Waarom zou mijn dochter geen roze mogen dragen?
Denise Meijer
Na twee jongens was ik er heilig van overtuigd dat mijn man enkel ‘mannenzaad’ had en dus alleen maar in staat was om jongens op de wereld te zetten. Toen ik zwanger bleek van ons derde kindje wist ik het dan ook zeker: wij zouden een weer jongetje krijgen. Niets bleek minder waar. Dolgelukkig was ik dat ik mijzelf eindelijk te buiten kon gaan aan mijn favoriete kleur. Roze! Maar volgens velen was dat juist geen goed idee, want genderneutraal is the way to go!
Verrassing!
Voor het eerst had ik al vrij vroeg in de zwangerschap een stoere jongensnaam verzonnen en keek vol bewondering naar de moeders die met hun zoons over straat paradeerde.
Natuurlijk wilde ik graag een dochter, maar ik rekende er niet op.
“Als het maar gezond is,” spookte er door mijn hoofd. Zeker gezien mijn voorgeschiedenis.
“Dit is toch echt een dochter,” zei de vrouw die de leiding had tijdens de welbekende geslachtsbepaling en dit met een grijns van oor tot oor. Nog geen twee seconden daarvoor had ik nogal hoog van de toren geblazen over hoe ik zeker er van was dat er een penisje in mijn buik groeide en niets anders.
Even wist ik niet wat ik moest zeggen en voelde hoe ik een brok in mijn keel kreeg. Stiekem wist ik het altijd al. Ik was niet alleen een jongensmama, maar ook een meisjesmoeder en ik kon mezelf eindelijk laten gaan met de enige kleur die voor mij ooit favoriet is gebleken: ROZE!
Lees ook: Onze Gender Reveal-party
Kroontjes en glitterpanty’s
Binnen no-time was de kast van mijn dochter 50 shades of pink en was babykamer, zachtroze geschilderd. Nu ik, zo onverwachts, toch een dochter kreeg was ik van plan om mijzelf (en haar) onder te dompelen in alles wat enigszins ‘meisjesachtig’ was en dit doe ik dus nog steeds. Al is het foetusje van 14 weken, inmiddels uitgegroeid tot een stevige baby van bijna zeven maanden oud.
Rokjes, jurkjes, maillootjes met een guitig patroontje, glitters, haarbanden met immens grote strikken… Er is niets van dit alles wat niet in haar kledingkastje te vinden is.
Klauwen vol met geld, maar dan heb je ook wat. Een lief, klein, zuurstokroze meisjes-meisje, dus.
Lees ook: Zoon wil een pop voor Sinterklaas. Wat vind ik daarvan?
Kick-ass in roze
Genderneutraliteit is nooit mijn ding geweest. Mijn dochter is een meisje en dit laat ik graag zien. Al is het maar om mee te geven zoiets als je geslacht ook een onderdeel is van een unieke persoonlijkheid. Dat je meisjesachtig MAG zijn, zelfs al ben je van plan om de wereld te veroveren. In dit geval is vooral mama de meisjesachtige, maar maakt dat me minder ‘powervrouw’, of ondergeschikt aan mijn man? Natuurlijk niet!
Maar ik ben natuurlijk niet idioot en ik weet dat er ooit een dag komt dat ze haar eigen kledingstijl aan mij kenbaar zal maken. Het kan dus net zo goed zijn dat ik mijn roze gloed vanaf dat moment gedag mag zeggen. En dat is ook prima. Echt waar!
Maar voor nu zien we Everly voor hoe ze is, namelijk: Pretty in pink, maar daardoor echt niet minder stoer.
Lees ook: Wat is er mis met rolpatronen?
Bron hoofdbeeld: Stockfresh