Beste pesters…
Denise Meijer
Het is de week tegen het pesten. Denise schrijft daarom een rake blog aan de pesters die haar lange tijd het leven zuur hebben gemaakt… #stoppesten #weektegenpesten
Beste pesters,
Er was ooit een tijd dat ik jullie vriendschap probeerde te winnen.
Dat ik, hoe vernederd ik me ook voelde, aardig door jullie gevonden wilde worden.
Er was een tijd dat ik met buikpijn naar school toe ging.
Mijn kleding was stom, ik had luizen, ik was te dik…
Er was ooit een tijd dat ik deze dingen zelf begon te geloven.
Er was ooit een tijd dat mijn basisschoolverliefdheid werd ingelicht over hoe ‘stom’ ik wel niet was.
Hoe ik ‘wonder boven wonder’ verkering kreeg, om de volgende dag voor het oog van de klas gedumpt te worden.
Er was ooit een tijd dat jullie, beste pesters, hier jullie plezier uithaalde.
Genoegdoening. Een lolletje.
Terwijl ik probeerde uit te vogelen wat ik had misdaan.
Ooit was er een tijd dat ik verliefd was, maar nooit verkering kreeg.
Waar er slaapfeestjes of verjaardagen werden gehouden waar ik niet op werd uitgenodigd of buiten werd afgesproken en er weg werd gerend als ik dan op de afgesproken plek aan kwam lopen.
Er was ooit een tijd dat ik me afgewezen voelde, belachelijk gemaakt, buitengesloten en verloren.
Er was een tijd dat ik te lief werd genoemd, naïef. Dat er werd gezegd dat ik eens voor mezelf op moest leren komen. Zelfs al durfde ik dat niet zo goed.
Beste pesters, jullie hadden geen idee wat dit destijds met mij deed. Maar weet je? Het maakt me ook niet zo heel veel meer uit.
Want er kwam ook een tijd dat ik mijzelf leerde waarderen, een tijd dat ik vriendinnen kreeg.
Een tijd dat ik leerde groeien.
Ik kreeg mijn eerste vriendje, mijn eerste zoen.
Ik betrad een wereld waar jullie, als pesters, geen deel van uit zouden gaan maken, zelfs al ging dit niet altijd zonder slag of stoot.
Ik werd volwassen en kreeg een man die alles ziet wat jullie er uit hebben geprobeerd te krijgen door het pesten.
Ik heb werk waar ik alleen maar van had kunnen dromen en kinderen waar ik alles voor doe.
En heel soms, moet ik toegeven, kijk ik naar jullie nu en dan denk ik van “HA! Dan heb ik het toch echt veel beter voor elkaar.”
Maar zelfs al zou dit niet zo zijn; ook dat kan me eigenlijk niet echt wat schelen.
Er was namelijk ooit een tijd dat het me wat deed. Wat jullie deden, wat er werd gezegd, hoe er werd gedaan. Maar nu? Beste pesters… Laat het mij koud en dat is eigenlijk ook de enige ‘wraak’ die ik voor jullie heb. De wetenschap dat ik tevreden, gelukkig en (wat jullie betreft) totaal onverschillig ben.
Of jullie jezelf nog wat kunnen herinneren van deze tijd weet ik niet.
Al herinner ik me als de dag van gisteren.
Maar lieve pesters: ik ben niet kwaad, ik koester geen wrok. En ergens snap ik ook wel dat we toen allemaal nog kinderen waren en kinderen kunnen zo wreed zijn, zonder dat ze precies door hebben wat zoiets kan doen.
Dit maakt me soms wel een beetje bang weet je.
De wetenschap dat dit ook mijn kinderen kan overkomen maar dit geldt eigenlijk voor iedereen. Zelfs voor jullie.
Net zoals ik weet dat het in mijn geval ook veel erger had kunnen zijn.
Er was ooit een tijd dat ik jullie vervloekte, dat ik jullie kwalijk nam voor wat jullie hadden gedaan.
Maar nu hoop ik enkel dat jullie een rijk leven hebben.
En ik hoop oprecht dat jullie kinderen nooit hetzelfde mee hoeven te maken en indien dit toch onverhoopt gebeurd;
dan hoop ik dat ze ooit een dag, net zoals ik, hun hoofd op het kussen leggen, hun ogen sluiten en stiekem, diep van binnen zullen denken van;
“Ha! Ik heb het ergens toch geweldig voor elkaar!”
Met de hartelijke groeten van;
Denise (alias luizenkop, dikzak enzovoorts)