Een weg vol herinneringen
We zitten samen in de auto, Vera en ik. Onderweg naar de verjaardag van een familielid in het zuiden van het land. We rijden de afstand die we al zo vaak hebben afgelegd. Het is niet alleen de route naar mijn familie, maar ook de weg waarop onze reis met Vera ooit begon.
Lees hier alle blogs van Krissie over het pleegmoederschap.
Langs deze snelweg stonden we met autopech op de dag dat we Vera voor het eerst zouden gaan zien. Misschien was mijn haperende motor wel een voorbode voor de hobbels en bobbels die we later op ons pad met haar zouden gaan tegenkomen. Maar wellicht is dat veel te ver gezocht. Hoe dan ook, de ANWB was snel ter plaatse en we konden onze reis naar baby Vera vlug weer voortzetten.
Onverwachte file
Via deze route reden we twee weken later, met diezelfde baby achter in de auto, terug naar huis. Ze sliep zolang we reden, maar werd natuurlijk wakker toen we in een onverwachte file belandden. Ik, onervaren als ik was op babygebied, had hier niet op gerekend. Een flesje had ik dus niet meegenomen. Stom! Er zat maar één ding op: ik klom over de versnellingspook heen naar de achterbank, waar ik de rest van de rit naast Vera zat, mijn pink in haar hongerige mondje gestopt.
Verdriet
Op deze drie rijbanen heb ik meerdere malen mijn tranen laten stromen. Toen we uit de rechtbank kwamen, waar duidelijk was geworden dat we afscheid van Vera zouden moeten gaan nemen. Nadat we haar hadden bezocht bij haar ouders thuis, en we de boodschap hadden gekregen dat zij het geplande maandelijkse contact met ons niet wilden voortzetten. Ik wist me telkens nét goed te houden, totdat het portier dichtviel. Eenmaal in de auto, op die lange weg terug, mocht ik mijn verdriet ruim baan geven.
Lees ook: “De papa en mama konden niet meer voor het kindje zorgen”
Flauw benul
En nu rijden we hier weer, Vera en ik. In mijn gedachten passeren al deze momenten de revue. Een stille traan rolt over mijn wang. Ik ben zo blij dat Vera nu weer bij me mag zijn. Zij heeft gelukkig geen flauw benul, en ziet niet meer dan het zwarte asfalt wat onder onze banden raast, terwijl ze onbezorgd meezingt met K3. Voor haar is dit een weg als alle anderen. Voor mij is het een tocht vol intense herinneringen.
Achtergrondinformatie: Vera heeft als baby bij ons gewoond en nadat zij een periode bij haar ouders heeft gewoond, werd zij nog voor haar 3e levensjaar acuut weer bij ons teruggeplaatst.
Krissie is 34 jaar, getrouwd en pleegmoeder van Vera (7) en Thoma (6). Ze blogt over pleegzorg, om dit meer bekendheid te geven.
Bron beeld: Pixabay