Een badbevalling? Doen!
Er komt een moment in je zwangerschap dat je verloskundige je gaat vragen hoe je je aanstaande bevalling voor je ziet. Waar wil je bevallen, wie mogen (moeten) erbij zijn, wil je pijnbestrijding…? Bij de eerste zwangerschap had ik echt geen flauw idee. Dus dan zet je maar wat punten op papier, en maak je jezelf wijs dat je invloed op hebt wat er gaat gebeuren. En dat papier heet dan het geboorteplan. Of bevallingsplan. Het is in elk geval een ‘plan’ voor de meest onvoorspelbare gebeurtenis in je leven.
Mijn eerste bevalling
Bij de eerste zwangerschap wist ik echt niet wat ik er in moest zetten. Ik wist wel wat ik niet wilde, maar wat ik dan wel wilde? En achteraf kon het plan zo de prullenbak in. Ik moest ingeleid worden en alles wat ik had kunnen bedenken kon niet doorgaan. En eerlijk? Het kon me niks schelen. Mijn bevalling verliep vlot en zonder complicaties en ons zoontje was een gezonde, roze, schreeuwende baby.
Toen was daar zwangerschap nummer twee. En weer kwam diezelfde vraag van de verloskundige. Maar dit keer was ik voorbereid! Ik had het al eens meegemaakt dus ik wist nu wat ik belangrijk vond, wat ik graag net zo wilde als bij mijn eerste bevalling en wat ik graag anders zou willen. Je bent veel mondiger bij een tweede omdat je nu wèl weet waarover je praat, ook al zal de volgende bevalling weer heel anders zijn.
Voordelen van een badbevalling
Ik weet niet meer hoe ik erbij kwam, maar ergens halverwege de zwangerschap nestelde het idee van een badbevalling zich in mijn hoofd. Ik ben me er in gaan verdiepen en ik wist al snel dat (als het me gegund was) ik in bad wilde bevallen. Minder pijn door de warmte van het water, gewichtloos je weeen opvangen, alle vrijheid van bewegen, sneller herstellen, zelf je kindje aanpakken… vooral dat laatste leek me een fantastische ervaring.
Lees ook: waarom een badbevalling?
Mijn man was eerst nog wat terughoudend, die dacht al dat hij er bij in moest. Maar volgens mij had hij al snel door dat ik het idee niet meer los zou laten. En toen ik hem verzekerd had dat ik dat bad echt niet in de woonkamer wilde, was ook hij om.
En dan…
Nu moest ik het alleen nog met de verloskundigen bespreken. Ondanks dat ik zeker wist dat ik het wilde en ik niet van dit idee af te praten zou zijn, was ik toch wel wat onzeker over de reactie die ik van hen zou gaan krijgen. Want in mijn beleving was een badbevalling weliswaar heel mooi en fijn voor de kraamvrouw, het leek me een hoop gedoe en poespas voor de verloskundigen.
Mijn zorgen bleken ongegrond. De dames van onze verloskundigenpraktijk bleken zelfs een groot voorstander van badbevallingen! Ze hadden zelf drie baden die ze uitleenden en op de afsprakenkaart werd het zelfs gepromoot (altijd de kleine lettertjes lezen… oeps).
Volgens de verloskundige zijn badbevallingen voor hen de mooiste bevallingen omdat je dan ziet dat vrouwen eigenlijk geen hulp nodig hebben bij een (normale!) bevalling. Dat we ons kindje helemaal op eigen kracht op de wereld kunnen zetten. Ze zei er wel meteen achteraan dat dat ook de reden is dat er een hoop verloskundigen in Nederland zijn die er niet zo happig op zijn. Omdat ze de vinger niet zo goed aan de pols kunnen houden als ze zouden willen en ook ingrijpen lastiger is als de kraamvrouw in bad zit. Voor beide standpunten is wat te zeggen natuurlijk. Maar ik was blij dat ik gesteund werd in mijn wens en dat ze me er mee wilden begeleiden in plaats van proberen het uit mijn hoofd te praten.
Hoera, het feest is begonnen!
Toen ik in week 41 op dinsdagochtend de eerste wee voelde kon ik wel juichen! Eindelijk was het begonnen en dit keer helemaal vanzelf.
Tegen de tijd dat de weeën heftiger werden zijn we naar het ziekenhuis gereden waar het bad al voor me klaar stond. Ik kon niet wachten tot ik er in mocht. Het water was heerlijk warm, 37 graden, en ik voelde me gelijk een stuk minder gespannen. De weeen kwamen al vlak op elkaar en in dat warme water, hangend over de brede rand van het bad ving ik ze een voor een op. Ik kon makkelijk van houding veranderen en voelde me zoveel fijner dan in dat ziekenhuisbed waar ik had liggen wachten tot het bad helemaal gevuld was. Begrijp me niet verkeerd, elke wee deed nog steeds verrekte zeer, maar ik kon me nu tenminste volledig op de weeën concentreren en hoefde me niet te storen aan een te kort en te smal bed of mijn klamme kleding.
De wereld in zwemmen
Al snel braken mijn vliezen en mocht ik gaan persen. Voor mij was dat drijvend op mijn rug het fijnst, me aan de ene kant vasthoudend aan de verloskundige en aan de andere kant aan mijn man. Die blij was dat hij ook eindelijk iets kon doen.
Na een paar keer persen kwam daar ons kleine mannetje, letterlijk de wereld in gezwommen. De navelstreng zat als een rugtasje om zijn armen gewikkeld en die heb ik er met een hand zelf afgepeuterd terwijl ik hem met mijn andere hand vasthield. Ik kon hem meteen bewonderden, hij keek met grote ogen rond en hing zo heerlijk rustig in het warme water. Ik vond het eigenlijk heel jammer dat ik hem er op een gegeven moment uit moest tillen, ik had daar zo nog wel een uur met hem willen zitten. Met zijn trotse papa die naast mij over de rand van het bad met me mee keek.
Done by myself
Wat de verloskundige had gezegd was echt waar: ik heb alles zelf gedaan. Ze hebben alleen nog twee keer naar het hartje geluisterd toen ik in bad zat en verder hebben ze me helemaal met rust gelaten. Er is niet eens gevoeld hoe de ontsluiting vorderde. Wat een verschil met de eerste keer! Niet dat de herinnering aan de eerste bevalling me minder dierbaar is, maar deze bevalling was echt heel bijzonder. Ik vertel mijn bevallingsverhaal dan ook graag. Ik hoop dat meer vrouwen voor een bevalling in bad zullen gaan kiezen. Want ik vermoed dat het veel zwangeren net zo vergaat als dat het mij verging, je bent toch bang dat je ‘lastig’ bent als je een badbevalling wilt. Maar vergeet niet: het is jouw bevalling en jij draagt de herinnering voor de rest van je leven met je mee!
Lieve Esther, Esmee en Lideweij van Verloskundigenpraktijk West in Nuis: dank jullie wel!!!
Bron hoofdbeeld: Stockfresh