Aan mijn kleine ster
Een klein veldje achteraan op de begraafplaats. Op dit veldje werd je uitgestrooid. Zojuist heb ik er een stokroosje geplant. Jij bent mijn eerste kind. Jij maakte mij mama. Je had een open schedeltje, waardoor je buiten mij om niet had kunnen leven. Wij lieten je sterven en geboren worden in de 13e week van de zwangerschap. Het was 17 april 2010.
Vandaag ben ik hier vlakbij je. Ik heb je wat te vertellen. Je krijgt weer een broertje of zusje. Ik ben zwanger van mijn derde kind. Hoe bizar dat dit kindje verwacht wordt op 18 april 2017? Zo dichtbij jouw sterf- en geboortedatum.
Symbolisch gezien vind ik het prachtig. De cirkel is rond. Emotioneel vind ik het zwaar. Ik herbeleef de emoties van toen.
Lees ook: Rouwverwerking voor moeders
Verdriet en angst
Ik heb het verlies van jou toen verwerkt en ik heb je het mooiste plekje in mijn hart gegeven. Toch brengen de hormonen weer flarden van verdriet en angst in mij naar boven. Ik kan niet anders dan ze toe laten.
Mijn kleine ster, mijn kleine Pascal…
Beseffend dat ze horen bij die andere zwangerschap. Die zwangerschap die ik niet heb voldragen. Ben je bij me lieve Pascal? Help je me? Waak je over je broertje of zusje?
Zittend op de grond, op dat kleine veldje. Voel ik mezelf rustig worden. Samen kunnen wij dit.
Dank je wel lieverd.
Bron beeld: Pixabay