Samen slapen met baby op kamer tot één jaar is beter
Hier in Nederland weet je wel wat je ongeveer te horen krijgt van het Consultatiebureau. ‘Samen slapen’ is eigenlijk al heel lang toch een beetje not done. Samen slapen op één kamer wordt echter wél aangeraden tot zes maanden. Amerikaanse Kinderartsen zeggen nu dat samen slapen op de kamer tot één jaar de kans op wiegendood verkleint.
In België zal Kind & Gezin om die reden de richtlijn waarschijnlijk op korte termijn aanpassen: Het is beter je baby een jaar bij je op de kamer te laten slapen. Zal Nederland deze richtlijn ook volgen? En zo ja, wat denk je daarvan? Hierbij geldt overigens wel dat het beter is dat het kindje dan wel in zijn of haar eigen bedje slaapt. Dat kan wellicht in zo’n co-sleeper, maar dat kan ook in een eigen ledikantje direct naast het bed.
Lees ook: 7 redenen waarom samen slapen niet voor watjes is
Tja. Waarom niet?
Wiegendood komt nog vaak voor tot één jaar. Hoewel het aantal in Nederland de laatste jaren gelukkig flink is afgenomen. Een op de 10.000 lees ik ergens. Rond de 10 op jaarbasis. Bij onze Zuiderburen lijkt dat aantal flink hoger te liggen: 1,5 tot 2,5 onverklaarbare sterfgevallen op 1000 gezonde baby’s. In totaal 200 – 250 baby’s. Niet gek dat ze deze richtlijn direct zouden willen implementeren.
Wat zou er dan gebeuren als ze hier dus die richtlijn ook invoeren, vraag ik me af. Zou dat het aantal keren dat wiegendood voorkomt (elk noodlottig sterfgeval is er een te veel) dan nog minder kunnen? Vijf? Drie? Nul? Is dat haalbaar of niet realistisch…?
Nederlandse gewoonte
Ergens is het naar eigen kamer bonjouren van eigen kind ook wel heel erg Nederlands. Waarom moet dat eigenlijk? Het zit er zo ingebakken. Dat we er blijkbaar maar niet vanaf komen. Zelf had ik eerlijk gezegd zelfs nog nooit gehoord van de richtlijn tot zes maanden. Bij ons gingen ze dus al vrij vroeg naar hun eigen kamertje.
Lees ook: Samen slapen met je baby blijkt taboe in Engeland
Had ik het anders gedaan, als ik van die richtlijn had geweten? Ik weet het niet.
Dochterlief sliep met een maandje of drie het klokje rond. Het heeft dus maar kort geduurd dat er heen en weer gelopen werd tussen de kamers. Dus praktisch was het prima. Wel had ik er moeite mee dat zij verkaste naar haar eigen kamer.
Zo’n glazen bakje wou ik ook wel als wieg
Ik vond het al lastig dat ik haar – na in het ziekenhuis te hebben gelegen – niet goed kon zien, toen zij in haar wiegje bij ons op de kamer lag. In tegenstelling tot het glazen bakje, waar ze in worden gelegd in het ziekenhuis, kon ik nu niet meer precies zien, hoe ze erbij lag. Overeind komen was de eerste dagen lastig met een keizersnede wond. Ik heb daarom serieus zelfs gegoogled op van die bedjes (GAT in de markt, zou je zeggen!), maar nee. Ze verkopen ze jammer genoeg niet…… 😉
Liefst had ik haar tot in de eeuwigheid bij ons in de kamer. Ook al was haar kamertje al helemaal ingericht. Ik had er moeite mee om op een gegeven moment de knoop door te hakken en haar naar haar eigen kamertje te doen. Het idee dat ze in een bedje lag dat zo groot was, en bovendien niet meer binnen handbereik. Tegelijkertijd was ik blij dat het nachtlampje dan eindelijk uit kon. De hele nacht sliepen wij met een klein nachtlampje aan. Ons eigen keus natuurlijk, maar ik wou haar kunnen zien 😉 Alsof je dat kan als je aan het slapen bent…
Het leek wel alsof hij mij kon ruiken
Toen kwam daar zoonlief. Hij sliep lang niet zo goed als dochterlief. Het leek alsof hij mij kon ruiken, zodra ik op de kamer was, want hij wou alleen maar bij mij. Drinken, slapen, drinken. Niets anders. Een pittige periode volgde, met een klein dreumesje die overdag nog best wat aandacht opeiste.
Totdat… Hij naar zijn eigen kamer ging. Bij hem kon ik niet wachten. Die eerste nacht. Hij was gelijk vertrokken en hij sliep door. Hij sliep het hele klokje rond. Voor het eerst. Dat al na aardig wat maandjes onrust. Alsof hij nu eindelijk rust had. Waardoor wij dan ook weer aan onze rust kwamen. Wat een zaligheid.
Even aan de borst. Samen dommelen.
Wil niet zeggen dat er niet samen werd geslapen. Niet in een co-sleeper. Soms dommelen. Even aan de borst bij de nachtvoeding. Dan samen inslapen. Regelmatig gebeurd. Bij nummertje 1 vonden we – ofwel ik – het nog doodeng, want wat nu als we in onze slaap op haar zouden gaan liggen? Achteraf beetje onzinnig, want ze sliep bij mij aan de borst. Met een voedingskussen als steun onder de arm. Bij zoonlief werd ik er al veel relaxter in. Samen slapen. Heerlijk. Het zijn van die genietmomenten, waarbij hij vaak, als hij dan wakker wordt, mij liefdevol aankijkt. Alsof hij wil zeggen: “Dank je wel, mama.”
Wel of niet samen slapen. Nog seeds een ding, maar ‘verplicht’ tot één jaar bij de kamer omdat het consultatiebureau dat zegt? Natuurlijk, bepaalde richtlijnen zijn er niet voor niets, en het is alleen maar goed als ze er zijn. Zeker als het kan voorkomen dat een aantal kindjes aan de onverklaarbare wiegendood sterft. Je moet er niet aan denken. Sommige mama’s maken dan ook gebruik van zogenaamde lucht doorlatende matrasjes of matrasjes met sensoren. Ze zweren erbij. Anderen, zoals ook ik wel – maakten gebruik van een camera babyfoon. Zo fijn om die kleine te zien liggen en bewegen in hun slaap…
Lees ook: Feiten en Fabels over samen slapen
Hoe heb jij het gedaan of hoe ga jij het doen?
Een ding weet ik nu wel. Hoe je het ook van te voren verzint dat je het gaat doen. Het loopt toch vaak anders. Mede omdat je overmand wordt door emoties die zo sterk zijn, dat je handelen daar zeker door beïnlvoed wordt. Moederliefde. Het is een ongelofelijk iets. Ik had van tevoren nooit gedacht dat ik af en toe met onze kleintjes samen zou slapen. Nu kan ik me bijna niet meer voorstellen dat ik die momenten niet heb (gehad).
Toegegeven; ons bed is nog steeds ONS bed, zoals ik dat van tevoren bedacht had. Niet voor de kinderen. ONS terrein! Behalve dan… als ze ziek zijn… of op zaterdagochtend… of nouja… als ze ons nodig hebben. Kijk, dan zijn we d’r gewoon 😉
Bron beeld: Pixabay