Consultatiebureau of consternatiebureau?
Denise Meijer
De meeste moeders kennen het consultatiebureau van de vaccinaties, het opmeten en wegen van de baby en zien een bezoekje aan het Centrum voor Jeugd en Gezin (officiële benaming) bijna onlosmakelijk verbonden met: gezeur! Waar komt dit vandaan en waarom wordt het consultatiebureau altijd al snel gekscherend omgedoopt tot het consternatiebureau?
Ik zelf ben gezegend geweest met ons consultatiebureau. In ieder geval tot op het punt dat mijn kind voor zijn controle ging, nadat hij twee jaar was geworden. Daarvoor had ik het geluk dat ik te maken kreeg met relatief jonge artsen en wijkverpleegkundigen. Zij vertrouwden vooral op iets wat in de medische wereld vaak als ‘mythisch’ wordt gezien, namelijk; het moedergevoel.
De controles bestonden dikwijls uit even meten, wegen, wat complimentjes over hoe mijn kind zich ontwikkelde en het tevreden gevoel wat ik had als ik de deur achter me dicht kon trekken voor de komende maanden.
Peuterpubertijd
Waar de ‘consternatie’ in consultatiebureau vandaan kwam, was mij een raadsel. Tenminste, zoals ik al aangaf: totdat… we aankwamen op het punt dat wij op controle gingen met een peuter van twee. Even terzijde: het leven met een kind van twee is al een uitdaging op zich. Het eigen willetje, het temperament, het wennen op de peuterspeelzaal etcetera, etcetera. Laat ik het er maar op houden dat mijn zoon en ik even geen beste maatjes waren in deze periode. Het was even herorganiseren…
Het consultatiebureau was voor hem – ondanks de prikken – altijd een feestje. Hij kreeg alle aandacht die hij graag wenste, kon lekker spelen in de wachtkamer en heerlijk ongegeneerd naaktlopen (zijn favoriete bezigheid, trouwens)…
Lees ook: Het consultatiebureau: steun of straf?
“Hij is wel druk, heh?”
Het liep wat uit, zoals het wel vaker deed. Iets waardoor hij ongeduldiger en ook drukker werd. Toen de arts eindelijk de kamer in kwam lopen om ons naar binnen te roepen, keken we elkaar raar aan. Zij mij, omdat mijn zoon inmiddels al gillend zijn enthousiasme liet blijken en ik haar, omdat dit niet de arts was waar ik al twee jaar met plezier bij langskwam om mijn kind te laten ‘keuren’.
Netjes gaf ik haar een hand en nam plaats met mijn peuterpuber op schoot. “Hij is wel druk heh?” was haar allereerste bevinding in gebrekkig Nederlands. Een scherpe constatering, zo twee seconden na binnenkomst. Ik knikte, maar wist ook wel waarom hij inmiddels lekker hyper was geworden. “Hij vind het hier altijd zo gezellig”, loog ik.
Oost-Indisch doof
Ze richtte haar aandacht op mijn zoon, die met een uitgestrekt armpje aangaf dat hij met de blokken wilde spelen. “Gaan we een treintje maken?” vroeg ze en hij keek haar waterig aan. Wat was er gebeurd met de torens van de vorige keren moet hij gedacht hebben. Maar blokken waren blokken en die zijn vooral leuk om mee te … gooien!
Haar zorgvuldig in elkaar geknutselde treintje verongelukte dus, nog voordat ze hem duidelijk had kunnen maken dat je er ook mee kon ‘rijden’ (oftewel glijden, want houten blokjes hebben geen wielen) en haar tweede conclusie was dan ook: hij concentreert zich slecht en hij praat zo hard. “Kan hij zijn rust wel pakken? Komt hij goed mee op de opvang? Slaapt hij goed?” Zo luidden haar volgende vragen. Gelukkig kon ik deze allemaal met “Ja”, beantwoorden. Waardoor haar relaas zich beperkte tot mogelijke slechthorendheid.
Lees ook: Laat onze jongens, gewoon jongens zijn!
“Hij is soms wel eens Oost-Indisch doof”, probeerde ik nog te grappen. Maar dit werd ontvangen met een strenge blik. Potentiële slechthorendheid is niet iets waar te lichthartig over gedaan mag worden. Fijn, om te weten. Ik zal het onthouden. Hij liep ook nog eens achter in de groei, wat me een extra bezoekje bezorgde binnen de drie maanden.
De nieuwe griet
Ik voelde me op mijn vingers getikt, beledigd. Terwijl geen van deze opmerkingen gemaakt werden als een beschuldiging richting mij, als moeder. Desondanks was ik gekrenkt tot in het diepste van mijn ziel. Mijn kind was verdomme perfect! Hoe kwam deze nieuwe griet erbij om hem af te kraken na die hele tien minuten dat zij hem heeft mogen beoordelen.
Consultatiebureau? Eerder CONSTERNATIEBUREAU!
Ik verliet het bureau met een klote gevoel, een verwijzing richting het audiologisch centrum en had nog geen twee seconden later mijn moeder aan de telefoon om lekker te ventileren over dat verdomde CONSTERNATIEBUREAU. Een woord, dat ik na twee jaar voor het eerst, en gemeend in mijn mond durfde te nemen.
Jammer.
Bron beeld: Pixabay