intense moederliefde branden in mijn hart. Jouw opgezette handje ligt lam in die van mij wanneer we de snelste route naar het ziekenhuis zoeken.
Lees ook: Wat als je kind plotseling ernstig ziek wordt?
Diagnose syndroom van Henoch-Schönlein
Daar aangekomen draag ik je de auto uit. Jouw levenloze lichaampje in mijn armen. Je gevoelige zus met tranen achter ons aan. Je kan niet meer staan, niet meer lopen en huilt van de pijn.
Snel worden we geholpen. De vrouw achter de balie ziet ook wel hoe serieus dit is. Zodra je ligt en de druk van de zwellingen lijkt af te nemen, krijg je weer praatjes. Een sprankje hoop bekruipt voor het eerst weer mijn gevoel. Misschien valt het mee.
Een paar uur later liggen we samen in een bed op de Kinderafdeling. Ik hou je vermoeide lijfje dicht tegen me aan.
Naast me liggen jouw blonde haartjes op het kussen. Ik hoor je rustig en diep ademhalen. Je helblauwe oogjes zijn gesloten en zachtjes zie ik je borst op en neer gaan. Je slaapt…. Ik ben zo blij dat je slaapt. Ineens vraag ik me af waarom we ons druk maken over drankjes op school, dinoplaatjes of traktaties. Wat telt is een gezond en gelukkig kind. Het enige dat telt is een heel Moederhart.
Allerlei onderzoeken, wachten, huilen, lieve verpleegsters, kundige artsen en vele spelletjes later, weten we wat er scheelt. Je hebt het zeldzame Syndroom Henoch-Schönlein. In het kort komt het erop neer dat er sprake van een allergische ontsteking van vooral de kleine bloedvaatjes in jouw lichaam. De ziekte is niet levensbedreigend, maar wel heel pijnlijk en je lijfje ziet eruit alsof je zwaar mishandeld bent.
Bloedende Moederharten
Je wordt weer beter, al kan niemand ons vertellen of dat met een paar dagen of een paar weken, of misschien wel maanden zal zijn. Het is er duidelijk eentje in de categorie ‘je-schrikt-je-dood-maar-gaat-vanzelf-over’.
Lees ook: Een ernstig ziek kind opvrolijken
Ik aai voorzichtig over je gouden haartjes en besef na deze heftige middag, avond en nacht nog eens extra wat een Moederhart is. Een traan ontsnapt mijn ooghoek, omdat ik God dankbaar ben deze liefde te kennen. Maar besef ook hoe kwetsbaar je als moeder bent. Dat de dingen ook heel anders kunnen lopen, zie ik wanneer ik de Kinderverpleegafdeling over loop om nog eens een zoveelste kop koffie te halen.
Die avond steek ik een kaarsje aan voor alle Moederharten die nog veel harder moeten vechten en welke niet hun kindje veilig en wel mee naar huis mogen nemen.
Bron beeld: Pixabay