Ben jij ook een huil-in-de-kop-drukkende-moeder? (En wat zegt dat over jouw opvoeding?)
“Niet huilen lieverd, nergens voor nodig!” “Kom op, stel je niet zo aan.” “Nou, droog je tranen”. Zomaar wat quotes die ik uit mijn eigen mond hoor vliegen, wanneer één van mijn meiden in tranen naar mij toekomt.
En een tranendal is het hier geregeld. Heel primair natuurlijk toen ze kleiner waren. Wanneer ze honger hadden, of moe waren, gefrustreerd of een vieze luier. Tegenwoordig wordt er niet minder gehuild, maar hebben de primaire processen zich gemanifesteerd in emotionele ongemakken. Omdat ze niet mee mogen spelen, een ander kind aan haar speelgoed zit, of ze de sommen op school niet snapt. En wat doe ik?
Lees ook: 20 dingen die je niet wist van jezelf. Totdat je moeder werd…
Droog je tranen kind!
Zodra één van mijn dochters in tranen naar mij toekomt, begin ik al direct te sussen. STOPPEN met huilen is mijn eerste reactie. Natuurlijk troost ik ze, maar met name om ze stil te krijgen. Ik heb namelijk een hekel aan huilen. Zodra die kleine keeltjes een snikkend geluid produceren, vindt er een naar, chemisch proces plaats in mijn maag. Deze draait zich bruut om en vormt zich van maag en darmen naar een dikke, vette, zware baksteen. En wat blijkt? FOUT! He-le-maal fout…
Ik voel me in mijn ouderlijke wieken geschoten en besluit tot een klein onderzoekje onder mede-moeders. En ineens is het overal. Overal om me heen. Op het schoolplein, in de speeltuin, op het hockeyveld. Net zoals wanneer je een rode auto koopt en deze ineens overal ziet rijden, of wanneer je zwangerschapstest nog nat is van de urine en je overal dikke buiken ziet lopen. Enfin, je begrijpt me. Maar daar zijn ze dus, Sissend, sussend, beschamend, troostend of soms zelfs boos en gefrustreerd. De huil-in-de-kop-drukkende-moeder. Herkenbaar?
Lees ook: Dwing je kind niet om kusjes uit te delen
Huilenbalken
Huilen is namelijk in onze samenleving niet de meest populaire emotie. Wij associëren huilen nog steeds met zwak zijn, je kwetsbaar opstellen en onderdoen voor anderen. Toch wil een kind dat veel huilt helemaal niet betekenen dat het de rest van het leven als een huilebalk te boek zal staan. Het betekent wèl dat jouw kind in de eerste fase van zijn leven veel meemaakt en grote emoties kent. Als het kind deze emoties gewoon mag beleven, zonder dat er veel speciale (negatieve) aandacht aan gegeven worden, zal het een goeie relatie ontwikkelen met zijn eigen innerlijke stem en daarop durven vertrouwen. Het leert dat de manier waarop het kind situaties inschat er mag zijn. En dat is toch iets wat we allemaal mee willen geven, toch?
Kinderen huilen niet voor niks. Hoewel het soms als ouder onnodig lijkt en je totaal niet kan begrijpen waarom het nou zo’n drama is dat Marietje net dat ene Playmobil poppetje heeft gepakt, terwijl en nog 25 op de grond liggen, voor jouw kind is deze emotie puur. Wanneer jij dit -of andere kleine drama’s- gaat bagatelliseren, zeg je eigenlijk dat hun eigen beoordeling van de situatie niet juist is.
Wanneer je de emotie ‘huilen’ constant blijft onderdrukken, zal je kind dit uiteindelijk associëren met iets negatiefs, terwijl het lichaam het juist nodig heeft om emoties te uiten.
Do’s en don’ts
Oké, fair enough, laten huilen dus. Maar gaat je kind dan niet nog veel harder en langer huilen, juist omdat het mag en kan? Wat blijkt? Juist niet. Wanneer het ervaart dat deze emotie er mag zijn, zal je zien dat de huilbuien juist korter worden. Interessant!
Ik zeg, dit is er eentje in de categorie baat-het-niet-dat-schaadt-het-niet. Ik ben me er in ieder geval nu meer van bewust en zal mijn dochters niet zo snel meer sussen. Ben je ook getriggert? Hierbij wat do’s en don’ts uit het ontzettend interessante stuk op kiind.nl.
Door welke dingen ontmoedig je een kind onbewust om op zijn eigen beoordelingsvermogen te vertrouwen?
- Je ongemak/ergernis/ongeduld tonen over het huilen
- Ingrijpen als het kind huilt
- Het huilen proberen te stoppen door het ongemak meteen op te lossen of weg te nemen
- Direct relativeren (‘zo erg is het niet’)
- Meteen willen praten over wat er aan de hand is (je haalt het kind door te praten uit zijn gevoel en brengt het naar zijn ratio. Dit terwijl zijn gevoel het juiste adres is om zijn emoties te kunnen verwerken)
Zo geef je wèl steun aan een huilend kind:
- Observeer. Kijk eerst alleen naar wat het kind nodig lijkt te hebben.
Komt je kind naar jou? Dan heeft hij je nodig. Bied een lekker plekje om te huilen. - Straal rust uit en neem even de tijd. Is je kind gevallen en wil hij een potje balen en huilen op de grond? Ook goed. Vertrouw op je kind. Hij weet jou zeker te vinden.
- Wees beschikbaar.
- Praten komt later. Als je meteen gaat praten haal je het kind uit zijn gevoel, naar zijn ratio. Dit werkt het verwerkingsproces tegen. Is het kind uitgehuild? Dan is de stress/boosheid/frustratie intern opgelost. Als het huilen klaar is, kun je de situatie nog eens bespreken.
- Bevestig bovenal! Laat relativeren voor wat het is. Als je kind moet huilen, heeft het immers ‘besloten’ dat hij iets erg vindt. Laat dat zo. Het is zijn bevinding. Je kunt zeggen dat je ziet dat hij het vervelend vond, dat de situatie hem boos maakte, of verdrietig maakte. Vertel wat je ziet en leer hem zijn eigen emoties te benoemen.
- Los het probleem wat er speelt niet meteen op. Juist door je kind te laten ervaren dat het verdriet vanzelf weer over gaat, wordt hij veerkrachtig. Een oplossing bieden is natuurlijk prima, maar niet als het komt vanuit een zenuwachtige reflex om het verdriet zo snel mogelijk weg te nemen. Eerst huilen, dan oplossen, als het nodig is.
SUCCES!!