Je eerste dag op school
De keren dat ik er langs heb gelopen zijn ontelbaar. De keren dat ik heb gedacht “Gelukkig, is mijn meisje nog zo klein” ook. Twee jaar geleden nog. Ik genoot, met mijn neus in jouw haartjes, voorop mijn fiets. Eigenwijs meisje in je stoeltje. De kinderen speelden buiten, en ik dacht: “Gelukkig, jij nog niet.” Nu dan is vandaag de dag gekomen dat het wél zo ver is… Je eerste dag op school.
Wat is de tijd gevlogen.
Het is nog geen vier jaar geleden, toen jij besloot ter wereld te komen. Niet uit jezelf. Je had een ‘klein beetje’ (ahum, heel veel!!!) hulp nodig, maar na de nodige kunstgrepen, inclusief 19 uur rug weeën, kwam jij uiteindelijk ter wereld via een spoedkeizersnede.
Och wat was je mooi. Je was alles waar ik van gedroomd had en nog veel meer. Dat besef: ik ben gewoon moeder. Ik heb een dochter. Ik moest het meerdere keren tegen mezelf zeggen, en dan nog… Ik kon het nauwelijks geloven. Zoals je op mijn borst werd gelegd. Zoals je gelijk naar mijn borst zocht. Zoals je bij mij lag te drinken en bij mij in slaap viel.
Lees ook: De emotionele fases van de schoolvakantie
Veranderende kleuren
Je weet: het zit er 9 maanden aan te komen. In ons geval bijna 10 maanden, maar niets bereidt je dan voor op wat er gaat komen. De wereld waar je in terecht komt. Zo zijdelings van de normale wereld. Naar buien kijkend was de enige beweging die ik zag vanuit het slaapkamerraam, een boom in herfstkleuren. Prachtig. De wind in de takken, de veranderende kleuren. Ondertussen onderging ook ik een verandering, met een klein meisje op mijn borst.
Dat was jij.
De tijd lijkt dan stil te staan. Niet even, maar heel lang, want terwijl ik genoot van de kleine handjes, mij verwonderde over het kleine neusje, het mondje, later de twee tandjes, groeide jij met de dag. Voor mijn gevoel veranderde er niks, en ondertussen… werd je groot, voor ik er erg in had.
Het is zo tricky. Terwijl ik uitkeek naar je eerste hapje, stapjes, niet kon wachten tot je kon lachen, brabbelen en praten, groeide jij (stiekem). Had ik meer moeten genieten van het moment? Had ik meer moeten genieten van je heerlijk loom stuiplachjes als je op mijn arm lag en als jij aan mijn borst in slaap viel? Hoe jij brabbelde en brabbelde tot je een ons woog. Hoe jij schattige kirrende geluidjes maakte, en hoe jij met je tandeloze bekkie breeduit lachte naar me.
De dag van gisteren
Zo nieuwsgierig als ik was, hoe jij zou zijn als peuter, en kleuter. Zo nostalgisch denk ik nu terug aan die momenten. Het lijkt nog maar de dag van gisteren dat ik je aan mijn hand mee nam voor je eerste stapjes. Toen je de kunst van het lopen machtig was, wou je niks anders dan dat. Ontelbare wandelingetjes hebben we gemaakt, waarbij je altijd wou titten. Overal. Op het hekje bij de buren, op een stoeprandje of op de trap. En ik liet je maar…
Lees ook: Alles samen doen… Dit wil ik niet loslaten!
Jouw manier van de wereld ontdekken.
Vanochtend was je zo blij. Je strooide met complimentjes dat het een lieve lust was. “Wat zie je er mooi uit, mama!” En (omdat ik een paar dagen weg was geweest)…: “Ik ben blij dat je er weer bent, mama.” Och. Smeltmoment na smeltmoment. Je weet nu ook precies hoe ons te bespelen. Het ene moment wel gemeend en zo verschrikkelijk lief, het andere moment om iets van ons gedaan te krijgen, en toch. Ook dan val ik er voor: “Je bent de lieieieieiefste mama van de heeeeeele wereld.” Och, och. Zoals jij dat kunt zeggen, dat kan er maar één.
Lieve dochter, ik ben zo ontzettend trots op jou. Vanaf vandaag moet ik je nog verder loslaten. Dat zal nog best lastig zijn. Mama heeft je zo graag bij zich in de buurt. Tegelijkertijd weet mama heel goed dat jij de wereld in wilt. Dat wou mama vroeger ook (en nu nog steeds). Je wilt leren, je wilt leven. Dat wil ik ook voor jou. Nu nog in een wereld, waarin er geen kwaad bestaat. Nu nog in een wereld, waar je enige ‘zorg’ je broertje is die je speelgoed afpakt. Dat laten we voorlopig even zo. Ik hou van jou.
Wat zou je dedesi trots zijn op jou!