Hoe stop je het herleven van negatieve gedachten?
Tilda Timmers
Als je als nieuwbakken moeder naar je baby kijkt, weet je vrijwel meteen: dit is mijn kindje. Je voelt de emoties door je heen stromen, vloeibaar als een stromende rivier. Je houdt meteen van je kindje, dat staat buiten kijf. Je knuffelt je baby’tje, houdt hem of haar stevig vast en ruikt aan het hoofdje. Dit hoofdje scheidt een bepaald stofje uit (feromonen), die ervoor zorgen dat je je meteen aan je kindje gaat hechten.
Dat heeft Moeder Natuur slim bedacht, want het werkt niet alleen voor de ouders, maar ook voor de oudere broertjes en zusjes, opa’s en oma’s, etc. Iedereen die aan dat babyhoofdje snuffelt, gaat bonden met de kleine spruit.
Lees ook: Bungelen aan de roze wolk
Moeders die in een postnatale depressie zitten, doen dit ook. We kennen allemaal de verhalen van de moeders die in een postnatale depressie zitten en niks van hun kindje willen weten. Mama’s die, zoals in de film De Gelukkige Huisvrouw, hun kind in een verhuisdoos stoppen en doen alsof het kindje niet bestaan. Dat is een voorbeeld, maar niet treffend voor iedere moeder die niet op een roze wolk zit.
Kapot!
Ik zelf, knuffelde aan het begin niet meteen non-stop met mijn baby. Omdat ik tweeëntwintig uur had liggen bevallen en maar liefst twee uur had liggen persen. Ik was kapot! Toen ik een paar uurtjes gerust had en een beetje bekomen was van alles, wilde ik haar natuurlijk wel knuffelen. Ik keek verwonderd naar mijn kleine meisje en kon niet geloven dat wij zo’n mooi mensje hadden gemaakt.
Naast mij in het ziekenhuis, lag een moeder die compleet verstrengeld was met haar baby. Zij hield haar continue vast en wilde haar zelfs niet in het glazen wiegje naast haar leggen. De verpleegkundige kwam binnen en zei tegen haar: ”Je moet nu wel echt gaan slapen hoor en je kindje ook.” Later dacht ik, misschien was dit toen al een veeg teken aan de wand, dat ik toen al niet goed in mijn vel zat. Het maakt nu niet meer uit, het resultaat blijft hetzelfde. Ik kan de tijd niet terugdraaien, ik heb nooit om een postnatale depressie gevraagd en ik kan de dingen niet veranderde.
Vicieuze cirkel
Er komt een punt, waarop het je leven gaat beheersen. Het punt waarop je de keuze hebt: stop ik met piekeren over het verleden of ga ik me focussen op de toekomst? Doorbreek de vicieuze cirkel aan piekergedachten en vraag jezelf af: waar wil ik naartoe met mijn leven. Wat wil ik bereiken in de toekomst? Stel jezelf het meest positieve scenario voor, die je je maar kan bedenken. Vergroot het uit, totdat het bijna too much lijkt. Wat doet dit mooie toekomstbeeld met je? Wat voel je hierbij? Concentreer je op de positieve gevoelens die daarbij opkomen en houdt dit vast.
Lees ook: Een boek vol herkenning voor moeders met een grijze wolk
Hoe vaker je dit doet, hoe meer je je brein herprogrammeert, om meer positief te gaan denken. In plaats van steeds de negatieve scenario’s uit het verleden op te rakelen. Dit gaat je niks brengen. Blijf jezelf voorschotelen hoe je leven er over een jaar uitziet. Blijf benoemen, wat er allemaal goed gaat en accepteer dat je soms even terugvalt in oude patronen. Dit hoort er allemaal bij. Je hebt je brein niet van de ene op de andere dag gereprogrammeerd. Dit kost tijd, dus gun jezelf die tijd ook.
Herken je jezelf hierin en wil je graag hulp om dingen een plekje te geven? Mail dan naar info@froufroucoaching.nl of kijk op www.froufroucoaching.nl
Bron beeld: Pixabay