Herkenbaar? Mama by day, slaapkamerninja by night!
Mijn zoon slaapt. Denk ik. Zeker weten doe ik het niet, want mijn blikveld wordt beperkt door een van de spijlen van zijn ledikant. Oh ja, en het is donker, want het is half drie ’s nachts. Bovendien heb ik ook teveel kramp in m’n bovenarm om me echt te kunnen concentreren op de stand van zijn oogleden; die arm hangt al een flinke tijd in een onnatuurlijke hoek tussen twee spijlen, om mijn hand op exact de goede plaats op het kinderbuikje te laten liggen.
Even goed luisteren. Rustige ademhaling. Het is gelukt: hij slaapt echt. Hiephoi. Nu rustig m’n hand van z’n buik afhalen. Even erboven laten zweven. Langzaam, lang-zaam! Mijn arm tussen de spijlen door terugtrekken. En dan nu: omhoog. Ik trek een voet op: stom idee, want nu kraakt het laminaat. Een piepje uit het bed en ik sta, half gehurkt en in elkaar gedoken als een idioot, verstijfd stil. Wachten, wachten, wachten. Meer kramp, nu in m’n kuit. Hij blijft slapen. Mooi. Rechtop gaan staan: RENGKLENGKINKELBENG. Shit, dat waren de ritsen van mijn vest langs het ledikant.
Lees ook: 7 redenen waarom samen slapen niet voor watjes is
Waardeloze slaapkamerninja
Ik ben echt een waardeloze slaapkamerninja. Er klinkt een protest. Nee, nee, nee! Blijf slapen! Er gaat een oog half open, maar het zakt weer dicht. Een snurkje. Gelukkig.
En nu: naar de deur. Achter die deur wacht immers de gang, en dan nog een deur en dan: Mijn Bed. Oh, wat verlang ik daarnaar. Ik heb deze choreografie namelijk al vier keer eerder uitgevoerd vannacht. Maar dit is de laatste keer, ik voel het. Denk ik.
Waarom hebben we hier laminaat?
Een stap. Die gaat goed. Nog een stap: weer dat laminaat. Waarom hebben we potverhierenginder eigenlijk laminaat? Wat is er mis met zeil? Vloerbedekking? Kurk? Kaal beton? Maar hij slaapt verder en ik red het naar de deurklink. Dat schept een probleem: het ding piept en kraakt enigszins wanneer je de deur dichtmaakt. Maar als ik de deur open laat, klinkt elke krakende plank in de hal galmend door tot in de kinderkamer en moet ik dus nog langer spitsroeden lopen. Dus: de deur gaat dicht. Elk geluidje klinkt als een nucleaire ontploffing, maar alles lukt en ik sta op de gang, voor een gesloten deur. Ik dank enkele willekeurige opperwezens.
Lees ook: Slapen is stom! Tenminse, dat vindt mijn kind…
Tot de wekker gaat
Op m’n tenen schuifel ik door de gang naar m’n eigen slaapkamer en ninjasluip door de deur. Deur dicht, sprintje trekken, inwendige jubelkreet, snoekduik onder het dekbed. Ik lig. En jawel: dit was de beslissende strijd. Zoon slaapt de rest van de nacht als een roos. En ik lig in mijn heerlijke bed. Klaarwakker, tot de wekker gaat.
Bron beeld: Pixabay