Kindermishandeling is helaas zoveel meer dan alleen slaan…
Het is maandagavond en de tv staat nog aan. We hebben zojuist naar het Sinterklaasjournaal gekeken (want Dieuwertje Blok en consorten kunnen uiteraard geen dag gemist worden). Ongemerkt tuimelen we via het Klokhuis het Jeugdjournaal binnen. Ik word stil als ik hoor welk item als eerste aan de beurt is. De Week tegen Kindermishandeling. Oei… heftige kost!
Toch schakel ik het beeldscherm niet acuut uit, maar besluit ik even af te wachten. Misschien is het namelijk ook wel goed het hier eens met elkaar over te hebben. Vera krult zich op en kruipt dicht tegen manlief aan terwijl ze geboeid naar de televisie staart. “Ik weet wat dat is mama, kindermishandeling”, zegt ze zachtjes. “Oh”? vraag ik. “Ja, dat is als ouders niet goed voor hun kinderen zorgen. Net als bij mij”.
Slik. Een betere uitleg had ik zelf niet kunnen geven. Bij het woord ‘mishandeling’ denken we allemaal al snel aan ontelbare blauwe plekken en minimaal drie gebroken ledematen, maar natuurlijk behelst dit begrip veel meer. Misbruik, verwaarlozing, verbaal geweld… en ga zo maar door. In één adem weet Vera een hele bak ellende treffend samen te vatten, en ook nog eens te reflecteren op haar eigen situatie. Een situatie waarvan we trouwens vooral heel veel NIET weten. Geen flauw idee wat er precies gebeurd is in de periode dat zij bij haar ouders woonde. Vera leeft met een geschiedenis vol onoplosbare vraagtekens, doelloos zwevend door een armzalig gatenkaasdossier.
Ook Thomas draagt de littekens van zo’n oningevuld verleden met zich mee. Vooral over de eerste acht maanden van zijn leven hangt een dikke, ondoorzichtige mist. En hoewel hij de inhoud van het Jeugdjournaal niet exact meekrijgt, herkent hij wel dat het over iets heel ergs gaat. Ik voel zijn hand de mijne zoeken. En dus houd ik hem extra stevig vast, omdat dat op dit moment het enige is wat ik kan doen. Vanuit mijn ooghoek zie ik hoe manlief Vera zachtjes over haar haren strijkt.
“Mama”, vraagt ze vervolgens met gewichtige stem, “wanneer mogen we onze schoen ook alweer zetten?” Lachend wijs ik naar de aftelkalender: over een paar nachtjes. Thomas meldt nog even dat hij Dieuwertje Blok zo ontzettend mist. Oké, het is duidelijk: we gaan weer over tot de orde van de dag.
Bron (hoofd)beeld: Stockfresh & eigen beeld Krissie